عفو پس از اعدام، انتقام جویی و تظاهر است

اولا رها شدن در فضا به این شکل در بسیاری از موارد بلافاصله باعث شکستن مهره های گردن و قطع نخاع می شود، که این حالت ممکن است مرگ را باعث بشود یا نشود.در مورد اول یعنی فوت محکوم علیه در نتیجه قطع نخاع، آنچه واقع شده حرکتی بی خاصیت است. در مورد دوم وضعیت بدتر است،یعنی این عفو و بخشش باعث می شود که محکوم علیه تا پایان عمر به صورت فردی فلج که قادر به حرکت نیست به خانواده خود و اجتماع تحمیل شود و چون در زمره افرادی نیست که حمایت و نگهداری آنها در وضعیت خاص وظیفه و تکلیف حکومت و کل اجتماع باشد، آنچه بر او تحمیل خواهد شد شاید از مرگ بدتر است.
ثانیا اگر اولیا دم با ملاحظات انسانی و درعین حال با این قصد که محکوم علیه متنبه بشود قصد بخشش او را دارند باید این کار را پیش از رها شدن او در فضا انجام دهند. به هرحال افتادن طناب دار به گردن محکوم علیه و محکوم شدن آن و مشاهده مردم در اطراف چوبه دارد وحشتی را در دل محکوم علیه ایجاد می کند که فراموش شدنی نیست و اگر او تنبیه پذیر باشد در همین حد متنبه خواهد شد.بنابراین رعایت اصول انسانی حکم می کند این بخشش پیش از رها شدن محکوم علیه در فضا صورت گیرد. اقدام پس از آن بیش از آنکه جنبه انسانی داشته باشد به نوعی تظاهر و انتقام جویی محسوب می شود. اگر قرار به عفو و بخشش است باید وجه انسانی را در نظر گرفت و به فکر انتقام جویی نبود.