بخش رسمی یا آنچه دولتی میشناسیمش دارای مناسبات رفتاری خاص خود است گرچه از بعد از مشروطه و ظهور حاکمیت دولتی در ایران ،قشر دولتی سعی می کرد از طریق پوشش و رفتار خود را به نحوی از عامه مردم متمایز کند در حقیقت این نوع رفتار رسمی و مناسبات دارای قواعد خاص بود که بر روی لحن ، رفتار و کلا منش بخش رسمی جامعه تاثیر می گذاشت.
گرچه در بسیاری کشورها بخش رسمی و غیر رسمی تاثیر شگرفی بر هم دارند اما این شکاف در اکثر جوامع مشاهده می شود.
البته در کشورهای پیشرفته دنیا رابطه مستقیمی بین مقبولیت بخش رسمی و دموکراسی برقرار است به عنوان مثال در هلند و یا سوئد اگر دولتمردی را در حال خرید شیر در یک فروشگاه ببنید و یا خانم وزیری را در حال دوچرخه سواری در یک پارک، لاجرم نباید تعجب کنید (گرچه این بی احتیاطی ها کار دست برخی سیاستمداران نیز داده است).
لذا در این کشورها معمولا رفتار مردم کمتر غیر رسمی و لاجرم دارای کمترین شکاف بین بخش رسمی و غیر رسمی است .
این الگوی رفتاری آن ها از جانب مردم کشورهای شرقی مثل ما معمولا به یخ بودن و بی عاطفه گی نسبت به یکدیگر تعبیر می شوداما اگر نیک بکاویم در میابیم که اتفاقا بسیاری از رفتارها محبت آمیز و ایثار گونه در بخش غیر رسمی جامعه ما بیشتر تعارف تو خالیست و دو نفر در حالی که خود را مخلص و چاکر نفر مقابل می دانند در حقیقت در ذهن خود دارند طناب دار یکدیگر را می بافند.
در کشور ما این رفتار رسمی و غیر رسمی مخصوصا در سالیان اخیر بسیار مناقشه بر انگیز شده است.
در قبل از انقلاب کت شلوار و کراوات و ریش اصلاح کرده نماد دولتی بودن بود در بعد انقلاب هم کت و شلوار و یقه بسته و ته ریش مرتب شده جایگزین شکلی برای دولتی بودن شد اما نه آن و نه این موجب فاصله و شکاف بین بخش رسمی و غیر رسمی نبودند چرا که قواعد بوروکراتیک و پاره ای از پدیده های تاریخی از مشروطه تا امروز همیشه موجبات شکاف گسترده بین این دو بخش را فراهم می آورد به نحوی که بسیاری از مردم عادی برای امتیاز گیری از بخش رسمی در تمامی تاریخ شکل گیری دولت در ایران ناگزیر از چاپلوسی ،زبان بازی ، دورویی و گاه پیدا کردن یک پارتی بودند و این تبدیل به یک فرهنگ غلط اجتماعی شد.
در دولت قبل با آگاهی از این شکاف دولتمردان کت ها را کنار گذاشته و آستین ها را بالا زدند مانند مردم عادی حرف زدند و به میانشان رفتند اما گذر سال ها نشان داد این شکاف حتی با حرکت های پوپولیستی نیز قابل جبران نیست چرا که سیاست های غلط اجتماعی و اقتصادی در دولت قبل ، انواع و اقسام تخلفات مالی و اختلاس در بخش رسمی و نیمه رسمی و بالاخره گسترش فقر و گرانی مردم را بیش از پیش نسبت به بخش رسمی بی اعتماد کرده است.
در چنین شرایطی نه مردم ایران به کسی احتیاج دارند که شبیه آنها حرف بزند و نه به کسی احتیاج دارند که کتش را در آورده و کلنگ های نمادین دست بگیرد احتیاج امروز مردم ایران بازسازی صحیح بخش رسمی جامعه ، پاکدستی ، بوروکراسی صحیح و آگاهی دهی به مردم نسبت به راه های احقاق و استیفای حقوق شهروندیست.
این مهم نه با حرکت های پوپولیستی که با تقویت نهادهای واسط بین بخش رسمی و غیر رسمی رخ می دهد .
احساس مشارکت مردمی و دموکراسی کارآمد و اخلاقی در بلند مدت شکاف عمیق رفتاری بین این دو بخش را پر خواهد کرد پس در این موقعیت زمانی از کلیه سیاستمداران و افراد بخش رسمی جامعه باید خواست که اطلاع ثانوی لطفا کت های خود را در نیاورند.
نظر شما