به رغم کمبود شدید زمین آماده ساخت، حجم قابل‌توجهي زمین متراژ بزرگ متعلق به اشخاص حقیقی و حقوقی و به خصوص شرکت‌های دولتی و نهادهای نیمه دولتی و عمومی وجود دارد که سال‌ها بدون استفاده و به شکل بایر در شهر رها شده‌اند.
مالکان این اراضی بدون آنکه از این زمین برای ساخت‌و‌ساز، بهره‌برداری کنند یا برای استفاده ساختمانی آن را بفروشند، صرفا از ارزش نهفته در بازار سوداگری ملک که بیشترین تورم را طی سال‌های اخیر متوجه زمین کرده است، منتفع می‌شوند.
طبق یک آمار، قیمت زمین در تهران طی 9 سال منتهي به ابتداي 93 حدود 10 برابر شده و از متری 600 هزار تومان به 6 میلیون تومان رسیده است. تورم 900 درصدی طی این مدت عاید هیچ فعالیت اقتصادی چه تولیدی و چه سفته‌بازی نشده است.
این وضعیت سبب شده مالکان زمین‌های بزرگ در تهران از عرضه این اراضی به بازار مصرف و در جهت تامین ابزار اصلی مورد نیاز بساز و بفروش‌ها، خودداری کنند و خواسته و ناخواسته اسباب افزایش قیمت تمام شده مسکن در پایتخت را به وجود بیاورند.
طبق قوانین مدیریت شهری، شهرداری‌ها می‌توانند از اراضی بایر، مالیات و عوارض دریافت کنند.
اخذ عوارض از زمین‌های بایر و بلااستفاده در ردیف بودجه سالانه شهرداری تهران نیز منظور شده است؛ اما در سال‌های اخير ریالی از این محل در عملکرد بودجه، عاید شهر و شهرداری نشده است. اما چرا شهرداری از مالکان زمین‌های بایر که اتفاقا آمار و اطلاعات و آدرس این املاك را هم به خوبی در اختیار دارد، عوارض و مالیات شهری دریافت نمی‌کند؟
نظر شما