امام علی(ع)عبوس نبود،خنده رو و متبسم بود

شهید مطهری در کتاب سیری در سیره نبوی می نویسد:

"علی(ع)در مسائل فردی و شخصی در نهایت درجه نرم و مهربان و خوشروست،ولی در مسائل اصولی یک ذره انعطاف نمی پذیرد.علی مردی بود بشاش،برخلاف مقدس ماب های ما که همیشه از مردم دیگر بهای مقدسی می خواهند،همیشه چهره های عبوس و اخم های درهم کشیده دارند و هیچ وقت حاضر نیستند یک تبسم به لبشان بیاید،گویی لازمه قدس و تقوا عبوس بودن است.علی(ع)همیشه با مردم با بشاشت و با چهره بشاش روبرو می شد،مثل خود پیغمبر.علی با مردم مزاح می کرد مادام که به حد باطل نرسد،هم چنان که پیغمبر مزاح می کرد.رنود مولا یگانه عیبی که که برای خلافت به علی گرفتند-عیب واقعی که نمی توانستند بگیرند-این بود که گفتند:"عیب علی این است که خنده روست و مزاح می کند،مردی باید خلیفه بشود که عبوس باشد و مردم از او بترسند،وقتی به او نگاه می کنند بی جهت هم شده از او بترسند"