خطر کاهش سرمایه معنوی حکومت ایران

این پژوهشگر تاریخ معاصر در بخشی از مطلب خود نوشته است:
«برپایی جمهوری اسلامی در ایران با هدف آشکار کردن زلال انسانیت صورت گرفت. اولین شاهد این ادعا، جمله‌ای است که امام خمینی پس از بازگشت به میهن در فرودگاه مهرآباد بر زبان راند. مضمون آن جمله این بود: «آمده‌ام تا شخصیت از دست رفته را به ملت بازگردانم.» یعنی هدف من از به دست گرفتن حکومت آماده‌سازی زمینه برای احیای شخصیت و اعطای انسانیت است.
دو حادثه بزرگ موجب شد که این هدف در ایران بسیار زود تحقق یابد؛ یعنی پیش از آنکه زمینه‌های بیرونی و درونی در جامعه آماده شوند. اول، دگرگونی همه‌گیر در نفوس مردم بود که در اوان پیروزی انقلاب رخ داد؛ و دوم، وقوع جنگ و ایجاد فضایی که با پدیده شهادت حادث شد... با وقوع جنگ، تالاری بزرگ به پهنای جبهه‌ها به وجود آمد تا همه دگرگونی‌ها به نمایش درآید. آنچه در پرده عریض هشت سال دفاع دیده می‌شود پیدایش ناگهانی و یکباره زلال انسانیت است. در سجاده پهناور جبهه راه پر پیچ و خم و سخت عشق‌ورزی تا رسیدن به دیدار دوست، در زمانی کوتاه دست داد.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش می نویسد:
«این دو اتفاق افتاد و حکومت، نه فقط با زمینه‌سازی‌های بیرونی و درونی، بلکه در کوره روشن این دو رویداد به هدف خود رسید. حال سال‌هاست که شعله‌های این کوره خاموش است. نه شرایط دگرگونی همگانی در نفوس نسل جدید فراهم است و نه سجاده جبهه، گسترده و پهن. آنچه به جای مانده اندوخته‌ای است که در حساب انقلاب‌دیده‌ها و جنگ‌کرده‌ها وجود دارد. ما در حال مصرف این اندوخته هستیم. از جیب می‌خوریم و حجم این حساب سال به سال کمتر می‌شود. طبیعی است که نتوانیم مدت زیادی به برداشت خود ادامه دهیم. ما با اُفت سرمایه روبرو هستیم. برای ثابت نگه داشتن این تنخواه الهی چه باید کرد؟ آیا حکومت چاره‌ای جز فراهم کردن زمینه‌های بیرونی و درونی برای آشکار ساختن انسانیت انسان‌ها دارد؟»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.