این روز ها کمترمسئولی(مرتبط و غیرمرتبط با مسئولیت شان) را در قوای مختلف کشور می بینید که نگران کاهش ازدواج نباشد.این موضوع زمانی شدت بیشتری گرفت که مقام معظم رهبری در سفری که به استان خراسان شمالی داشت و بیست پرسش خود را مطرح کرد که از جمله آنها نگرانی از کاهش ازدواج و افزایش طلاق بود.شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز مصوبه ای در این زمینه داشت.مجلس شورای اسلامی نیز طرحی را ضرب العجل نوشت و نشست های مختلفی در جاهای مختلف برگزار شد.
با همه این موارد به این نقطه رسیدیم که هر ساله تعداد ازدواج ثبت شده نسبت به سال قبل کاهش و طلاق افزایش داشته است.آخرین آمار اعلام شده توسط سازمان ثبت احوال کشور نشان می دهد که در نه ماه اول سال 1392 نسبت به زمان مشابه ازدواج حدود 9 درصد کاهش داشته است در حالی که در همین زمان طلاق رشد 4 درصدی داشته است.گرچه بعد از ماه های محرم و صفرتعداد ازدواج ها کمی بیشتر می شود ولی این افزایش چشم گیر نخواهد بود.
حال این سئوالات مطرح می شود که:حال در چنین شرایطی به این موضوع باید از نوع قانون گذاری نگاه کرد؟ یا این که شرایط کلی جامعه و عدم امنیت اقتصادی، شرایط فرهنگی، تغییر نوع نگاه به خانواده وکارکرد های آن، کاهش اعتماد متقابل و...تاثیر بیشتری دارند؟
معتقدم که این موضوع بیش ازاین که از نوع قانونگذاری باشد از نوع فرهنگی و اقتصادی و شرایط اجتماعی جامعه است.البته این به معنی این نیست که قانون نمی تواند هیچ کمکی کند ولی اولویت چندم است نه اولویت اول.
www.mousavichalak.ir
نظر شما