به گزارش خبرآنلاین، کتاب تحلیلی «پایان تک صدایی» شامل 14 گفتگو با شخصیت های سیاسی، رسانه ای کشور از جمله اکبر هاشمی رفسنجانی، علی لاریجانی، حسام الدین آشنا، حسین انتظامی، فریدون وردی نژاد، حسن خجسته و ... درباره تلویزیون خصوصی است که به تازگی رونمایی شده است. این کتاب به همت فواد صادقی و از سوی انتشارات میراث اهل قلم منتشر شده است.
در بخشی از مقدمه این کتاب می‌خوانیم: «با وجود آنکه تلویزیون در ایران نخستین بار در سال 1337 توسط حبیب‌الله پاسال به عنوان یک شبکه تلویزیونی خصوصی تأسیس شد، اما با ایجاد رادیو و تلویزیون شاهنشاهی، تلویزیون ملی ایران _ متعلق به پاسال _ در رادیو و تلویزیون دولتی ادغام شد و ساختار فعلی سازمان صداوسیما نهادی است که از نظام پیشین به ارث رسیده است.
به‌رغم همه تحولاتی که طی دهه‌های اخیر در ساختار اقتصادی و فرهنگی کشور صورت گرفته، انحصار موجود در سازمان صداوسیما همچنان حفظ شده است. این انحصار موجب فقدان رقابت و خلاقیت، عدم توسعه کمی و کیفی در حوزه رادیو و تلویزیون داخلی و باز شدن بازاری جذاب برای شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی‌زبان شده است.
هم اکنون وضعیت نفوذ شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی‌زبان در داخل کشور، به‌رغم غیرقانونی بودن ماهواره، به حدی رسیده که نظرسنجی‌های صداوسیما از بیننده 40 تا 50درصدی ماهواره در داخل کشور حکایت دارد. به عبارت دیگر، حدود نیمی از مردم به شبکه‌های تلویزیونی ماهواره‌ای دسترسی دارند و محتوای فرهنگی و سیاسی این شبکه‌ها را بدون هیچ‌گونه ممیزی و مدیریتی دریافت می‌کنند. این وضعیت منجر به بروز ناهنجاری‌های گسترده‌ای در حوزه اخلاق و فرهنگ جامعه از یک سو و آسیب‌های امنیتی و سیاسی وسیعی از سوی دیگر شده است.»
گزیده‌ای از گفتگوی بلند منتشر شده با محسن رضایی در این کتاب را در ادامه می‌خوانید:
• اعضای فعلی صداوسیما بخشی از توانمندی تولید برنامه رادیو و تلویزیونی را خارج کرده‌اند و بالطبع انتظار جامعه به صورت کامل تأمین نمی‌شود و در عمل به یک سازمان و تشکیلات اکتفا کردند. نظام، مردم و نیروهای سیاسی انتظارات بالایی از رادیو و تلویزیون دارند که این سازمان نمی‌تواند آنها را محقق کند.
• در صورت تأسیس تلویزیون خصوصی، باید توانمندیهای فعلی ارتقا یابد، نه اینکه دستاوردها آسیب ببیند. برای این کار، همین شورای نظارت فعلی صداوسیما می‌تواند بر رادیو و تلویزیون خصوصی هم نظارت کند؛ شبیه مدل مطبوعات اما با نظارت و قوانین بیشتر.
• مدل وسط، بین انحصار فعلی و آزادسازی کامل (که از نظر اقتصادی مشکلات زیادی ایجاد می‌کند و باعث میشود دیگر از هنر فاخر حمایت نشود) است و نیاز به کمک دولتی وجود دارد تا همه جامعه بتوانند از آن استفاده کنند.
• باید از هرگونه تندروی پرهیز کرد تا اصل کار ضربه نخورد و بتدریج عمل شود. بنابراین، ساختار فعلی باید حفظ شود و ظرفیت اضافه نشود.
• برای حل مسائل قانونی، تعامل با شورای نگهبان مناسب‌تر است و حاکمیت نقض نمی‌شود. اگر همین شورای نظارت حفظ شود و قانون خوب نوشته شود، در شورای نگهبان به مشکلی برنمی‌خورد، اگر هم خورد، در مجمع مشکل آن حل میشود.
• در سیاست کلی ابهام وجود دارد و نمی‌تواند کار قانون را انجام دهد، اگر هم سیاست کلی درباره رسانه تصویب شود و به تأیید رهبری برسد، باز هم نیاز به قانون وجود دارد.
• برای جلوگیری از اعمال سلیقه و فشار به تلویزیون خصوصی باید قوانین دقیق تدوین شود و از کلی‌گویی پرهیز کرد. هرچه قانون کلی‌تر باشد، اعمال سلیقه بیشتر میشود؛ مثلاً می‌گویند استفاده ابزاری از زن نباشد، این سخن چه معنایی دارد، در چه حدی آرایش نکند؟ بدحجاب نباشد؟ زوم نشود؟ باید دقیق منظور مشخص شود.
• تنوع برنامه‌ها، سلایق مختلف، چندصدایی و تعدیل انتظار روحانیت از تلویزیون خصوصی نسبت به انتظار صداوسیما، فرصتهایی است که می‌توان بیننده جذب کرد. البته تا حدی که به صورت مستهجن درنیاید. در این فاصله می‌توان بیننده را جذب کرد. تا خطوط قرمز فاصله زیادی است که صداوسیما نمی‌تواند وارد شود و شبکه‌های خصوصی میتوانند در این فاصله مخاطب زیادی را جذب کنند. کسانی که دنبال شبکه سالم هستند هم از صداوسیما رضایت ندارند و هم پیامدهای فرهنگی شبکه‌های بیگانه را نمی‌توانند بپذیرند. این شبکه‌ها میتوانند فاصله بین شبکه رسمی و مستهجن را پر کنند.
• در حیطه بخش اخبار، شبکه‌های خصوصی میتوانند در کنار پخش اخبار رسمی، به دنبال اخبار غیررسمی برای تکمیل خبر خود باشند و در کنار آن به تفسیر بپردازند؛ یعنی سردبیری در اختیار خودشان باشد، اما منابع خبر حتماً رسمی باشد.
برای تهیه این کتاب که با قیمت 11هزار تومان روانه بازار نشر شده می‌توانید با شماره 33355577 تماس بگیرید.
6060
نظر شما