نگاهی به انتخابات کنفدراسیون فوتبال آسیا 2013 / چه کسی روی صندلی رئیس می نشیند؟

با توجه به قاعده همیشگی این انتخابات که اکثر کشورها تا روز انتخابات رأی خود را برملا نمی‌کنند، هیچ‌یک از کاندیداهای نام برده نمی‌تواند درصد دقیق آرای خود را حدس بزند.

 بالاخره حکومت نیم‌بند «جی‌لانگ» چینی تحت ‌عنوان رئیس موقت کنفدراسیون فوتبال آسیا به پایان رسید و پیمان نامقدس او و دیگر اعضای اصلی کمیته اجرایی AFC در جلوگیری از ورود مجدد محمدبن‌همام به مقر کنفدراسیون، به‌رغم حکم دادگاه «CAS» و رد اتهامات فیفا به وی، نتوانست جی‌لانگ را به‌عنوان رئیس دائمی جا بیندازد. عمده دشمنی و کینه و عداوت افرادی مثل الکسِ هندی‌الاصل دبیر کل کنفدراسیون، اُگورای ژاپنی یکی از معاونان AFC و فیفا، ماکوتی وُراوی تایلندی و دیگر تشنگان قدرت نسبت به بن‌همام مربوط به دخالت‌های وی در همه امور و به‌کارگیری نیروهای بسیار جوان و مطیع بود که جایگاه بسیاری از نیروهای نزدیک به این افراد را پر کرده و نفوذ آنان را به حداقل رسانده بودند. بن‌همام در تمام جلسات کمیته‌های AFC شخصاً شرکت نموده و صاحب‌نظر بود. بن‌همام انصافاً در زمان ریاست خود نظم به‌یادماندنی‌ای را در همه امور AFC حکم‌فرما نمود و مقررات و آئین‌نامه‌ها را مو به مو اجرا می‌کرد.

در دو سال گذشته به شهادت بسیاری از صاحب‌نظران، کنفدراسیون فوتبال آسیا آن اقتدار گذشته را نداشته و دچار افت قابل دیدی بوده است و اکنون که در آستانه انتخابات رئیس ‌جدید کنفدراسیون هستیم همه چشم به رئیس جدید دوخته‌اند. از میان کاندیداهای ریاست می‌توان سه تن را دارای شانس دانست که هریک با وابستگی‌های سیاسی و غیرسیاسی پا به میدان گذاشته‌اند؛ حال به‌طور اجمالی شرایط آنها را می‌سنجیم.

1- ماکوتی وراوی، رئیس فعلی فدراسیون فوتبال تایلند که بیش از 14 سال یکی از تصمیم سازان فوتبال آسیا بوده است. او همواره در این سال‌ها یکی از اعضای فعال کمیته اجرایی AFC بوده و بر کمیته‌هایی مثل بانوان، مسابقات و فوتسال ریاست داشته و در سه سال گذشته نیز به‌عنوان یکی از معاونان فیفا در آسیا فعالیت داشته است. وراوی همیشه در جایی قرار گرفته که کانون قدرت را کاملاً در کنار داشته است. هیچ‌کس فراموش نمی‌کند که وراوی همیشه در سفرهای مختلف بن‌همام او را همراهی می‌کرد اما درست در زمانی که بن‌همام از فراز قله قدرت به پایین کشیده شد وراوی با یک گردش 180درجه‌ای به سمت سپ‌‌بلاتر گردش کرد و از جمله دشمنان بن‌همام معرفی شد. با اجرای سناریوی کودتای بلاتر در آفریقای‌جنوبی علیه بن‌همام و سقوط وی وراوی برنامه بلندمدتی را جهت انتخابات شروع نمود. وراوی در روزهای اخیر به کشورهای مختلفی در آسیا سفر نمود تا حمایت همه‌جانبه‌ای را داشته باشد. وی به تهران نیز سفر کرد و در مذاکراتش با رئیس فدراسیون حتماً وعده‌ و وعیدهای جذابی را ارائه داده است.

به‌جز فدراسیون فوتبال کره‌جنوبی که هنوز سیاست‌های دکتر «چان» دوست دیرینه بن‌همام را اجرا می‌نماید و رابطه خیلی خوبی با وراوی ندارند، احتمالاً دیگر کشورهای شرق آسیا، آسه‌آن و بعضی از کشورهای آسیای مرکزی مثل هند و سریلانکا و کشورهای حوزه قفقاز به وراوی رأی خواهند داد.

وی به‌رغم رابطه بسیار خوب و نزدیک خود با دبیرکل و رئیس فیفا، نتوانست مسابقات جام‌جهانی فوتسال را در نوامبر 2012 با موفقیت برگزار نماید چراکه تا آخرین روز مسابقات استادیوم اصلی بانکوک که قرار بود فینال بازی‌ها در آن انجام شود، آماده نشد و چند روز مطبوعات تایلند شاهد بیانیه‌های شدید فیفا و فدراسیون فوتبال تایلند علیه یکدیگر بودند که در واقع نشان از شکاف میان افکار او و بلاتر دارد.

این شیخ بحرینی که یکی از نزدیکان خاندان سلطنت در بحرین بوده و برای بار سوم می‌خواهد شانس خود را امتحان کند، سوابق مدیریتی درخشانی را در فیفا یا حتی AFC ندارد و عمدتاً‌ در قالب یکی از اعضای کمیته اجرایی کنفدراسیون در جلسات AFC حضور داشته و بزرگترین حامی وی شیخ احمد رئیس کمیته ملی المپیک آسیا می‌باشد که البته از قدرت بسیار زیادی در کشورهای آسیایی برخوردار است. در دور قبل نیز شیخ‌احمد لحظه‌ای دست از حمایت شیخ سلمان برنداشت و گویی یک خط ارتباطی روزانه بین این دو در کویت و بحرین برقرار است. از سوی دیگر به‌رغم اینکه درویش کاندیدای عربستان سعودی نیز می‌خواهد در انتخابات خودنمایی کند، لیکن پیش‌بینی می‌شود که عربستان به نفع شیخ سلمان کنار بکشد چراکه عربستان سعودی باتوجه به معادلات سیاسی بحرین و شرایط نامطلوب این کشور انتخاب شیخ سلمان را از نظر سیاسی بسیار مفید تلقی می‌نماید و باتوجه به دخالت‌های مالی و حتی نظامی عربستان در بحرین احتمالاً در این انتخابات نیز همان رویه ادامه خواهد داشت البته عربستان مثل سال‌های نه‌چندان دور که شخصی مثل ال‌دبال را به‌عنوان یکی از معاونان در AFC داشت دیگر خیلی صاحب نفوذ نیست، لیکن در هزینه کردن جهت خریدن آرا خیلی دست و دلباز عمل می‌کند.

یوسف رئیس فعلی فدراسیون فوتبال امارات است که از دوستان و یاران محمد بن همام محسوب می شود. یوسف سرکال دارای حس دوستی و روابط عمومی بسیار خوبی بوده و ارتباط نزدیکی را با دیگر اعضای کمیته اجرایی کنفدراسیون ایجاد نموده است. سرکال شخصی سیاسی و وابسته به شیخ محمد حاکم دبی است و در امور امنیتی فرودگاه دبی دارای مقام بسیار بالایی بوده و در مدیریت هواپیمایی امارات نفوذ بسیار خوبی دارد. گفته می‌شود که سرکال پایه‌گذار ورود هواپیمایی امارات به فیفا به‌عنوان اسپانسور و در ادامه باشگاه‌های اروپایی بوده است و از این‌رو توانست ارتباط بسیار نزدیکی را با سپ‌بالاتر نیز برقرار نماید. وی از سال گذشته که مطمئن شد بن‌همام دیگر برگشتی به کنفدراسیون نخواهد داشت، به‌طور جدی فعالیت تبلیغاتی خود را آغاز نمود و سفرهای متعددی را به مالزی و دیگر کشورهای شرق آسیا داشت اما دوستی و نزدیکی یوسف سرکال با ماکوتی وراوی را نیز نمی‌توان به سادگی به دست فراموشی سپرد و این احتمال نیز وجود دارد که یکی از این دو به نفع دیگری کنار بکشد و بعد از پیروزی، قدرت را با یکدیگر تقسیم کنند.

 آنچه مسلم است، باتوجه به قاعده همیشگی این انتخابات که اکثر کشورها تا روز انتخابات رأی خود را برملا نمی‌کنند، هیچ‌یک از کاندیداهای نام برده نمی‌تواند درصد دقیق آرای خود را حدس بزند و لذا فدراسیون‌ها در ملاقات‌های تبلیغاتی با کاندیداها قول رأی مثبت خود را می‌دهند تا شرایط را در روز انتخابات به نفع کشورشان بسنجند و در واقع رأی به منافع خود بدهند حال چه کسی می‌خواهد مجری کسب این منافع باشد برای ایشان فرقی نمی‌کند.

برای ایران که فاقد کرسی در کمیته اجرایی و دیگر کمیته‌های مهم AFC است فرق چندانی نمی‌کند که به کدام‌یک از کاندیداها رأی بدهد، وراوی تمرکزش روی کشورهای جنوب شرق آسیاست و در معادلات خود کشورهای غرب آسیا همچون ایران را خیلی به بازی نخواهد گرفت، شیخ سلمان به‌رغم ظاهر غیرسیاسی و ورزش‌دوستش خواه ناخواه فرقی بین ایرانی‌ها و شیعیان مظلوم بحرین قائل نیست و در صورت به قدرت رسیدنش خیلی امیدی به لطف و کرم او نداریم، یوسف سرکال اماراتی نیز در صورت به قدرت رسیدنش بیشتر در تفکرات عربی خود با دیگر دول آسیایی عرب تأمل خواهد داشت و نمی‌توان به او نیز امید داشت، بنابراین فدراسیون فوتبال، باید با به‌کار گرفتن افراد باسواد و مخصوصاً نفراتی که بتوانند در بحث‌ها و گفت‌وگوها مسلط برخورد کنند حق کشور را از کنفدراسیون بگیرد و امیدی به رحمت و معرفت اخلاقی این رئیس و آن رئیس نیست.