این مورد را که بارها هم در همین ستون سراغ‌اش رفته‌ام ملاحظه بفرمایید: دبیر هفدهمین بین‌المللی جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران، در حالی که در یک قدمی برگزاری این جشنواره هستیم، باز هم جوش آورده و گفته:«جای تعجب دارد بودجه تعمیرات[تالار مولوی] حدود یک ماه است که به حسابداری دانشگاه تهران آمده اما هیچ اتفاقی رخ نداده است. دانشگاه تهران نسبت به وضعیت [تالار]مولوی بی‌تفاوت است و گویا مشکل تنها با تحصن هنرمندان حل می‌شود.» الله‌اکبر! نمی‌دانم چرا یک عده در این کشور، یک گره را آن قدر می‌پیچانند تا آخرش مشکل‌ساز شود برای کل کشور؟ یعنی اجرایی کردن این بودجه، این قدر مشکل است که کار بکشد به تحصن هنرمندان تا خبرش بشود تیتر خبرگزاری‌های خارجی که تالار مولوی چنین شد و جشنواره تئاتر دانشجویی چنان شد؟
سیاوش قائدی همچنین از کاهش 30 درصدی بودجه خبر داده و اعلام کرده نهادها و ارگان‌های مختلف از دانشگاه آزاد و علمی-کاربردی گرفته، کمک مالی و سخت‌افزاری کرده‌اند تا شهرداری تهران و وزارت ارشاد و مرکز هنرهای نمایشی و حتی چند کمپانی خصوصی تئاتر[که گفته حمایت آن‌ها هنوز قطعی نشده] اما همچنان آن بودجه در حسابداری دانشگاه تهران چشم‌انتظار رفع مشکلات تالار مولوی‌ست. اصلاً تحصن هنرمندان و این قصه‌ها را فراموش کنید و این که کشور در موقعیتی هست که مشکلات خیلی کوچک هم می‌تواند برایش تبعات خیلی بزرگ داشته باشد، این جشنواره، بین‌المللی هست یا نه؟ آدم مهمان دعوت می‌کند خانه‌اش آبروداری می‌کند چه برسد به کشورش.
نظر شما