سرانجام روز 12 بهمن 57 فرا رسيد . مردم تهران به آسمان و مردم ايران به تهران خيره شده بودند كه كي هواپيماي حامل امام بر خاك وطن و قلوب مردم مي نشيند .
ياد همرزمان شهيد آيت الله دكتر بهشتي و آيت الله دكتر باهنر و بزرگاني چون آيت الله طالقاني را گرامي مي دارم كه در آن لحظات به همراه آيت الله موسوي اردبيلي گوشه اي در امواج مردمي به اتفاقاتي مي نگريستم كه اگر وعده خداوندي در "انا له لحافظون " نبود ، هر حادثه اي پيش مي آمد .
اعتراف مي كنم كه با همه برنامه ريزي هايي كه در شوراي انقلاب داشتيم ، روند امور در اختيار ما نبود و وقتي از كاروان مردمي كه به همراه قافله سالار خويش به بهشت زهرا مي رفتند ، جا ماتديم ، به منزل آيت الله موسوي اردبيلي در حوالي ميدان توحيد رفتيم و دلهره آور ترين ساعات زندگي را به خصوص بعد از خبر گم شدن امام در مسير برگشت ، گذرانديم تا اينكه اواحر شب خبر آوردند ايشان در سلامت كامل مهمان برادر خويش مي باشند .
فرداي آن روز ، وقتي پس از فراق طولاني ، در مدرسه رفاه به خدمت ايشان رسيديم ، هنوز شيريني آن كلام همراه با عتاب و عطوفتشان را در دل دارم كه "كجايي ؟! دو روزه اينجاييم و شما را نمي بينيم ؟"
امام آمد و پس از سالها بي پناهي در مبارزات نفس گير ، پناهگاه مردم و مبارزان شد . آثار وجودي 10 سال رهبري مستقيم ايشان در ايران چنان تا عمق جان جامعه نفوذ كرد كه پس از 21سال از رحلت جانسوزشان ، هنوز و تا هميشه خاطرات ، سخنان و مهمتر از همه مديريت شبه آسماني شان گره گشا در تنگناهاست .
1717
نظر شما