پاروزن ایران در بازی های آسیایی می گوید که نبود روانشناس در اینچئون دلهره‌هایش را بیشتر کرده بود.

پريسا غفاري:سونيا گماري پاروزني است كه از رشته كانوپولو به اسلالوم رفت و پس از 7 ماه تمرین مسافر اینچئون شد. البته نتيجه‌‌اش را هم خيلي زود گرفت؛ آن هم با کسب مدال برنز و در اولين حضور. سونيا از همان اول خوب پارو زد و به ديدار رده‌بندي رسيد تا با شكست حريف تايلندي‌‌اش با زمان 36/1:27 دقيقه، اولين مدال اسلالوم ايران را بگیرد. خودش از اين مدال خيلي خوشحال است: «در اين مدت زحمات زيادي كشيدم و اين مدال واقعاً ارزش زيادي برايم داشت. احساسم قابل توصيف نيست.»

قايقران ملي‌پوش از روزهاي سخت تغيير رشته‌‌اش مي‌گويد: «من سال‌ها بود كانوپولو كار مي‌كردم ولي از آنجا كه اين رشته المپيكي نيست و جايي هم در بازي‌هاي آسيايي ندارد، تصميم گرفتم به اسلالوم بروم. رشته‌اي كه بسيار مهيج است و اولين بار بود كه بانوان مجوز آسيايي‌‌اش را گرفته بودند اما كار در آن بسيار سخت‌تر بود، چون با دو سيستم مختلف بايد كار كني؛ يكي در آب‌هاي آرام است و ديگري در آب‌هاي خروشان. بايد روي دو زانو بنشيني و تك پارو بزني. ضمناً غلت زدن ورزشكار در هر دو ماده متفاوت است. نمي‌دانيد كه چقدر نوع تمريناتش فرق مي‌كند.»

ملي‌پوش اسلالوم به آسيب‌ديدگي‌ها و خطر خفه شدنش در تمرينات هم اشاره مي‌كند: «دست چپم آسيب ديد، به خاطر تفاوت غلت زدن‌ها نزديك بود چندين بار خفه شوم. به‌ هر ‌حال شانس آوردم و مربيانم هم خيلي به من كمك كردند تا به تيم‌ ملي راه پيدا كردم.»

گماري كه در اينچئون تك مدال اسلالوم را به نام خود ثبت كرد از رقيبانش مي‌گويد: «حريفان كاركشته‌اي داشتم كه سال‌ها در آب‌هاي خروشان كار كرده بودند و رقابت در آب‌هاي آرام براي آنها بسيار راحت‌تر بود. رقيب چيني من كه قهرمان جهان بود، حريف تايلندي نيز در اردوي بانكوك مرا پشت‌ سر گذاشته بود. ژاپن و كره‌اي‌ها هم خيلي قوي بودند كه آنها را پشت‌ سر گذاشتم. البته اگر از لحاظ ركوردي حساب كنيد من از نايب‌قهرمان ركوردم بهتر بود و اگر به عنوان نفر چهارم به دور نهايي رسيده بودم، در فينال پارو مي‌زدم. با اين حال اين مدال برايم بسيار ارزشمند است.»

اما استرس زياد، نفس كشيدن را براي دختر پاروزن سخت كرده بود: «فشار رواني بالا بود. نداشتن يك روانشناس در تيم دلهره‌ام را زياد كرده بود. كسي نبود آرامم كند. من حتي در حد يك ورزشكار حرفه‌اي نمي‌توانستم غذا بخورم. روزهاي مسابقه يك تيكه گوشت را فقط مي‌جويدم تا آب آن به بدنم برسد.»

با اين حال سونيا از مسئولان مي‌خواهد كه اسلالوم به حال خود رها نشود: «من تمام تمركزم روي اينچئون بود و به آرزوي بعدي‌ام فكر نكردم اما اميدوارم اين رشته را تا بازي‌هاي بعد به حال خود رها نكنند و مسئولان كمك كنند تا صاحب پيست استاندارد شويم.»

 

 

251 41

 

 

 

 

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 379957

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
9 + 0 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 1
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • بی نام RU ۱۰:۱۴ - ۱۳۹۳/۰۷/۱۹
    25 0
    به اين خانمها واقعا بايد دست مريزاد گفت، در شرايط نابرابر با كلي كلاه و لباس دست و پا گير و بالطبع گرما و عرق مسابقه مي دن و افتخار آفريني مي كنن