آنچه در ادامه می خوانید گفت و گوی نشریه تماشاگران امروز است با آنتونیو سیموئز. دستیار سابق کارلوس کروش که بی شک یکی از سرشناس ترین بازیکنان تاریخ دنیاست.او بی‌شک بزرگترین چهره فوتبالی دنیاست که در فوتبال‌مان مشغول بوده. بازیکنی در کلاس جهانی بازیکنانی مثل پله، اوزه‌بیو، دی‌استفانو. او یکی از یازده‌تای تاریخ فوتبال اروپاست. دستیار پا به سن گذاشته کی‌روش که قبل از جام جهانی خیلی بی‌صدا از تیم ملی رفت، چندماه بعد از جدایی در اولین گفت‌و‌گویش با یک رسانه ایرانی، از جام جهانی، تیم ملی ایران و آینده فوتبال‌مان می‌گوید. با او از جام جهانی و اتفاقات عجیب‌و‌غریبش شروع کردیم از برزیل میزبان و تا ایران پیش رفتیم، تا قصه جدایی‌اش. سیموئز که هنوز بعد از70 سالگی هم تمرین را فراموش نمی‌کند.
*از جام جهانی شروع کنیم؟ چطور شد که این بلا سر برزیل آمد؟
این اتفاق سه دلیل داشت، اول اینکه کیفیت بازیکنان برزیل مثل دوره‌های پیش نبود. یعنی آنها بازیکنان نابغه همیشگی‌شان را نداشتند که قبلا داشتند. بازیکنانی که در زمین جادو می‌کردند. این را می‌شد در سیستم بازی‌شان دید. در کیفیت بازیکنانی مثل فرد یا هالک و دیگران. دوم اینکه سازماندهی برزیل برای این بازی‌ها خوب نبود. آنها فکر می‌کردند که به انذاره کافی خوبند و نیازی نیست که تیمشان را از نو سازماندهی کنند. این بزرگترین اشتباه‌شان بود و اما دلیل سوم اینکه برزیلی‌ها خودشان را برتر از دیگران می‌دانند. آنها همیشه فکر کردند سلاطین فوتبالند. آنها باید یاد بگیرند که با دیگر کشورهای صاحب فوتبال، مخصوصا کشورهای اروپایی تعامل بیشتری داشته باشند. آنها فکر می‌کنند که بهترین‌اند و بی‌نیاز از یاد گرفتن. این هم حاصل نگاهی است که به فوتبال دارند.
*هرچه برزیل بد بود، آلمان عالی کار کرد...
آلمان‌ها دقیقا نقطه مقابل برزیل بودند. اگر به ترکیب این تیم نگاه کنید شاید بازیکنی که بتوان گفت نابغه بوده و تیم روی دوش او می‌چرخیده، نداشتند آنها واقعا تیم بودند. هر‌کس نقش خودش را بازی می‌کرد. نکته دوم اینکه آنها 15 سال برنامه جدید ورزشی و مالی داشتند برای نوسازی فوتبال آلمان. آنها 55 میلیون یورو خرج کردند برای اینکه فوتبال‌شان را از نو بسازند. کار کردند، کار کردند و کار کردند. آنها کریستیانو رونالو و مسی نداشتند. اما تیمی یکدست داشتند. استثنایی سازماندهی کردند و تلاش‌شان فوق‌العاده بود.
و بالاخره طلسم آمریکای جنوبی شکست و یک تیم اروپایی تیم را با خود از آنجا آورد!
این اتفاقی بود که بالاخره روزی باید می‌افتاد. شاید اگر امسال نمی‌شد چهار سال بعد این اتفاق می‌افتاد. هیچ چیز دائمی نیست. همه رکوردها روزی شکسته می‌شوند. همه چیز این دنیا هر روز در حال تغییر است. فوتبال هم از این قاعده مستثنی نیست. فوتبال بازتابی است از جامعه. این است که همانطور که قبلا گفتم باید سازماندهی داشت، برنامه‌ریزی کرد. خوب بودن کافی نیست، باید مسئولیت‌پذیر باشید. باید روحیه رقابت داشته باشید. اگر روحیه رقابت نداشته باشی هیچ وقت قهرمان نمی‌شوی
*باورتان می‌شد تیم‌هایی مثل کاستاریکا، کلمبیا و الجزایر اینقدر خوب باشند؟ فوق‌العاده بودند!
این نشان‌دهنده یک نکته مهم است. امروز همه تیم‌ها می‌دانند چطورکار کنند و چطور رقابت کنند. امروز همه تیم‌ها تمرینات فوق العاده‌ای دارند چون مربیان و برنامه‌های خوبی دارند. حالا دیگر رازی وجود ندارد همه، همه چیز را می‌دانند. امروز همه هم مهارت دارند و هم می‌دانند چطور کار بکنند. این به این معنا نیست که آلمان و برزیل می‌دانند چه کار کنند و کاستاریکا و کلمبیا نمی‌دانند. امروز همه مربیان همه چیز را درمورد بازی می‌دانند. الان دیگر نمی‌شود از قبل گفت که تیمی مثل هندوراس یا ایران وارد جام می‌شود و هیچی به دست نمی‌آورد.
* ناکامی تیم‌هایی مثل اسپانیا، ایتالیا و پرتغال چطور؟
فکر می‌کنم که اسپانیایی‌ها از لحاظ فیزیکی برای این بازی‌ها آماده نبودند. مشکل پرتغال همان مشکل برزیل و اسپانیا بود. غافل از اینکه اگر از هر نظر آماده نباشی در جام جهانی هیچ شانسی نداری. پرتغال هم آماده نبود. نه فیزیکی و نه روحی .هیچ‌جوره آماده نبودند. درست است که کریستیانو رونالدو بهترین بازیکن دنیاست ولی در یک تیم نا‌آماده کاری نمی‌تواند بکند.
*مردم پرتغال باز هم در این حسرت ماندند که رونالدو خاطرات اوزه‌بیو را برایشان زنده کند؟
فکر کنم کریس مشکلات فیزیکی زیادی داشت. در تمرینات مصدوم شد و خودش هم می‌دانست مثل همیشه نمی‌تواند خوب باشد. اگر رونالدو از لحاظ فیزیکی صد‌در‌صد آماده نباشد، نمی‌تواند بازیکن خوبی باشد چرا که 50 درصد رونالدو آمادگی فیزیکی‌اش است. این 50 درصد را اگر از او بگیری بقیه‌اش به چشم نمی‌آید. مسی هم حتی همین حالت را داشت. البته حکایت رونالدو با مسی تفاوت دارد. رونالدو برای تیم بازی می‌کند ولی کل تیم آرژانتین تلاش می‌کنند که مسی موفق باشد.
*خیلی‌ها میگویند رونالدو کاپیتان خوبی نیست. او قدرت رهبری تیمش را ندارد. با این حرف موافقید؟
او تازه 29 سالش است و وقت کافی دارد که یک کاپیتان خوب و موفق شود. اتفاقا من نظر عکس دارم. یکی از ويژگی‌های رونالدو خصوصیت رهبر‌بودنش است.اگر پرتغال تیم قوی‌تری باشد رونالدو هم می‌تواند یک کاپیتان خوب و موثر باشد. فکر می‌کنم او قابلیت رهبری یک تیم را دارد.
*رونالدو در جامی ناکام شد که توپ طلایش به مسی رسید. البته توپ طلایی که خیلی حرف و حدیث داشت.
البته خود مسی هم می‌داند که این جام حقش نبود. بدون‌شک روبن بهترین بازیکن این جام بود. حتی خود مسی هم از گرفتن جام راضی نبود. او توپ طلا را گرفت ولی خودش هم می‌دانست بهترین نبود.
*برسیم به تیم ملی ایران. بچه های خودتان، ایران چطور بود؟
عالی بود، عالی. بدنه تیم کلا خوب کار کرد. من قبل از شروع جام هم گفته بودم هیچ تیمی نمی‌تواند ایران را با 4 - 5 گل شکست دهد. من سازمان فوتبال ایران را می‌شناختم. 3 سال در آنجا کار کردم. بازیکنانش را می‌شناسم و همین‌طور کی‌روش را خیلی خوب می‌شناسم. اما به نظرم کی‌روش باید بیشتر به علیرضا جهانبخش بازی می‌داد. من باور دارم او می‌توانست عملکرد خوبی داشته باشد و در نهایت سرنوشت ایران را عوض کند.
*قبل جام گفته بودید ما 4 امتیاز می‌گیریم و صعود می‌کنیم. شاید اگر داور بازی با آرژانتین آن پنالتی را می‌گرفت پیش‌بینی‌تان درست از آب در می‌آمد؟
صادقانه بگویم به نظرم آن صحنه پنالتی نبود.
ولی بسیاری از کارشناسان میگویند پنالتی بود...
نه، نه. من چنین نظری ندارم. بازیکن آرژانتین اول توپ را زد. متاسفم که نظرم با بقیه فرق دارد. اما گره زدن فوتبا‌تان به یک تصمیم داوری بزرگترین اشتباه است. به نظر من این همه پرداختن به یک صحنه و سرنوشت صعود یا سقوط تیم، کار درستی نیست. فدراسیون فوتبال و هرکسی که می‌خواهد باشد، صحبت کردن از داوری درست نیست. به جای این بحث‌ها باید دنبال روشی برای پیشرفت فوتبالتان باشید و وقت‌تان را صرف این مسائل کنید. باید یک ساختار جدید برای پیشرفت بازیکنان جوان انتخاب کرد. باید برای پیدا کردن و استفاده از جوانان ایرانی برنامه‌ریزی خوبی انجام داد. الان هم زمان کافی و هم پتانسیل کافی دارید. باید مربیان خوب انتخاب کنید و به فوتبالتان بیاورید. باید یک برنامه جامع داشته باشید. همه مربیان ایرانی باید دور هم جمع شوند و درباره اینکه برای بهتر‌شدن به چه چیزهایی احتیاج دارند صحبت کنند. فکر کنم بزرگترین چالش فدراسیون فوتبال و باشگاه‌های کشور بها دادن به بازیکنان با استعدادی است که در کشور هستند.
*خیلی‌ها به بازی بیش از حد دفاعی ایران انتقاد کردند، فکر می‌کنی این توان را داشتیم که با روش دیگری بازی کنیم؟
صحبت کردن درباره این چیزها الان زیاد اهمیتی ندارد. اینکه ایران چطور و با چه تاکتیکی بازی کرد زیاد مهم نیست. خیلی تیم‌ها بودند که بازیکنان خوب زیادی داشتند و باز هم بازی می‌کردند مثل برزیل اما همه دیدند چه بلایی سر‌شان آمد.آنها باز بازی کردند و هفت گل خوردند. بیایید درباره چیزهای دیگر فکر کنیم. اینکه چطور می‌توانیم پیشرفت کنیم. از این بگوییم که چه برنامه‌ای برای جوانان داریم. ببینید ما شناخت خیلی خوبی از فوتبال داریم و بازیکنان با استعدادی هم داریم. اگر کمی جدی‌تر باشیم، می‌توانیم به موفقیت برسیم. بیایید درباره این مسائل صحبت کنیم نه درمورد تاکتیک بازی‌های قبل یا داور. ازامروز تا جام جهانی بعد دقیقا 4 سال فرصت داریم . فکر می‌کنید بدون برنامه‌ریزی و کار سخت می‌توانید نتیجه متفاوتی بگیرید؟ امکان ندارد.
با این نگاه، ماندن کی‌روش مفید خواهد بود؟
فکر می‌کنم حفظ کردن کی‌روش ایده خیلی خوبی باشد. او مربی خوبی است. اما سوال این است که چه با کی‌روش و چه با هر مربی دیگر چه برنامه‌ای دارید. اگر می‌خواهید با کارلوس کار کنید باید به او گوش بدهید و اجازه دهید برای هرکسی برنامه‌ریزی داشته باشد به ویژه درباره جوانان. به جام جهانی 2022 قطر هشت سال مانده است. شما باید به دنبال بازیکنانی باشید که الان 11 تا 15 سال سن دارند. باید بازیکنانی با خود به آن جام ببرید که 19 یا 20 -21 ساله هستند. بازیکنانی که می‌خواهند به قطر بروند باید از امروز شروع کنند. اگر می‌خواهید کارلوس را حفظ کنید از او بخواهید کاری را که برای پرتغال انجام داد برای شما هم انجام دهد. برای داشتن یک تیم خوب در قطر، داور و تاکتیک را فراموش کنید و از الان تمام پولتان را خرج برنامه‌ریزی برای جوانان کنید.
* کی‌روش می‌تواند این نسل تازه را بسازد؟
باید این را از او بخواهید. یا باید از کی‌روش بخواهید یا مربیان برتر دنیا را به ایران بیاورید تا برای مربیان شما کلاس‌های آموزشی بگذارند. حفظ کی‌روش اولین تصمیم درست است اما قدم دوم تدوین یک برنامه پیشرفته است. اگر کارلوس را نگه دارید ولی قدم دوم را بر‌ندارید او چند روزی اینجا خواهد بود و تیم هیچ پیشرفتی نخواهد کرد. از همین الان به هفت هشت سال آینده فکر کنید.
نمی‌خواهید بگویید چرا از تیم ملی جدا شدید؟
دلایلم کاملا شخصی است. من روزهای خوبی در ایران داشتم بهترین موفقیت برای من صعود ایران به جهانی بود. شاید مردم عادی این را متوجه نشوند ولی رو جلد مجلات‌بودن برای من هیچگاه مهم نبوده یا ستاره تلویزیونی بودن. اما برای تصمیمی که گرفتم دلایلی داشتم و از آن هم راضی هستم. تمام عمرم تلاش کرم که به مردم کمک کنم و به موفقیت برسم. هیچ چیزی بهتر از این نیست، از زندگیم کاملا راضی هستم. بگذارید با این جمله صحبت‌هایم را تمام کنم. هر روز صبح که از خواب بلند می‌شوم دوست دارم که خوشحال باشم. در مورد ایران هم خوشحالم که هم به کارلوس و هم به مردمش کمک کردم تا موفق باشند.
*اگر در جام جهانی با تیم ملی بودی، فکر می‌کردی می‌توانستی به کارلوس کمک بکنی؟
نه بیش از این فکر نمی‌کنم. پیش از این کارهایی که می توانستم را انجام دادم و کارهایی که باید فدراسیون انجام بدهد را گفته ام.
*و اما سوال آخر.شما سه سال در ایران بودید و در طول سه سال کلی دعوا بین کارلوس و اهالی فوتبال ایران دیدید. فکر می‌کنید دلیلش چه بود؟
من هیچ‌وقت این دعواها را پیگیری نمی‌کردم. اما مطمئنم که این دعواها حرفه‌ای بود و نه شخصی. چون استانداردهای کی‌روش را می‌شناسم او هیچ‌وقت برای مسایل شخصی خودش را درگیر چنین مسایلی نمی‌کند. مطمئنم همه مسایل فنی بوده فقط بگویم که تمام افراد فدراسیون باید به این فکر کنند که برای 4 سال یا 8 سال آینده چه برنامه‌ای دارند.
4141
نظر شما