۳۹ سال پیش در تیرماه یکی از مشهورترین مجتهدان تهران به لقاءالله پیوست، حکیمی فرزانه به نام «میرزا احمد آشتیانی» که افراد بسیاری از جمله علامه حسن‌زاده آملی پای درس و بحثش نشستند و از وجود مبارکش بهره‌ها بردند.
میرزا احمد در سال ۱۳۰۰ هجری (۱۲۶۲ شمسی) به دنیا آمد. وی چهارمین و کوچکترین پسر آیت‌الله میرزا محمدحسن آشتیانى (1248ق ـ 1319ق) مجتهد مشهور تهران و رهبر مبارزه پیروز تنباکو است.
او پس از گذراندن دوران طفولیت و رسیدن به سنین رشد مشغول فراگیرى ادبیات فارسى و عربى شد و مقدمات علوم اسلامى را آموخت. سطوح فقه و اصول را از محضر پدر دانشمندش استفاده کرد و در محفل خصوصى درس او حاضر شد تا اینکه در سال 1319 قمری که هنوز نوجوانى بیست ساله بود، سایه مهر پدر را از دست داد. وى پس از پدر در حوزه اساتید و دانشمندان تهران در علوم مختلف شرکت کرد.
سپس در سال 1340 قمری راهى عراق شد و در جوار آستان امیرالمؤمنین(ع) مقیم شد و از محضر علامه میرزا حسن نائینى (م 1355ق) و آیت‌الله آقا ضیاءالدین عراقى (م 1361ق) استفاده کرد و مراتب خود را در فقه و اصول به کمال رساند. عمده استفاده آشتیانى در نجف از محقق نائینى بوده است.
وی در مدت اقامت ده ساله خود در نجف اشرف چند سالى نیز به تدریس فلسفه مشغول بود که جمع زیادى از بزرگان در درس وى شرکت کرده اند که از آن جملهاند علامه سید‌محمد حسین طباطبایى که در درس اسفار وى شرکت کرده است. آشتیانى در 1350 قمری (۱۳۱۰ شمسی) به ایران بازگشت و در تهران به تدریس فقه، اصول، طب و علوم عقلى و همچنین تألیف کتب و ارشاد مردم پرداخت.
بعد از برادر بزرگترش آیت‌الله شیخ مرتضى آشتیانى(م 1365ق)، تولیت و سرپرستى مدرسه مروى و موقوفات آن که با اعلم علماى تهران است، به ایشان منتقل شد و سالیان طولانى ریاست معنوى و علمى را در تهران به عهده داشت.
آن حکیم فرزانه در روز سه‌شنبه چهاردهم جمادى الثانى 1395 قمری (سوم تیرماه 1354 شمسی) به جوار حق شتافت. روز بعد بازار تهران تعطیل شد و پیکر پاکش با حضور جمع زیادى از مردم تهران، علما و شاگردان در میان اشک و اندوه تشییع شد و در جوار بارگاه حضرت سیدالکریم(ع) و در مقبره خانوادگى به خاک سپرده شد.
/6262
نظر شما