به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، جوزانی به سن و سال بالای مادربزرگ خود اشاره کرده و از پشتکار او برای محقق کردن خواسته‌هایش می‌نویسد : «اين خانم هشتاد و هفت ساله مادر بزرگ من است.مادرِ مادرم.هر وقت كه او را ميبينم به ياد مى آورم سن و سال مهم نيست،مهم اين است ذهن و دلت جوان باشد.او در اين سن كتاب نوشته و كتابش چاپ شده،نه از كَسى كمك گرفته و نه پارتى داشته،سالها تلاش كرده تا كتابش را چاپ كنند.نقاشى ميكشد،نه اينكه از جوانى نقاشى آموخته باشد،نه،چند سالى است كه نقاشى ميكشد و براى هر نقاشى شعرى ميگويد.»
این بازیگر در ادامه مادربزرگش را ستوده و از روحیه او سرمشق می‌گیرد. او در ادامه می‌نویسد : «وقتى اين روحيه او را ميبينم از خودم خجالت ميكشم كه گاهى چه زود نا اميد ميشوم و به خود ميگويم:بنويسم كه چى؟يا كِى نقشى كه خيلى خوب باشد به من پيشنهاد ميشود و خيلى چيزهاى ديگر...ميدانم كه خيلى از شما دوستان هم اين جمله(كه چى)را به كار ميبريد و اين جمله سَم است.مهم نيست كه كجا به دنيا آمده ايم،ارزش كار ما را ميفهمند يا نه،مشهور ميشويم يا نميشويم،پولدار هستيم يا نيستيم،پارتى داريم يا نداريم و...سلينجر در كتاب زيباى فرنى و زويى به زيبايى بيان ميكند كه كافى است فقط يك نفر از كار شما خوشش بيايد(فقط يك نفر)و من باور دارم هر انسان خودش دنياييست.اگر بتوانيد يك نفر را اميدوار كنيد،يك نفر را بخندانيد،كارى كنيد كه يك نفر فكر كند و ...كار مهمى انجام داده ايد.خيلى از انسانهاى بزرگ وقتى زنده بودند دَرك نشدند،بعد از مرگشان تازه ديگران فهميدند كه تا چه اندازه مهم بوده اند.ولى من ميدانم كه چون باهوش بودند در اوج نا اميدى هم دست از كار نكشيدند و نگفتند:كه چى؟»
۵۸241
نظر شما