طبیعت گردی با پاتیل آش رشته ؛ وقتی شرق زدگی آفت جان طبیعت می شود

اما در این جا و در پایان تعطیلات روز سیزده به در می خواهیم این اتهام را به جان بخریم و از ساندویچ دفاع کنیم. این دفاع نه بیانیه ای برای رفع اتهام از ساندویچ بلکه نوشته ای در پاسداشت طبیعت است.
فرهنگ غذایی ما ایرانیان فرهنگ خاصی است مبتنی بر نشستن اعضای خانواده دور هم ، صحبت و احیانا چرت بعد از غذا و .....
این فرهنگ غذایی که غذاهای پر ملاط و سنگین چون آش و قورمه سبزی و کباب وبرنج و روغن در آن نقش اساسی دارند گرچه در تحکیم بنیان خانواده نقش موثری دارد اما زیاده روی در آن هم برای سلامت بدن و در مواقعی چون سیزده به در برای سلامت طبیعت مضر است.
ما ایرانیان هنگام سفر در طبیعت متاسفانه فرهنگ غذاییمان را نیز بار اتومبیل کرده و با خود می بریم ؛قابلمه آش نیمه پخته، کباب های کوبیده و جوجه های به سیخ شده محوطه ای برای راه انداختن آتش دود و دم در طبیعت را می طلبد.
بسیار دیده شده درایامی مانند سیزده به در که شکر خدا در فرهنگ طبیعت دوست ما! در طول سال زیاد دیده می شود در فاصله دو متر به دومتر خانواده های محترم آتش و اجاقی افروخته اند و مشغول پخت و پزهستند.
بعد از آماده شده پر مخاطره و پر مشغله غذا که معمولا تمامی حواس طبیعت گردان محترم را به خود مشغول می کند . ظروف پلاستیکی یک بار مصرف قاشق و چنگال ،لیوان احیانا سفره یک بار مصرف پلاستیکی به کار می آید.
بعد از مصرف غذا لاجرم باید دراز کشید تا غذا هضم شود لذا در هنگام عبور از پارک یا محوطه سبزی در ایام نوروز نباید از دیدن آقایان و خانمهایی که روی زیلو و چادر دراز کشیده اند احساس بدی به شما دست دهد چرا که آنها مشغول هضم غذا هستند. بعد از هضم غذا نوبت به قلیان و تخمه خوردن می رسد وبالاخره در پایان یک روز مفرح و شاد خانوادگی آنچه برای بچه ها به جا می ماند خاطره فراموش نشدنی یک فرهنگ کهن و برای طبیعت یک روزجهنمی از انبوه زباله و خاکستر ولگد مال شده سبزه و گل و درخت و.....
کاش می توانستیم در روزهایی که به پاسداشت طبیعت فرزندانمان رابه کوه و صحرا می بریم تنها یک روز، بیشتر هم نه فقط یک روز فرهنگ تن آسانی ، تنبلی تاریخی و خوش خوراکی مثال زدنی مان  را پشت درهای منزل جا بگذاریم تعدادی ساندویچ از هر نو نه فقط سوسیس و کالباس را در کاغذهای مومی پیچیده و با یک یا چند فلاسک آب یا نوشابه پا در راه طبیعت بگذاریم و به فرزندانمان یاد بدهیم برای استفاده از طبیعت باید حواسمان به جای شکم به مناظروشکوه آفریده های خداوندگار باشد.
آش و قورمه سبزی و جوجه کباب را همیشه می توان خورد اما فرصت استفاده از طبیعت سالم و سرحال فرصتیست که یا از دست رفته و یا در حالت خوشبینانه کم کم دارد از دست می رود.