نواهایی که باربد و نکیسا برای خسروپرویز می خواندند

به گزارش ملکشاهی آنلاین، هوره در گذشته‌های دور، مضمونی مذهبی داشته و بیشتر به آواز کردن آیات کتب آسمانی یا آموزه‌های منظوم مذهبی پرداخته است اما امروزه مضمونی عاشقانه دارد.
هوره آواز زمزمه‌گونه و با ریتم سنگین و کشداری است که خواننده شعرها و ابیات کردی را به این شیوه می‌ سراید.
در سرایش هوره کلمات به نرمی و در چینشی زیبا به آرامی بر زبان جاری می‌شوند و داغ و درد و غریبی و شکوه از روزگار را نهفته در لا به لای خود به ذهن شنونده می‌بخشند. "هوره " آواز ممتدی است که خواننده، شعرها و ابیات بیشماری را در ذهن داشته و آنها را هنگام آواز به صورت پی در پی استفاده می‌کند، گاه شعرها سروده خود خواننده است و گاه شعرهای مورد استفاده را از دیگر شاعران به عاریه می‌گیرد.
مردمان غرب کشور و منطقه ملکشاهی از دیرباز در شادی و غم و هنگام وقوع رویدادهای تاثیرگذار از جمله غربت ، از دست دادن عزیز و یا در خلوت عاشقانه خود شروع به خواندن هوره و درددل با ذات مادرانه طبیعت می‌کردند.
به گفته بهروز سپیدنامه کارشناس ادب و فرهنگ :" هوره یکی از آواهای باستانی منتسب به زمان زرتشتیان است اما به اعتقاد برخی قدمت هوره به آوای اولیه بشر نیز نسبت داده می‌شود. در هوره افراد هوره‌خوان یا (هوره‌چر) احساسهای درونی خود را در قالب کلمه و پیچیده در فراز و فرودهای آواز بیان می‌کنند. هوره نسل به نسل از گذشته تا به حال به انسان امروزی انتقال یافته و دارای دو بخش اصلی موسیقی و شعر است. موسیقی هوره دارای چندین مقام و ظرافت خاصی است که تنها افراد خاصی که با این شیوه آشنا باشند، اختلافها و نوع مقامها را تشخیص می‌دهند.
آوای هوره گرچه برخاسته از اندوه بوده و گاهی به صورت مویه است اما اندوه فردی و اجتماعی نهفته در آن منجر به یاس نمی‌شود. آوای هوره تحرک ایجاد می‌کند و صدای دلنواز آن به ویژه وقتی از حنجره هوره‌خوان خوش صدا جاری شود تاثیر شگرفی بر مخاطب دارد.
"رضا موزونی" کارشناس موسیقی در باره هوره می گوید: "هوره اصیل‌ترین آوای باستانی ایران زمین و شناسنامه فرهنگی و شفاهی ملت ایران است که متاسفانه رو به فراموشی می رود."به گفته وی ، بیشتر محققان و مورخان، قدمت هوره را چند هزار سال می‌دانند اما به دلیل در دست نداشتن سند مکتوب تاریخ دقیق آن مشخص نیست.
هوره اگر کمی با لحن آرامتر و غمگین تر خوانده شود کزه نامیده می‌شود. بیشترین حس و حال برای خواندن هوره خوانها بلندی‌ها بوده است که نشان از بلند نظری مردم کرد دارد.برخی مقام‌های هوره عبارتند از: بان مله‌ای ، سرسواری ، دو دنگی ، ارکوازی چر و پا موری را نام برد.
ابیات هوره بسیار غنی و پر معنا است که بعضی از آنها از ادبیات فولکلور منطقه گرفته شده و برخی هم فی‌البداهه توسط هوره خوان سروده می‌شود.
دورنمایه و موضوعات هوره مختلف است از جمله: وصف طبیعت ، عشق و عاشقی ، ‌وصف معشوق ، وصف جنگلها ، ‌مردان جنگی ، کوچ خانواده ، و شرح هجران و فراق ، و ...
گروهی ازمحققان ادبیات عامیانه معتقدند که قدیمی ترین اجرا کنندگان و سازندگان ترانه های عامیانه ، مردمان جوامع عشایری و چوپانان بوده اند که در هنگام چراندن گله در مراتع و کوهپایه های سرسبز از سر ذوق یا دلتنگی بدان پرداخته اند.
"فریدون جنیدی" در کتاب زمینه ی شناخت موسیقی می نویسد: هوره ازنواهای باستانی مردم کرد است و "باربد" و "نکیسا" برای خسرو شیرین "هوره" می خواندند.
حشمت الله طبیبی هم در این مورد می نویسد:" نمونه های زیادی از الحان و آهنگهای موسیقی اصیل وسنتی ایران باستان در بین ایلات وعشایر غرب ایران به ویژه نزد تنبور نوازان اهل حق یافت می شود که نه به نام الحان باربدی بلکه به نام قائم یا (مقام) ، (طرز) ، (هوره) ، (سیاچمانه) و (بیت) نامیده می شود."
آواز هوره بیشتر در بین مردم مناطق ملکشاهی، شیروان چرداول، ایوان ایلام، گوران، سنجابی، قلخانی و کلهر استان کرمانشاه مرسوم است.