خانم ابتکار ، عصای معجزه و اعصاب خراب ما

می گویید که این شهر کلی اتومبیل تک سرنشین دارد ؛ خب داشته باشد ،مگر نه این که کلی پول بی زبان را داده ایم که سوارش شویم و حالش را ببریم .
می گویید یک چهارم جمعیت ایران در تهران جمع است ؛ خب باشد چشم حسود بترکد از این کلانشهر قرن بیست و یکمی و جمعیتش ..... بشمار
می گویید چند سال بنزین پتروشیمی در کاربورات ها سوخته ،خب سوخته باشد شما توقع داشتی در شرایط تحریم ما بنزین هواپیما می سوزاندیم؟!
می گویید درختان تهران را قطع کرده و خانه سازی کرده اند؟ ؛ عجبا از شما، پس این جمعیت زحمت کش که قدم رنجه کرده و از راه دور و نزدیک تشریف آورده اند شبها کجا سر بر بالین بگذارند؟
از صنایع آلاینده و نبود صنایع سبز می گویید ؟! معلوم است که شما کلا با صنعت و پیشرفت مملکت مشکل دارید؛ این را بدانید، کارخانه ای که دود نکند غیرت ندارد.
از ریزگردها و غبار عربی می گوئید؟ خب چه کار کنند این اعراب بی چاره غبارهایشان را بخورند ؟!
می گویید مردم باید فرهنگ محیط زیست را از خودشان شروع کنند ؛ عجبا خانم محترم ! مردم خودشان کلی بدبختی دارند پس مسئولین برای چه حقوق می گیرند؟
خانم ابتکار وقت آن است که مسئولیت پذیر باشید تا کی می خواهید مسئولیت آلودگی هوای تهران و کلانشهرهای دیگر را به گردن عده ای بی گناه بیاندازید؟
شما که تحصیل کرده ای ،شما که انگلیسی بلدی، شما که پاریس هم رفته ای، آیا درآن کشورها هم وضع همینطوری است ؟
وقت آن است که کاری کنید خانم ابتکار! عصای معجزه را به آسمان بگیرید و مسئولانه دستور بدهید آسمان پاک شود ؛خیلی سریع و بی معطلی ،چرا که فقط و فقط شما مسئولید و ما هم به دلایل کاملا فراجناحی ،اعصاب نداریم.