به نفع دین نمی توانیم بی دینی کنیم

پرهیز از گمان بد، نهی صریح قرآن است،یاایهاالذین آمنوا اجتبوا کثیرا من الظن..(حجرات آیه12).

وظیفه مان در مورد رفتار یک مومن که حتی نیت اش را نمی دانیم و ظاهر کارش را نمی پسندیم، حمل بر صحت کردن کار اوست تمام دستورات دینی و احکام اجتماعی مبتنی بر همین دستور است.

مثلا نمی توان گفت که چون احتمال دهیم شخصی خمس اموالش را نپرداخته، پس از اموال او پرهیز کنیم.

و بالاتر اگر بدانیم رعایت نمی کند اما قاطع ندانیم که این مال خاص او از اموال غیرمباح است، نباید آن مال را غیرشرعی تلقی کنیم.اینها مورد اتفاق همه فقها است.

تاکید دین به صحیح دانستن و عدم تخطئه کار مومن است.

متاسفانه چنین ابتلایی درجامعه، خصوصا از طرف کسانی که به نام دلسوزی برای دین شناخته می شوند، دامنگیرمان شده

نه تخطئه کار صریح خلاف او، که بانیت خوانی، ابتدا کار فرد مورد نظربه معنای نامناسبی معنا می شود و بعد حملات متوجه شخصیت او...

چقدر در رسانه و شبکه های اجتماعی به این نوع بی توجهی به حقوق لازم الرعایت مبتلا هستیم.

بدتر آنکه به نام دین داری و یا برای حفظ دین و ارشها مرتکب شویم...

می گوییم هدف وسیله را توجیه نمی کند، اما در عمل برخلاف آن مشی می کنیم.

شهيد بزرگوار آیت الله مرتضی مطهري در بیش از 35 سال قبل فرمایشی دارد که نسخه ای برای ابتلای امروز ماست

این فرمایش را ایشان دربیان سیره نبوی دارد. سیره ای که ما موظف به پیروی از آن حضرت هستیم و احیانا خود را مدعی پیروی می دانیم.

در کتاب سیری در سیره نبوی، ‏ص۱۲۹ و 130می فرماید:

"برای (رسیدن به) حق، باید از حق استفاده کرد...

ما‌‌‌‌ همان طور که هدفمان باید مقدس ‏باشد، وسایلی هم که برای این هدف مقدس استخدام می‌کنیم باید مقدس باشد؛ مثلاً ما

نباید ‏دروغ بگوییم،

نباید غیبت کنیم،

نباید تهمت بزنیم؛

نه فقط برای خودمان نباید دروغ بگوییم،

به ‏نفع دین هم نباید دروغ بگوییم؛

یعنی به نفع دین هم، نباید بی‌دینی کنیم،

چون دروغ گفتن ‏بی‏ دینی است؛

یعنی به نفع دین دروغ گفتن، به نفع دین بی‌دینی کردن است.

به نفع دین تهمت ‏زدن، به نفع دین بی‌دینی کردن است.

به نفع دین غیبت کردن، به نفع دین بی‌دینی کردن است.

‏دین اجازه نمی‌دهد ولو به نفع خودش ما بی‌دینی کنیم"

بعد در ادامه به دستور قرآن و سیره اهل بیت اشاره می فرماید حضرت علی علیه السلام در جنگ صفین

که ابتدا اصحاب معاویه برآب فرات مسلط بودند، حضرت می فرستد نزد معاویه که بیایید مذاکره کنیم، شاید با مذاکره این مشکل حل شود، اما چون معاویه احتمال پیروزی می داد، مذاکره را نمی پذیرد. حضرت دستور حمله می دهند و تسلط بر آب فرات به دست اصحاب امیرالمومنین می افتد. اصحاب حضرت عرض می کنند، حالا ما به آنها آب ندهیم. حضرت نمی پذیرند و می فرمایند خداوند آب را برای مومن وکافر قرار داده است.

خداوند به همه مان در پیروی واقعی و عملی قرآن و پیامبر ص و اهل بیت معصومش، توفیق مان دهد.