مردم‌داری و زمانه شناسی آیت الله

عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین ضمن بیان شیوه اختصاصی آیت الله تهرانی در تربیت نفوس، به مردم‌داری وی اشاره کرده و نوشته است:
«در میان علما کمتر کسی با عوام سخن می گوید و در میان عوام کمتر کسی به سراغ علمای اعلام می رود. در میان علمای تهرانی کمتر کسی مانند آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی (شهید کلهری) تلاش کرد تا در نسل های دهه 30 تا 60 جنبشی اخلاقی - اسلامی خلق نماید. هر روز صبح زود دو درس کوتاه و پر مایه در مدرسه مروی، هر روز ظهر و عصر نماز جماعت در مسجد جامع بازار، هر چهار شنبه یک درس اخلاق، هر ماه رمضان سی شب منبر، هر ماه محرم یک دهه منبر. او در میان مردم زیست، رنج مردم را چشید و بربلندای دست تهرانی ها به بهشت برین خواهد شتافت. »
عضو هیأت علمی دانشگاه امام صادق(ع) در ادامه مطلبش درباره سیاست شناسی آیت الله تهرانی می‌نویسد:
«آیت الله بسیار زمانه شناس بود. نزدیکان می دانند تا چه حد جریانات سیاسی روز را رصد می کرد و از خاتمی تا احمدی چه هشدارها که نداده بود. چه نهیب ها که نزده بود و در حسرت فهم درست، چه جفاها که نکشیده بود. در زمان خاتمی نگران غیرت دینی بود و در دوره بعد معرفت دینی را در خطر می دید . به دیداری و درودی دریافت که صداقت در جبین برخی نورسیدگان یافت می نشود و بسیار زودهنگام هشدار داد که ظهوریان با نائب کاری ندارند و خود را متصل به مناب می پندارند.»
آشنا در بخش دیگری از مطلب خود درباره گفتار درمانی آیت الله تهرانی نوشته است:
«زبان آیت الله، آمیزه ای از زبان کاسب و کارگر تا دانشجو و ملا بود. کلمات را به خوبی می شناخت و از کاربرد اصطلاحات روز - با رعایت ظرافت - ابایی نداشت. چه بسیار می گفت که بیشترین تلاش را برای ساده کردن و همه فهم کردن مفاهیم بلند عرفانی کرده است. در میان همگنان از همه منظم‌تر سخن می گفت. بسیار دقیق از جریان اصلی گفتار به حاشیه ای مناسب می رفت و با ظرافت تمام حاشیه و متن سخن را دوباره پیوند می زد. در یکی از عالی‌ترین فرازهای رمضانی از آداب میهمان نوازی شروع کرد و بعد امیدوارانه از خدای کریم خواست که با همین آداب از میهمانان خود پذیرایی کند.»
استاد دانشگاه امام صادق(ع) در پایان مطلب خود می‌نویسد:
«حداقل حقی که مردم ایران بر بیت آن عالم وارسته دارند این است که اجازه دهند 30 سال درس‌های اخلاق ایشان - که همگی ضبط ویدئویی شده است - آزاد شود و از طریق صدا و سیما در ساعات و قالب های مناسبی در اختیار شیفتگان معارف عرفانی و اخلاقی قرار گیرد تا نصاب دانش دینی قدر شناخته شود تا هر کم توانی نتواند به نمایندگی از دین به گزافه سخن گوید.»
برای خواندن متن کامل این یادداشت، لطفا اینجا را کلیک کنید.