برنامه ریزی و آینده نگری در هر کشوری از بسترهای لازم و ضروری برای پیشرفت و حرکت به سمت توسعه ای پایدار است. این مسئله متاسفانه در کشور ما از جایگاه مناسبی برخوردار نیست. نسل دهه شصت این مسئله را بخوبی درک می کنند. نسلی که انگار از همان اول تولد هیچ برنامه ریزی برایشان وجود نداشت و هر روز منتظر تصمیم جدید و آیین نامه ای جدید برای خودشان بودند.
بالاخره این نسل با تمام سختی هایی که بود در حال حاضر اکثرشان تحصیل کرده و حداقل لیسانس هستند. تعداد زیادی نیز در مقطع دکتری در حال تحصیل هستند. نسلی که به سن اشتغال رسیدند و با انرژی و تخصصی که دارند می تواند زمینه های لازم برای پیشرفت کشور را فراهم کنند ولی مسئله ای که وجود دارد عدم وجود هر گونه برنامه ریزی برای این افراد می باشد که نهایتا به بی انگیزگی و ناامیدی و بلاتکلیفی این افراد منجر شده است مخصوصا در ارتباط با دانشجویان دکتری که در سرگمی کامل هستند و بعد از نزدیک 20 سال تلاش و تحصیل می بینند که دولت در هیچ بخش نیازی به این فراد ندارد.
دانشجویانی که انرژی خود را بیشتر برای انجام مراحل اداری بورس طی می کنند که با تمام تلاشها حداقل یکسال طول می کشد فردی بتواند حکم بورس خود را بگیرد که در بعضی موارد این مدت به سه سال نیز می رسد. و جالبتر تصمیمات وزارت علوم هست که هر روز تصمیم جدیدی در این زمینه گرفته می شود و کسی مطمئن نیست که برنامه ریزی پشت این تصمیمات باشد. به یک باره در فراخوان بهمن سال 92 اعلام می شود که از این به بعد فراخوان بورس در اردیبهشت ماه اعلام خواهد شد و چند روز مانده به اعلام فراخوان خبر اعلام نیاز 2400 نفری توسط دانشگاهها منتشر شده و آیین نامه جدیدی برای بورس ارائه می شود که هیچ گونه منطقی در بندها و تبصره هایش وجود ندارد ولی این دانشجویان همچنان امیدوارند. که ناگهان بعد از اعلام فراخوان فقط 200 اعلام نیاز آن هم مربوط به دانشگاههای دور افتاده و پیام نور در فراخوان دیده می شود!
اینکه چه بر سر آن 2400 نفر اعلام نیاز آمد و در عرض یک هفته وزارت بر چه اساسی تصمیم جدیدی گرفت که دانشگاههای مادر و مرکز استان حق بور س ندارند برای همه مبهم است! این در حالی است که در این بین 3000 نفر بدون کنکور وارد مقطع دکتری شده اند و نیازی به شرکت در فراخوان ندارند و با نامه ای که وزارت در اختیارشان گذاشته می توانند به هر دانشگاهی که دلشان بخواهد مراجعه و تقاضای بور س کنند!! و هیچ وقت به این سوال که این افراد چه برتری نسبت به بقیه که اکثرشان خیلی قویتر از آنها هستند دارند، جوابی داده نمی شود!
متاسفانه کسی به خواسته های دانشجویان دکتری توجهی نمی کند. کسی نیست به درد دل این افراد گوش دهد. افرادی که به این نتیجه رسیدند بعد از این همه تلاش تنها چاره کار برایشان خروج از کشور می باشد. سوال اصلی اینجاست که آیا واقعا در کشور ما هیچ نیازی به این افراد نیست؟ اگر نیست چطور سال به سال ظرفیت پذیرش دکتری افزایش پیدا می کنه؟؟ آیا صرفا وجود داوطلب برای آزمون دکتری می تواند دلیلی بر افزایش ظرفیت پذیرش باشد؟ و هزاران سوال دیگر که از حوصله این بحث خارج است. در پایان قابل ذکر اینکه این افراد از قشر تاثیرگذار جامعه هستند که می توانند باعث رشد و شکوفایی کشور بشوند و هر گونه بی توجهی به آینده این افراد می تواند صدمات جبران ناپذیری برای نظام و دولت تدبیر و امید داشته باشد و انتظار می رود مسئولین محترم کشور به این مورد مهم توجه ویژه ای نمایند.
1717
نظر شما