ایسنا نوشت: معاون پرستاری وزارت بهداشت از کمبود 120 هزار پرستار در کشور خبر داد و گفت: توسعه پرستاری جامع‌نگر به بیمارستان‌های کشور برای کاهش بار بستری کمک می‌کند.

محمد میرزابیگی، در مراسم افتتاح دانشکده پرستاری و مامایی بیرجند، با بیان اینکه در حال حاضر پرستاران شاغل در تمام مراکز بهداشتی و درمانی اعم از دولتی و غیر دولتی حدود 140 هزار نفرند، گفت: نیاز به گروه پرستاری در کشور در رده‌های مختلف چیزی نزدیک به حدود 260 هزار نفر است و به ازای هر یکی از شاخص‌های جمعیت، تخت بیمارستانی ،تعداد پزشک بین 100 تا 120 هزار پرستار کم داریم.

وی با بیان اینکه پرستار بیکار به معنای جویای کار نداریم، ادامه داد: از کسی که فارغ‌التحصیل پرستاری بوده و تمایل به کار در کلان شهرها داردند دعوت شده در "موسسه کارآفرینان آوا و سلامت " مراجعه کرده و زمینه کار بلافاصله برایشان فراهم می‌شود.

معاون پرستاری وزارت بهداشت، با بیان اینکه فردی که در شهر خود فارغ‌التحصیل شده و در همان شهر کار می‌خواهد به معنای فرد جویای کار نیست، گفت: ما به حدود 1500تا 2000 نفر پرستار در بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه‌های تهران نیاز داریم.

میرزابیگی با بیان اینکه در حال حاضر برای نظام سلامت و مردم دوره‌هایی را تحت عنوان دوره‌های مهارت خاص تعریف کرده‌ایم، افزود: در این دوره‌ها چهار تا پنج دوره نهایی شده و هفت تا 10 دوره در حال تایید و نهایی شدن است. این دوره‌ها، این استعداد و توان را به ما خواهد داد که کارشناسان ارشد‌ ویژه‌ای مانند متخصصین پرستاری آی سی یو، ان آی سی یو، سوختگی و ... را راشته، تا پعد از فارغ‌التحصیلان در این زمینه خدماتی را ارائه دهند.

توسعه خدمات پرستاری جامع‌نگر جهت کاهش بار بستری در بیمارستان‌ها

وی با اشاره به برنامه‌های حوزه پرستاری سال 95، که یکی از این برنامه‌ها توسعه خدمات پرستاری جامع‌نگر است، گفت: توسعه این پرستاری به بیمارستان‌ها برای کاهش بار بستری کمک می‌کند. در حقیقت این نوع پرستاری خدمتی مراقبتی بوده و مداخله زیادی با کار درمانی ندارد، بلکه به این صورت است که در پرستاری جامع‌نگر از بیماران مزمن نگهداری می‌شود.

میرزابیگی افزود: پرستاران جامع‌نگر به بیمارانی چون سالمندان، سکته‌های مغزی طولانی مدت، دیابتی‌ها، سرطانی‌ها و بیماری‌های قلبی و عروقی که نیاز به مراقبت داشته و نیازی به بستری در بیمارستان‌ها ندارند، ارائه خدمت می‌کنند. در این راستا پروانه‌ صلاحیت حرفه‌ای به پرستاران داده شده که در حقیقت پرستار را از غیر پرستار جدا کرده و یک مدرک، علاوه بر مدرک فارغ‌التحصیلی، برای توانمندی‌های پرستاری به پرستاران داده می‌شود.

۴۷۴۷

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 511457

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
1 + 6 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 3
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • ج.ج1 DE ۱۵:۰۴ - ۱۳۹۴/۱۱/۲۹
    3 0
    من همین امروز پدرم رو از بیمارستان رسول اکرم مرخص کردم. باید بگم علی رغم اینکه اغلب بیمارستانهای دولتی تهران به قولی جنرال شده اند و از امکانات خوبی برخوردارند ولی به لحاظ تعداد پرسنل ، مدیرت پرسنل و وجدان و تعهد پرسنل این بیمارستانها در وضعیت اسفناکی به سر میبرند. اغلب کادر درمانی خصوصا پزشکان و پرستاران نه بیمار و نه همراه را آدم حساب نمی کنند و با اکراه فراوان پاسخ بیمار و همراهان را داده به طوری که اغلب بیمار و همراه از کمترین اطلاعی برخوردار نیستند و از روند درمان اطلاعی ندارند. بسیاری از کارهایی که به عهده پرسنل بیمارستان است را بر گردن همراه بیمار می اندازند در حالی که اغلب همراه در انجام آنها نا توان اند.
  • ج.ج2 DE ۱۵:۲۰ - ۱۳۹۴/۱۱/۲۹
    3 0
    با اینکه بحث آموزش پزشکی در همه بیمارستانهای دانشگاهی دنیا متداول است ولی این مهم در بیمارستانهای دانشگاهی کشور به بدترین شکل ممکن رخ میدهد به طوری که عملا بیمار حکم موش آزمایشگاهی کارورزان پزشکی و دستیاران تخصصی را پیدا می کنند در حالی که به نظر من باید وظیفه اصلی درمان بیماران وضعیت وخیم با پزشک اصلی و متخصص و دیگر بیماران هم با احتیاط کامل در اختیار نیروهای تحت آموزش باشند. همین سهل انگاری هاباعث شد تنها در اتاقی که پدرم بستری شده بود یک نفر از کمر به پایین فلج شود و شخصی دیگر به کما برود و فوت کند و جای تاسف داشت که علی رغم به کما رفتن بیمار به دلیل نبود تخت خالی آی سی یو دستگاه های لازم برای زنده نگهداری ایشن در داخل اتاق قرار داده شده بود که باعث مزاحمت برای بیماران دیگر بود.
  • ج.ج3 DE ۱۵:۲۶ - ۱۳۹۴/۱۱/۲۹
    1 0
    در کل همانطور که گفتم علی رغم امکانات قابل قبول در بیمارستان فوق آنچه برای ما کاملا مشهود بود مدیرت ضعیف و بی تفاوتی پرسنل نسبت به جان و سلامت مردم است. متاسفانه برخورد پرسنل بیمارستان کارشان کاملا مانند فعالیت کارمندان ادارات دولتی است یعنی تقریبا همگی پرسنل تمایل زیادی برای در رفتن از مسئولیت خود داشتند و تمام سعی خود را میکردند تا کمترین حد تعهدات خود را نسبت به کار خود داشته باشند. واقعا در بسیاری موارد اتمام آنچه به نظر ساعات کار ایشان بود مانند خوردن زنگ مدرسه مینمود که بعد از ساعت یا ساعاتی دیگر شما کسی را در بخش نمیدیدی و اگر هم موقعیت اضطرای پیش میآمد شاید تا کسی برسد کار از کار میگذشت.