ماجرای پاره شدن عکس امام خمینی (ره) حادثه ای نیست که کسی از ملّت ایران اعّم از مسلمان و غیر مسلمان نسبت به آن بی تفاوت بوده یا خدای نخواسته از آن شادمان باشد مگر افراد ضد انقلاب که از امام کینة دیرینه به دل دارند . طبیعی بود که صدا وسیما نیز از کنار آن به سادگی نگذرد. امّا پرداختن به آن در یکی دو روز اخیر به صورت غیر متعارف، خاموش و روشن شدن چراغ قرمز «خبر فوری» در زیرنویس شبکة خبر صدا وسیما و سپس درج قسمتی از بیانیة جامعة مدرسین در این باره و رویکرد ویژة همة شبکه ها برای تهییج احساسات مردم تردیدهایی را در صداقت خبر رسانی به وجود آورده است و بینندة رسانة ملّی را به تفکر وا می دارد که:
اولاً: حجم وسیع اخبار در این مورد و نحوة بیان آن حاکی از این است که گویی یک حرکت گسترده از سوی گروه خاصی انجام شده و ده ها عکس از امام در دست عده ای در جلو دوربین ها پاره شده و به زمین ریخته است. در حالیکه آنچه نشان داده می شود قسمتی از یک عکس پاره شده بر روی زمین است که مشابه آن همه ساله در راهپیمائی های 22 بهمن فراوان دیده می شود، که در اثر بی توجهی، پوسترهایی با آرم جمهوری اسلامی که متشکل از نام مقدس الله است و نیز عکس حضرت امام و دیگران پاره شده و روی زمین می افتاد.
ثانیاً: شاید گفته شود، هدف صدا و سیما از این قضیه بهره برداری در جهت خارج کردن جامعه از حالت بی تفاوتی و زنده نگهداشتن شور و عشق مردم نسبت به حضرت امام است. بسیار خوب، شکرالله مساعیهم. امّا آیا از سوژه های مشابه و گاه مهمتر از این که در ماهها و سالهای اخیر وجود داشته چنین استفادة مبارکی را کرده است. به عنوان نمونه توجه خوانندگان را جلب می کنم به ارتحال شهادت گونة یار و همراه دیرینة حضرت امام مرحوم آیت الله توسلی که در حال دفاع از امام و در حضور بلندپایه ترین شخصیتهای نظام و در لحظه ای که از عصبانیت نسبت به توهینی که به امام شده بود به خود می لرزید ناگهان صدایش برای همیشه خاموش شد و جان به جان آخرین تسلیم کرد. آیا این واقعه جانسوز ارزش آن را نداشت که توسط هنرمندان صدا وسیما تبدیل به سوژه ای مناسب جهت احیاء راه و یاد امام شود؟
ای کاش نه از همة شبکه ها فقط از یک شبکه به مقدار 2 دقیقه فیلم آن لحظة حساس برای ملت ایران نشان داده می شد. امّا صدا وسیما از آن لحظة حساس و تاریخی هیچ نگفت و هیچ نشان نداد.
ثالثاً: آیا صدا و سیما نمی توانست تنها خبر پاره شدن عکس امام را اعلام کند و تصویر آن عکس پاره را که تحقیر حضرت امام و اهانت به ملّت بود نشان ندهد. همانگونه که در ماجرای کاریکاتور موهن یک فرد دانمارکی از پیامبر گرامی اسلام به خوبی عمل کرد و بدون نشان دادن تصویر تنها به اعلام خبر اکتفا نمود؟
رابعاً: پاره شدن عکس حضرت امام که انزجار عمومی همة جناحها، شخصیتها و آحاد مردم را در پی داشت می توانست سوژة مناسبی برای تحکیم اتحاد و یکپارچگی مردم باشد. اگر اندکی تدبیر در صدا و سیمای ما بود از این خشم مقدس در جهت یکدلی مردم و علیه دشمنان خدا استفاده می کرد و امامی را که همیشه مظهر و مایة وحدت این ملّت بوده تبدیل به عامل تفرقه و گسترش تخم نفاق و بدبینی نمی کرد. ای کاش به جای پخش سخنان برخی چهره های عصبانی در قم و مشهد که تا کنون ثابت کرده اند هتاکی و خشونت را بیشتر می پسندند تا اعتدال و صداقت را، و به جای دفاع غیر منطقی آنان از امام عزیز که ضررش کمتر از دشمنی با امام و اندیشه امام نبود از شخصیتهایی استفاده می کردند که روش و منش آنها انعکاسی از مشی حضرت امام است مانند آیت الله جوادی آملی، آیت الله امینی، آیت الله استادی و دهها فقیه و عالم دیگر. تا ملّت ایران از انفاس پاک آنان در جهت آشنایی بیشتر با امام و اسلام مستفیض می شدند. بی گمان ملّت ایران هنگامی که در پای گیرنده های صدا و سیما می نشینند انتظار دارند چهره هایی را نظاره کنند و مطالبی را بشنوند که بر اعتقاد، ایمان، صداقت، پاکی، اخلاق، شعور و آگاهی آنان بیفزاید.
خامساً: جا داشت صدا و سیما در این قضیه سری هم به یاران امام می زد و خبرنگاران شبکه های مختلف سیما را به جای اینکه با افراد متفرقه مصاحبه کنند به سراغ بستگان حضرت امام و همراهان و یاران آن حضرت می فرستاد تا ضمن عرض تسلیت به یادگار گرانقدر امام حضرت حجت الاسلام والمسلمین حاج سیدحسن خمینی نظر ایشان را در این ماجرا جویا می شدند و با دوستان نزدیک امام از جمله نزدیکترین و قدیمی ترین آنان حضرت آیت الله شیخ حسن صانعی که براساس تعبیر صریح و نامة بسیار خواندنی و استثنائی حضرت امام در صحیفه امام ج 21 ص 271 ایشان بر گردن امام و انقلاب حق بزرگی دارند مصاحبه می کردند. و با پخش آنها موجب تسلاّی دل داغدیدة خانواده های شهدا، حوزه های علمیه و ملّت عزیز ایران می شدند. ولی دریغ، دریغ از اندکی تدبیر.
عضو مجمع روحانیون مبارز
نظر شما