پژوهشگران را تاجر ندانیم

پژوهش، حلقه مفقوده سیاستگذاری و برنامه ریزی:پژوهشگران را تاجر ندانیم!!!
هر ساله هفته ای را به نام هفته پژوهش در کشور داریم وجشن ها و برنامه های مختلفی در خصوص اهمیت پژوهش برگزار می شود.از پژوهشگران هم تقدیر می شود.اما سئوال اینجاست که جایگاه پژوهش در سیاستگذاری ها کجاست؟ فراموش نکنیم که سیاستگذاری بدون پشتوانه پژوهشی محکوم به شکست نباشد باید اعتراف کرد که موفق نخواهد بود.با توجه به اهمیت پژوهش، درد ناک ترین زمان برای یک پژوهشگر زمانی است که وقتی پیشنهاد پژوهشی ارائه می کند با این پاسخ مواجه شود که:اعتبارات پژوهشی جزء اعتبارات اجتناب ناپذیر و ضروری نیست.این پاسخ یعنی این که« هر جور عشقمان کشید برنامه ریزی می کنیم».به نظر من در برنامه ریزی در کشور مان بر عکس کشورهای پیشرفته است.دراین کشور ها اول پژوهش می کنند و بر مبنای یافته های پژوهشی، اولویت ها در هر حوزه استخراج می شود و سپس برنامه ریزی می کنند که واقعا «برنامه ریزی» است.
اما در بسیاری از مواقع ما یک برنامه ریزی می کنیم بعد پولی را اگر اضافه باشد برای پژوهش می دهیم تا اعتبارات به اصطلاح به خزانه دولت برگشت نخورد.یا درکتابخانه محل کارم پشت سر من مدیر باشد تا پز علمی بودن بدهم. باور کنیم که پژوهشس جزء لاینفک هر تصمیم گیری است.این غربت پژوهش در حوزه های اجتماعی و انسانی به مراتب بیشتر از سایر حوزه ها از قبیل: پزشکی، صنعت، کشاورزی و ... است.گاهی اوقات هم پژوهشگران را تاجران علمی می پنداریم وکاسبکارانه با آنها بر خورد می کنیم.برخی از سازمان ها که فقط چند پژوهشگر را می شناسند چون «اسم و رسم دار» هستند.بپذیریم که این نوع برخورد ها با حوزه پژوهش و پژوهشگران موجب شده که دوباره کاری و چند باره کاری و صرف هزینه های زیاد برای اشتباهات مدیران و تصمیم گیران در کشور عادی قلمداد کند.با این امید که پژوهش در کشور جایگاه واقعی خود را در سیاستگذاری ها به دست آورد.فرا رسیدن این هفته را به همه پژوهشگران و جویندگان عرصه علم تبریک می گویم.