طنز/ عمر گرانمایه و ترس از هوو!

جهاد زن همراهی شوهر است، و ماندن کنار خانواده، ولی زنها مومنشون که یکیش هم مادر خود من است هر روز بجایی که به پدرم برسه توی مجالس روزه و دعا بود، چیزی که در قران برای هیچ زنی سفارش نشده، ولی گفته شده، به همسران پیامبر بگو در منزل خود آرام گیرند، انهایی هم که مومن نیستند مرد شدند، وظایف فراموش شده، مردها هم بیغیرت شدند، و جای زنهارو گرفتند امام علی میگن بخدا قسم هیچ راهی به مقصد نمیرسه مگر با پیشگرفتن تعادل ، ولی در کشور عزیزمان هیچکس تعادل رو پیش نگرفته...دامن زدن به فروع دین بدون در نظر گرفتن اصول دین، تلوزیون نگاه کردن، ورزش نکردن، همه یا کمکاری یا افراط، حالا همه هم که هر روزسیگار ،فست فود نوشابه و دوغ میخرن، این بدن بیچاره رو نابود میکنن...

شاید طنز باشه...اما حقیقته.. زنهای ایرانی وقتی سنی ازشون میگذره باید دغدغه هوو داشته باشن نمیخوام بحث خاله زنکی راه بندازم ولی واقعیته... هرچی بیشتر دل بسوزونن بیشتر شکسته میشن

اگه خانم ها به موقع مراقب سلامتی و زیبایی شون باشن هرگز به این زودی شکسته و پیر و بدهیکل نمی شن که از اومدن هوو بترسن. من کسی رو می شناسم که سه تا بچه داره و چهل سالشه اما نه تنها زیبا و جوون مونده، بلکه خیلی خوب هم به بچه ها و شوهرش می رسه و خودش هم درحال گرفتن مدرک فوق لیسانسه. واقعا فکر می کنید چنین چیزی غیرممکنه؟!

مگه گرفتن چند تا زن چه عیبی ذارد خیلی خوبه

واقعا این درده که فقط زن باید نگران از دست رفتن شوهرش و همینطور سرد شدن محبتشون باشه و دغدغه ی هوو داشته باشه...پس حق خود زن چی؟یعنی مرد نباید به خودش برسه و واسه زنش خودشو جوون و زیبا نگه داره؟چرا زحمتا و مرارت های زن توی خونه و زندگی و خونه داری و بچه داری رو اینقد باید به تنهایی خودش انجام بده که هر چی مریضی و پیری زودرسه برای اون باشه و این لطف مکرر زن بشه حق مسلم مرد که اگه انجامش نده بعدا بشه کم کاری و سر ناسازگاری.اخر سر هم انگ زوار در رفتگی و رنگ و رو رفتگی بخوره و ترس از هوو یا نگاه شوهر هرزه ش به زیبایی از دست رفته ای که حالا تو صورت زنهای جوون دیگه دنبالش میگرده، دیوونه ش کنه...و حسرت عمری که برای همین به اصطلاح مرد گذاشته بخوره...متاسفم.فقط همین

سلام بر دبیر طنز و بر طنز پرداز و با تشکر از سرکار خانم نوروزی که هنرش موجب شادی خوانندگان شده است. من کمی طنز ایشان را دست کاری کردم و در اول مصرع اول و آخر مصرع دوم بر همان وزن چیزی افزودم. نتوان نامش را شعر یا معر گذاشت. کلماتی به زور سر هم چسبیده اند. برای شادابی خوانندگان اگر صلاح بود و سرکار خانم نوروزی هم موافق بود نشر دهید.