آریا صالحی: زمانی که خبرنگاران صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران، شبکه‌های اجتماعی را زیر و رو می‌کردند تا لطیفه یا جمله‌ی قصاری برای وصل کردن بازی ایران و امریکا به مذاکرات هسته‌ای پیدا کنند، کارکنان وزارت امور خارجه ایالات‌متحده سرگرم نگارش متنی بودند که قرار بود در شبکه‌های اجتماعی فارسی‌زبان به اشتراک گذاشته شود.
نتیجه‌ی تلاش خبرنگاران صداوسیما شد گزارشی که پس از خط‌ونشان کشیدن‌های مردمی، خانم خبرنگاری در پایان آن مقابل یک مانیتور ظاهر می‌شد و از جملاتی می‌گفت که در دنیای مجازی ایرانیها بعد از برد تیم ملی نوشته بودند؛«آمریکا پس از باخت استادیوم آزادی را تعطیل میکند و اجازه ساخت 20 درصدی هم نمی‌دهد.»(نقل به مضمون)
وزارت امور خارجه آمریکا اما به این توئیت رسید، توئیتی که خیلی زود نه‌تنها در توئیتر که در سایر شبکه‌های مجازی هم‌دست به دست چرخید:«ضمن تبریک به تیم والیبال ایران، برای هردو تیم در بازی بعدی آرزوی رقابتی خوب داریم.»
این البته تنها رویه خبرنگاران صداوسیما نبود که در بخش‌های مختلف خبری برد ملی‌پوشان مقابل تیم ملی آمریکا را یک‌جورهایی به مذاکرات هسته‌ای 1+5 ربط می‌دادند و می‌کوشیدند، پای سیاست و دیدگاه‌های شخصی در مورد آمریکا را وارد دنیای توپ و تور کنند، خبرنگاران سایر رسانه‌های موسوم به تندرو یا منتقد دولت هم‌دست کمی از آنها نداشتند.
در مقابل چه مسئولان تیم ملی والیبال آمریکا و چه دستگاه دیپلماسی این کشور خط دیگری را دنبال می‌کردند، آنها به دنبال ترسیم چهره‌ای تازه از آمریکا بودند و در اظهارنظرها، رفتار و اتفاقات داخل و خارج از زمین می‌کوشیدند تا از فرصتی که والیبال در اختیار آنها گذاشته استفاده کنند و نشان دهند که آمریکایی بودن چیست؟
شاید به همین خاطر بود که وقتی رسانه‌های ایرانی تیتر می‌زدند که «ایران 3-آمریکا 0 / آمریکا هیچ غلطی نتوانست بکند» مردم به‌جای کلیک کردن روی خبرهایی با این تیتر دوست داشتند، خبرهایی را باز کنند و بخوانند که بازگوکننده حرمت‌داری بازیکنان تیم ملی آمریکا در ماه مبارک رمضان بود.
رسانه‌های افراطی این بار هم زمین‌بازی را اشتباه گرفته بودند، آنها که چند هفته‌ی پیش می‌کوشیدند گردهمایی ملی مردم ایران را در تجلیل از شهدای بازگشته به میهن، در حد یک میتینگ تبلیغاتی برعلیه مواضع هسته‌ای دولت فرو کاهند، این بار سیاست را به هنرنمایی بازیکنان تیم ملی ایران گره‌زده بودند. هرچقدر سعید معروف در زمین با پاس‌هایش اعجاز میکرد و سید محمد موسوی با اسپک‌هایش چیزی جز بهت و حیرت برای تیم آمریکا باقی نمی‌گذاشت، رسانه‌های مخالف دولت از خرمن این پیروزی دنبال خوشه‌چینی سیاسی و تسویه‌حساب جناحی بودند.
شاید به همین خاطر بود که 6 امتیاز به‌دست‌آمده برای ایران از این دو بازی در روایت یک رسانه تبدیل شد به نمادی از سیاست و مذاکره؛ «آمریکا 1+5 امتیاز داد و رفت»
این رفتار که یادآور نشستن بر شاخ و بریدن بن، بود در شرایطی رخ می‌داد که در آن‌سوی مرزها آمریکایی‌ها از بازی ایران و قدرت این تیم تعریف می‌کردند و در داخل استادیوم آزادی هم اسپروو مربی تیم ملی آمریکا باخت را می‌پذیرفت و به‌جای آسمان به ریسمان بافتن می‌گفت: «از حضور در ایران لذت بردیم»
سیمای جمهوری اسلامی ایران اما دقیقاً همان رفتاری را انجام می‌داد که طرف آمریکایی می‌خواست، سرود ملی آمریکا را از شبکه سوم سیما پخش نمی‌کرد و در بخش‌های خبری هم از شکست شیطان بزرگ می‌گفت تا مذاکره‌کنندگان هم تشویق شوند مثل والیبالیست‌ها با آمریکایی‌ها برخورد کنند.
پیروزی مقابل آمریکا در آزادی خیلی شیرین بود، اما در خارج از زمین رفتار ما طوری بود که از هر زاویه‌ای به آن نگاه کنیم، نه دستاوردی برای ما داشت و بوی پیروزی می‌داد.
آمریکایی‌ها حالا ایران را ترک کرده‌اند، با تصویری که از خود به‌جای گذاشته‌اند، تصویری که در آن و به روایت همه خبرگزاری‌های رسمی و غیررسمی (گیرم در ظاهر) بازیکنان آمریکایی به باور دینی بازیکنان ایرانی احترام گذاشتند تا اذان پخش نشد، آب نخوردند و همه جا از میزبانی عالی ایرانی ها سخن گفتند بعد ما برای تسویه‌حساب با دولت و تیم مذاکره‌کننده، از شکست شیطان بزرگی گفتیم که هیچ غلطی در ایران نتوانست بکند.
حالا باید انصاف بدهیم به پشت سر نگاه کنیم و ببینم که در خارج از زمین و در دنیای رسانه‌ها چه کسی پیروز میدان بود، ما با رفتاری افراطی یا آمریکا با سیاست رسانه‌ای حرفه‌ای؟
57243
نظر شما