در خبرها آمده بود؛ "تهران رنگ ندارد." به ذهن نگارنده رسید حاشیه نویسی نماید و برخی از دلایل فرااصولی و غیراصولی این مهم را که چرا تهران رنگ ندارد، به اشتراک بگذارد؛
یک. شاید یکی از مهم ترین عللِ رنگ نداشتنِ تهران، پوست نداشتنِ تهران باشد. ما رنگین پوستان را کمتر می بینیم. اگر گردشگران افریقایی و آسیایی و اروپایی و آمریکای مرکزی و جنوبی را هر صبح که به اداره و محل کار و مدرسه و دانشگاه می رویم، ببینیم، به ناچار، ما هم رنگین پوش می شویم.
دو. این که "تهران رنگ ندارد"، پیش و بیش از آنکه به سیاست های غلط و نادرست فرهنگی برگردد، وابستگی شدیدی دارد به اقتصاد خانواده ها و معیشت مردمانمان.
سه. بر اثر القای فرهنگی در تبلیغات تلویزیونی، آنهم به غلط، معنای شهرنشینی مساوی است با گریز از سنت ها و آداب و رسوم فرهنگی مان. هر که شهری تر؛ غیرسنتی تر!
وگرنه! لباس و پوششِ کدام زن و مرد و کودک و نوجوان و دختر و پسرِ این مرزوبوم را دیده اید که رنگ، باخته باشد و یا پُر از رنگ های گوناگون و متنوع و متناسب با فرهنگ بومی و محلی و منطقه ای نباشد.
چهار. دقت کرده اید روزهای نوروز باستانی و اعیاد مذهبی که می شود، همه ی ما چه خوش پوش و مرتب و منظم و پاکیزه پوش می شویم!؟ خب! کافی است همین نگاه را همیشه حفظ کنیم. انگار، همه به همدیگر و به دیگری نگاه می کنیم و چون همکارم، همکلاسم، هم دانشگاهی ام و همه و همه، یکرنگ و بی رنگ می پوشند، ما هم همان رنگ های سرد و بی روح و تکراری را می پوشیم.
بیایید باور کنیم که اگر آبی پوش شویم، نگرانِ رنگ خاکستریِ آسمان شهرمان هم می شویم و یواش یواش، به فکر فرو می رویم و آلاینده ها را از خودمان و شهرمان می رانیم.
بیایید باور کنیم که اگر سبزپوش شویم، نگرانِ محیط زیست و بی آبی و کمبود آب آشامیدنی و آب سالم برای یک زندگیِ همخوان با طبیعت هم می شویم؛ ولو آنکه شهری باشیم که شهرنشینان به مراتب بیشتر نیازمند آب سالم و بهداشتی اند.
بیایید باور کنیم که اگر زردپوش شویم و رنگین پوش، خورشید، هر صبح، طوری دیگر خواهد درخشید. و شهرمان را زیباتر خواهیم یافت.
بیایید باور کنیم که بازگشت به سنت و فرهنگ دیرینِ ایران زمین، به معنای تحجر و عقب ماندگی نیست.
باشد که جامعه، لباس افسردگی بر کَنَد و حفظ فرهنگ پوششِ سنتیِ خود را سرافکندگی نداند.
هزار و یک دلیلِ دیگرِ این را که چرا "تهران رنگ ندارد"، شما خود، بهتر می دانید.
نظر شما