ساعی: من شهید هادی ساعی نیستم

هادی ساعی مدیرفنی تیم نوجوانان ایران در مکزیک بود. پرافتخارترین المپیکی ایران، این بار با اینکه سه طلا گرفت، در مسابقه نوجوانان جهان و انتخابی المپیک سنگاپور مبارزه نکرد اما یکی از مدال‌های طلا را همه به نام او نوشتند. طلایی که با ذکاوت او به ایران رسید. البته تجربه او و همکارانش بعد از 16 سال تیم نوجوانان را قهرمان جهان کرد. ساعی با اینکه همه جوره تجربه دارد اما نمی‌خواهد مربی شود: «مربی نمی‌شوم چرا که شرایط کشور ما مناسب نیست. من اشتباه بچه‌ها را تکرار نمی‌کنم.» نگاه او البته افق‌های دورتری را جست‌وجو می‌کند. رسیدن به کرسی‌های بین‌المللی نه ریاست فدراسیون ایران.

در مسابقه‌های تکواندو قهرمانی جهان کار سختی داشتید؟

کار خیلی سخت بود. خیلی خسته شدم. فشار زیادی به ما آمد. بچه‌های ما بی‌تجربه بودند، فرصت کمی داشتیم، نوجوانان را در اردوی دوماهه آماده کردیم، بدون مسابقه تدارکاتی اما تجربه ما بی‌تجربگی آنها را پوشاند و بهترین نتیجه در تاریخ تکواندو نوجوانان ایران رقم خورد. حتی بهترین نتیجه تکواندو بزرگسالان. تا به حال چنین نتیجه‌ای نداشتیم. حتی دختران هم برای اولین بار مدال جهانی گرفتند. دو مدال که یک سهمیه المپیک جهانی نوجوانان را هم داشت. این اهمیت زیادی برای ما دارد.

با این نتیجه‌ای که دختران نوجوان ما گرفتند می‌شود به آنها امیدوار شد که بهتر شوند؟

اگر دختران در مکزیک نتیجه گرفتند تنها به دلیل حرف گوش کردن بود. البته این حرف‌شنوی و گرفتن نتیجه تنها مختص دختران نبود. بلکه هرکدام از بچه‌ها که در مسابقه‌های جهانی و انتخابی المپیک حرف گوش کردند نتیجه گرفتند.

چطور؟

فرزانه صاحبی که در مکزیک دوم شد و سهمیه گرفت نفر هفتم تیم بود. یعنی ما 6 نفر را برای مکزیک انتخاب کرده بودیم و او از لیست خط خورده بود اما در مدت اردو که آنها را زیر نظر داشتم، متوجه پیشرفتش شدم. او حرکت رو به جلو داشت. تشخیص دادم همراه تیم اعزام شود و درباره‌اش با آقای پولادگر هم صحبت کردم و او هم موافقت کرد. در مسابقه‌ها هم انصافاً خیلی حرف گوش کرد و بهترین نتیجه را گرفت. البته به پای فینال که رسید همه می‌گفتند مبارزه آخرش است و حذف می‌شود. چون فکر می‌کردند حالا که مدال برنزش حتمی شده به آن راضی می‌شود. من هم با او صحبت کردم و گفتم نباید به برنز قانع شود. گفتم به خاطرش آبرو گذاشته‌ام و باید آبروی مرا بخرد. او هم هرچه من می‌گفتم انجام می‌داد. در پایان بازی سختی را برد. اما در فینال دیگر زورش به حریف کره‌ای نرسید.

وقتی برای بردن اصرار می‌کردید نمی‌ترسیدید که نتیجه نگیرد؟

نه، نمی‌ترسیدم. من قبل از این هم یک بار دیگر برای بازی‌ها آسیایی بوسان این تجربه را داشتم. آن موقع با اینکه دو نفر برای بازی‌ها انتخاب شده بودند وقتی آقای افشار‌زاده صحبت می‌کرد که چه کسی را از تیم بانوان ببرند، من گفتم پروانه محمدتقی تهرانی. من می‌گفتم آن دونفر که انتخاب شده‌اند خوبند اما خانم تهرانی مدال می‌گیرد. آقای افشار‌زاده مانده بود می‌گفت یعنی چه؟ من گفتم خانم تهرانی انگیزه بیشتری نسبت به آن دو نفر دارد. در بازی‌ها قرعه او سخت‌تر از دو نفر دیگر بود اما مدال برنز گرفت.

به طور حتم حضور هادی ساعی کنار تیم نوجوانان، سهم زیادی در به دست آمدن مدال برای تکواندوکاران ایران داشته.

همه آنهایی که در مکزیک بودند، می‌گفتند مدال طلای کاوه رضایی را تو گرفتی. من تا روز دوم مسابقه‌ها با بچه‌ها تا کنار زمین می‌رفتم. اما فیلیپس فرانسوی مسئول برگزاری مسابقه‌های جهانی، بعد به من گفت من تو را خیلی دوست دارم و نمی‌خواهم جو علیه تو باشد.

مگر به خاطر حضور تو کنار تیم اعتراضی هم شده بود؟

من قبل از شروع مسابقه‌ها وقتی که بچه‌ها گرم می‌کردند، کنارشان بودم. همه می‌آمدند عکس و امضا می‌گرفتند. با شروع مسابقه هم کنار تکواندوکار تا کنار زمین می‌رفتم. این مسئله هر چند بازیکن ما را شارژ می‌کرد، نتیجه عکس روی حریف داشت تا جایی که مربیان تیم‌ها اعتراض کردند وگفته بودند بازیکنان ما با دیدن ساعی قبل از مسابقه می‌بازند. حتی مربی تایلند گفته بود بازیکن من تا قبل از اینکه ساعی را کنار تکواندوکار ایرانی ببیند سرحال بود اما درست قبل از مسابقه پژمرده شده بود.

چند درصد از تیمی که چهار ماه پیش در مسابقه‌های قهرمانی آسیایی کیش حضور داشت، در مکزیک هم بود؟

ما 20 تکواندوکار به مکزیک بردیم که از این جمع تنها یک نفر در مسابقه قهرمانی آسیایی کیش بود. تیم ما واقعاً بی‌تجربه بود. برعکس کادر فنی. آنقدر که حتی از این جمع 9 نفر تا به حال سوار هواپیما نشده بودند.

پس کار سختی در مکزیک داشتید؟

کار سختی بود اما حالا سخت‌تر است چرا که کار بزرگی انجام دادیم اما در آینده نمی‌توانیم با این روند پیش برویم. اگر این جایگاه را می‌خواهیم، باید سرمایه‌گذاری کنیم و وقت بگذاریم. تیم بزرگسالان شالوده خوبی دارد اما نوجوانان...

یعنی معتقدید از بقیه تیم‌ها عقب می‌مانیم؟

یکی از بزرگترین تهدیدها برای ایران روسیه است. این کشور در جام جهانی دوم شد. در حالی که تا دو سال پیش تیم نداشت. حتی تیم نوجوانانش هم با اینکه پنجم شد اما خیلی خوب بود. البته روسیه تنها نیست. در این مسابقه‌ها 10 مدال جهانی بین 6 کشور تقسیم شد. در واقع شرایط حالا مثل قبل نیست که 8 مدال را کره بگیرد و دو مدال هم برای ایران باشد. همه کشورها سرمایه‌گذاری کرده‌اند. به ویژه که تکواندو المپیکی هم هست.

برای المپیک نوجوانان چقدر مهلت دارید؟

ما پنج ماه تا المپیک نوجوانان مهلت داریم. پنج نفر هم دعوت کرده‌ایم، سه نفر برای وزن دوم و دو نفر هم برای وزن چهارم. برای دختران هم یک سهمیه داریم که یک نفر به اردو می‌آید و با دو حریف تمرینی. کنار اردو در این مدت، دو، سه تورنمنت هم برای آنها در نظر داریم که اولین آن اسپانیاست که بچه‌ها بدون اردو راهی آن می‌شوند تا محک بخورند.

واقعاً تکواندوکار افغانستانی صغرسنی دارد؟

بله. او چهار سال پیش در جام باشگاه‌های آسیا در ایران بازی کرده است. کوکی وان با پاسپورت 91 گرفته ودر جهانی دانمارک با پاسپورت 93 شرکت کرده. ما درباره این قضیه به فدراسیون جهانی اعتراض کردیم. البته فدراسیون جهانی به‌خاطر اینکه افغانستان تازه شروع کرده می‌خواهد به آنها پوئن دهد اما با اعتراض ما می‌گویند مدارک بدهید تا محرومش کنیم.

چرا هادی ساعی با تجربه‌ای که دارد نمی‌خواهد مربی تیم‌ملی شود؟

من مربیگری را دوست دارم اما حالا وارد آن نمی‌شوم. چرا که شرایط کشور ما مناسب نیست. البته ورزش کشور ما امتحانش را پس داده. تجربه‌اش را داریم. دایی آمد خرابش کردند، میراسماعیلی، میران و حیدری هم خراب شدند. من پله پله بالا می‌روم. من اشتباهی که بچه‌ها کرده‌اند را تکرار نمی‌کنم. فکر می‌کنم در مدیریت بهتر کار کنم تا مربیگری. فعلاً مربی نمی‌شوم تا آینده چه شود.

یعنی هادی ساعی کرسی بین‌المللی می‌خواهد؟

سعی‌ام این است که در فدراسیون جهانی بتوانم پست بگیرم. آن هم با شرایطی که وجود دارد و علاقه‌ای که مسئولان فدراسیون بین‌المللی به من دارند و ارتباط من هم با آنها خوب است این زمینه فراهم هست که بتوانم در آن سطح وارد شوم. همان‌طور که در دانمارک من عضو کمیته برگزاری مسابقه‌ها بودم. برای المپیک نوجوانان هم جداگانه دعوت می‌شوم. چرا که فیلیپس معتقد است می‌خواهیم نوجوانان قهرمانان بزرگ را بیشتر ببینند. من هم امیدوارم بتوانم کرسی‌هایی را در فدراسیون جهانی به دست آورم. من حتی به کرسی نایب‌رئیسی فدراسیون جهانی هم فکر می‌کنم.

به ریاست فدراسیون تکواندو ایران هم فکر می‌کنی؟

فعلاً که شرایط تکواندو خوب است. آقای پولادگر هم بهترین رئیس بوده که تابه حال کار کرده. اگر فرد بهتری پیدا شود من اولین نفری هستم که به او رأی می‌دهم. حتی برای انتخابات هم اگر کاندیدایی بهتر از پولادگر وجود داشت به او رأی می‌دادم. من با پولادگر رفیقم اما حاضر نیستم به خاطر این رفاقت همه زحمات در تکواندو را هدر بدهم. در تکواندو باید به جایگاه‌های بالاتر فکر کرد. چون می‌توانیم.

اما مدتی بود که این ظن پیش می‌آمد که شما تهدیدی برای پولادگر هستید.

زمان انتخابات چندبار به من زنگ زدند و گفتند باید رئیس فدراسیون شوی. من گفتم چه کسی گفته. من قهرمانم اما دلیل نمی‌شود که به خاطر قهرمانی برای خودم جایگاهی پیدا کنم. من اگر جایگاهی می‌خواهم باید خودم آن را پیدا کنم. هنوز هم وقتش نشده. هر وقت که وقتش برسد و احساس کنم، می‌توانم و بهتر از آن رئیس کار کنم، می‌آیم.

المپیک نوجوانان را چطور می‌بینید؟

اشتباه بزرگ کمیته بین‌المللی المپیک، راه‌اندازی المپیک نوجوانان بود. این بازی‌ها خوب است اما نه به نام المپیک. اگر اسم آن فستیوال جهانی می‌گرفت بهتر بود. برگزاری این مسابقه‌ها با این نام حرمت المپیک اصلی را می‌شکند. از طرفی بچه‌ها برای به‌دست آوردن مدال به هرکاری دست می‌زنند. ساده‌ترین تقلب‌ها هم صغرسنی است که الان افغانستان تکواندوکارش را با 22 سال نوجوان می‌داند. از طرفی سخت است که بزرگسالان را از دوپینگ دور کنیم چه برسد به نوجوانان که از چیزی خبر ندارند و فقط به مدال آن فکر می‌کنند. حتی اگر بچه‌ها بخواهند سالم کار کنند به خاطر اسم المپیک فشار و استرس زیادی را تحمل می‌کنند. این فشار باعث می‌شود که دیگر آنها به المپیک اصلی نرسند. در این شرایط تنها 10 درصد ورزشکاران می‌توانند به المپیک نوجوانان برسند چرا که هر 4 سال یک بار برگزار می‌شود و برای المپیک بعدی سنشان بالا می‌رود. اگر هر دو سال یک بار بود همه نوجوانان شانس بیشتری برای حضور داشتند. البته آن موقع هم می‌شد گفت که آنها پشتوانه بزرگسالان می‌شوند.

حضور در المپیک فشار زیادی دارد چه برسد به اینکه هادی ساعی سه بار در المپیک حاضر شد؟

یوسف همیشه به من می‌گفت تو چه طاقتی داری؟ فشار خیلی زیاد است. من 16 سال عضو تیم‌ملی بودم. اما یک‌سال آخر به اندازه 16 سال سختی کشیدم. اما من آن زمان هم به چیزی جز تمرین فکر نمی‌کردم.

فکر می‌کنید ایران در بازی‌های آسیایی گوانگ‌ژو چهارم شود؟

مطمئن باشید کشورهای دیگر آسیا درجا نمی‌زنند. آنهایی که در دوحه مدال‌های بیشتری از ما داشتند برنامه‌ریزی می‌کنند تا در گوانگ‌ژو بهتر نتیجه بگیرند. فکر نمی‌کنم آنها نسبت به دوره قبل کمتر مدال بگیرند بلکه برای بهتر شدن رنگ مدال‌هایشان برنامه دارند. به هرحال ما هم باید بیشتر تلاش کنیم. چندین برابر بقیه کشورهای دیگر. سخت است اما امیدوارم ایران چهارم شود.

حضور در شورای شهر چطور است؟

تجربه خوبی است اما سخت. مردم مشکل زیادی دارند. ما سعی می‌کنیم برای مراجعانمان مشکلات را تا حدی حل کنیم اما آن قدر مشکل هست که بعضی مواقع خجالت می‌کشم.

جالب‌ترین خاطره‌ای که از شورای شهر دارید؟

یک روز بین ارباب رجوع‌هایی که برای گرفتن معافیت می‌آیند یک خانمی آمده بود که ساکن شهر ری بود. چهره خانم خیلی برای من آشنا بود و من به او گفتم که باهم، هم محل هستیم کجا می‌نشینید؟ او هم گفت قبلاً  جای دیگری بودیم اما آمدیم کنار فرمانداری. میدان شهید هادی ساعی. یک دفعه همه خندیدند. من گفتم من هادی ساعی هستم اما هنوز شهید نشده‌ام. گوشه تابلو را خالی گذاشته‌اند هر وقت شهید شدم، بنویسند شهید.