آیا معدل بهانه خوبی برای جداسازی جنسیتی است؟

بحث جداسازی دو جنس از هم در محیط دانشگاهی علیرغم مخالفت بسیاری از صاحبنظران  چند سالیست به طور جدی در دانشگاههای کشور دنبال می شود.
در دولت آقای احمدی نژاد بیشترین تلاش برای جداسازی جنسیتی انجام شده است ؛ ایجاد دانشگاههای تک جنسیتی در شهرستانها که به گفته مسئولان با درخواست و استقبال پرشور مردم همراه بوده و حذف دختران از برخی رشته ها در دانشگاهها و بالاخره جداسازی کامل جنسیتی در دانشگاههای مطرح کشور از دستاوردهای این طرز تلقی نسبت به دانشگاه بوده است.
اما گاهی اوقات برخی دلایل درباره جداسازی توسط متولیان آن مطرح می شود که در نهایت پایگاه ایدئولژیک این طرح را به شدت پایین می آورد. از جمله این که گاهی مطرح می شود که جداسازی موجبات افزایش معدل دانشجویان را فراهم آورده است.
در حقیقت این مسئولان این موضوع را گوشزد می کنند که تنها دغدغه علمی باعث بروز و بسط چنین طرحی است در حالی که چنین نیست و دولت قبلی برای جداسازی اهداف عقیدتی را بر اهداف علمی مقدم می دانست چرا که دانشجویان حتی اگر در محیط علمی از هم جدا باشند تا خدای نکرده حواسشان پرت نشود و احیانا به ارتباط با جنس مخالف فکر نکنند بالاخره در محیط کار و اجرای تخصصشان لاجرم با جنس مخالف رو به رو می شوند آنجا اگر حواسشان پرت شود یک پروژه و یا یک طرح و برنامه به باد می رود. با این طرزتلقی برای پاک ماندن محیط علمی از حواس پرتی و نظر بازی، باید کلیه موسسات تحقیقاتی ،علمی ،پژوهشی وشرکتهای مرتبط با خلاقیت جمعی جداسازی شوند.
اما نکته بعدی این است که اصلا چرا دولت باید متولی معدل دانشجویان باشد در تمام نظامهای دانشگاهی جهان دانشگاه یک نهاد اجتماعی است که دانشجویان علاوه بر علم آموزی، مهارتهای اجتماعی خود را محک می زنند و ارتباطات اجتماعی را می آموزند که این مهم حتی از سطوح پیشین تحصیلی نیز آغاز می شود در نظام آموزشی ما مهارتهای ارتباط اجتماعی مخصوصا با جنس مخالف به نظام دانشگاهی موکول شده است .در این میان بسیار خوشبینانه است اگر بخواهیم با کم کرن تحریکات محیطی و کم کردن روابط اجتماعی، دانشجویان را به زور به ممتاز تبدیل کنیم بسیاری از دانشجویان در طی تحصیل و روابط اجتماعی داخل دانشگاه ،استعدادهای دیگرشان را کشف می کنند و عدم موفقیت در یک یا دو ترم دلیل غلتیدن به وادی فنا نیست بلکه بسیاری ، رشته های دیگر و راههای دیگر برای زندگی خود را بر می گزینند. لذا داشن معدل بالا و ممتاز شدن همه دانشجویان اصلا هدف غایی نهاد دانشگاه نیست مخصوصا در کشور ما که به دانشگاه به عنوان نهادی برای به تاخیر انداختن درخواست شغل توسط جوانان هم نگاه می شود.
دلیل بعدی متولیان این طرح ارجاع به رضایت والدین است این بهانه که بیشتر مناسب دوران دبستان و راهنمایی ومتوسطه است به شدت برای دانشجویان که از لحاظ قانونی لا اقل به سن استقلال فکری رسیده اند غیر قابل قبول به نظر می رسد و اگر از دانشجویان بپرسند با توجه به وضعیت روانی سن جوانی بسیاری از دانشجویان مخالف تصمیم گیری والدین برای بدیهی ترین حقوق اجتماعی در برخورد و روابط با جنس مخالف هستند این موضوع حتی در مورد دانشجویانی که مذهبی تر هستند هم قابل تحقیق است.
لذا به نظر می رسد متولیان این طرح حتی اگر در دولت جدید هم به دنبال تحقق اهداف خویش در جداسازی کامل محیط دانشگاهی هستند لا اقل در بیان دلایل ،با خود و دانشجویان رو راست باشند و از پایگاه اعتقادی و ایدئولوژیک خود درباره چرایی این طرح صحبت کنند و حتی کرسی های آزاد اندیشی برگزار کنند ، آنگاه با نظرسنجی از دانشجویان اهداف خود را پیاده سازی کنند این لا اقل انتظاری است که از متولیان یک مجموعه علمی می توان انتظار داشت.

45301