به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، رخشان بنی اعتماد با اشاره به حضور فیلم «قصه‌ها» در جشنواره ونیز گفت:« مهم این بود که فیلم بدون حواشی درباره چگونه ساخته شدن و دریافت پروانه نمایش دیده شود و ابداً نمی‌خواستم که تکرار این مشکلات روی نگاه تماشاگران فیلم اثر بگذارد.»
فیلم سینمایی قصه‌ها به کارگردانی «رخشان بنی‌اعتماد» محصول ایران نوین فیلم در اولین حضور بین‌المللی خود در جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد. اکران فیلم در این جشنواره بازتاب‌های فراوانی در رسانه‌های داخلی و خارجی داشت.
رخشان بنی‌اعتماد با اشاره به پنج اکرانی که برای فیلم «قصه‌ها» در جشنواره ونیز در نظر گرفته شده بود، گفت: «طبق برنامه، دو اکران برای اهالی مطبوعات داشتیم و بعد از آن کنفرانس مطبوعاتی برگزار شد. دو نمایش عمومی و یک نمایش در بازار فیلم هم انجام شد. در نمایش عمومی اول که در کاخ جشنواره برگزار شد، ما به همراه هیات داوران و مردم به تماشای فیلم نشستیم.»
کارگردان «قصه‌ها» درباره سوالاتی که در نشست مطبوعاتی فیلم از سوی خبرنگاران پرسیده شد، توضیح داد: «سوالات متنوعی پرسیده شد. راجع به ساختار فیلم و شرایط اقتصادی که البته همین سوالات باعث شد که مسئله تحریم مطرح شود و من هم توضیح دادم که موضوع تحریم طبیعاً بیشترین تأثیرش را بر زندگی مردم ایران گذاشته است.»
وی با تاکید بر اینکه تلاش زیادی کرده تا حاشیه‌های معمول در ایران بر نگاه تماشاگران خارجی تحمیل نشود، گفت: «مهم این بود که فیلم بدون حواشی درباره چگونه ساخته شدن و دریافت پروانه نمایش دیده شود و ابداً نمی‌خواستم که تکرار این مشکلات روی نگاه تماشاگران فیلم اثر بگذارد. در واقع به طور مکرر پاسخ من این بود که خوشبختانه چون قرار است فیلم به زودی در ایران اکران شود، صحبت راجع به مشکلات زمان ساخت فیلم لزومی ندارد.»
بنی‌اعتماد با اشاره به تأثیر مثبت فیلم بر روی اهالی رسانه چنین گفت:«سوالی که چندین بار در مصاحبه‌ها تکرار شد این بود که آیا این فیلم در ایران اکران خواهد شد؟ طبیعتاً پاسخ من این بود که بله، این فیلم به زودی در ایران اکران خواهد شد و اگر غیر از این می‌بود، امکان نداشت آن را به جشنواره‌های خارجی بفرستم. زمانی با نمایش فیلم در جشنواره ونیز موافقت کردم که نمایش عمومی آن در ایران قطعی شده بود. البته آنها منتظر جواب دیگری بودند! اما این حرف امروز من نیست. از زمان اولین فیلمم تا زمانی که فیلم بسازم همین نظر را خواهم داشت.»
او در پاسخ به این پرسش که آیا موفق به تماشای دیگر فیلم‌های جشنواره شده، گفت:« برنامه ما خیلی فشرده بود و غیر از فیلم «مرد پرنده» ساخته ایناریتو که در افتاحیه بخش رقابتی به نمایش درآمد و ما در آن مراسم شرکت داشتیم، هیچ فیلم دیگری را ندیدیم. سه روز دیگر حضور ما در ونیز، به طور کامل با برنامه ی فشرده ی مصاحبه ها پر شد.»
حبیب رضایی بازیگر فیلم هم که همراه بنی‌اعتماد و پیمان معادی به جشنواره ونیز رفته بود درباره چگونگی برگزاری نشست مطبوعاتی فیلم، گفت: «زمان محدودی برای کنفرانس مطبوعاتی مخصوص هر فیلم در نظر گرفته بودند که تنها 25 دقیقه بود و خیلی هم دقیق آن را رعایت می‌کردند. اصلا زمان برای پاسخ دادن به همه پرسش‌ها وجود نداشت و طبیعتا پاسخ‌ها منوط به مصاحبه‌های حضوری می‌شد که با کارگردان و بازیگران در دو روز بعد به صورت بسیار فشرده و در حجم زیادانجام شد.»
او ادامه داد: «واکنش‌ها نسبت به فیلم در کنفرانس مطبوعاتی خیلی گرم و مثبت بود. بیشتر سوالات درباره نحوه ساخته‌شدن و نگاه فیلمساز بودو البته سوالات پرحاشیه و جهت دار هم پرسیده می شد که با هوشمندی و اطمینان کل گروه و مخصوصا خانم بنی‌اعتماد، با پاسخ های ظریف و درست، از هرگونه موج‌سازی و حاشیه‌پردازی جلوگیری شد. چرا که همه ما مخصوصا خانم بنی‌اعتماد به شدت قائل به این بودیم که فیلم باید قائم به ذات باشد و خودش با محتوا و ساختارش با مخاطب از هر طیف ارتباط برقرار کند، نه اینکه با موضوعاتی ورای فیلم، جلب توجه و احتمالا خبرسازی کند. در کنفرانس مطبوعاتی فیلم «قصه‌ها» تعداد سوالات بیش از زمان جلسه بود و برگزارکنندگان جشنواره بسیار به این موضوع واکنش مثبت نشان دادند چون طبق گفته آنها در دو روز اول جشنواره این اتفاق - تراکم سوال‌ها- اصلا تجربه نشده بود.»
رضایی در ادامه بحث پرهیز بنی‌اعتماد از بوجود آمدن حاشیه در نشست مطبوعاتی جشنواره ونیز اضافه کرد: «خانم بنی‌اعتماد تاکید کردند که فیلم در ایران به نمایش درمی‌آید. این درحالی بود که آنها دوست داشتند پاسخ دیگری بشنوند. این جمله برای افرادی که در ایران هستند اهمیت بیشتری دارد. اهمیت آن اتفاقا از اینجا ناشی می‌شود که تکلیف فیلمساز را با جامعه‌اش با هدفش از فیلمسازی و نقد اجتماعی روشن می‌کند و نشان می‌دهد که هدف این کارگردان موج‌سواری نیست.در طول دو روز که روزی 9 تا 10 ساعت مصاحبه مطبوعاتی و رادیو تلویزیونی برای کل گروه در نظر گرفته شده بود هم بسیاری از سوالات به شرایط اجتماعی برمی گشت تا خود فیلم و همچنان همه گروه بر اساس همان باور قائم به ذات بودن فیلم، جواب ها را در چارچوب قصه و فیلم نگه می‌داشتند. چیزی که برای بعضی از خبرنگارها عجیب بود. چون انها منتظر بودن گله و شکایت بشنوند.»
5858
نظر شما