رضا یزدانی‌: عباسی به‌درد ورزش نمی‌خورد/ قهرمان المپیک را 10 – صفر برده بودم

فرهاد عشوندی، مرتضی رضایی و میثم بهرامی/ اصرار برای مبارزه با رباط پاره شده. هرطور که بود باید مدال طلای المپیک را می‌گرفت، آن‌هم به یک دلیل بسیار مهم «در المپیک قبل تلاش زیادی کردم اما من را به این مسابقات نبردند، در این المپیک هم که بدشانسی گریبانم را گرفته بود. فقط به این فکر می‌کردم که هرطور شده حریفم را شکست بدهم. نمی‌خواستم المپیک را از دست بدهم.» تلاش رضا یزدانی ستودنی بود. به قول خودش پاهایش 200 کیلو شده بود و دیگر حسی نداشت تا آنها را جابه‌جا کند. کاری هم از دست پزشکان و اسپری‌‌های بی‌حس‌کننده برنمی‌آمد و سرانجام کابوسی که هیچ‌کس انتظارش را نداشت یقه یزدانی را گرفت. اشک‌‌هایی که می‌ریخت خودش گویای همه چیز بود. دیگر کاری نمی‌شد کرد. وقتی دستان حریف اوکراینی به نشانه برنده کشتی بالا رفت حسرت را به خوبی می‌شد در چهره اشک‌بار رضا مشاهده کرد. یزدانی خداحافظی تلخی با المپیک کرد و هیچ شکی وجود ندارد که اگر مصدوم نمی‌شد می‌توانست طلای وزن 96 کیلوگرم را از آن خودش کند. حالا تقریباً 4 ماه از المپیک لندن گذشته و پای پلنگ ایرانی به تیغ جراحان سپرده شده است. رضا حالا 106 کیلوگرم وزن دارد و برای بازگشت باید بیش از اندازه تلاش کند. او هنوز هم امید اول کشتی ایران در وزن 96 کیلوگرم است و می‌گوید با تمام نامهربانی‌‌هایی که شده به‌خاطر مردم برمی‌گردد و خوشحالی آنها را رقم می‌زند. رضا یزدانی با هماهنگی‌های دوست خوب‌مان پیام عبدی به خبرآنلاین آمد و پاسخگوی سؤالات ما بود.

خودم خیلی دوست دارم که زود به کشتی برگردم اما توصیه پزشکان این است که ممکن است مصدومیتم تشدید شود. آنها می‌گویند ممکن است به آن مرز آمادگی که مدنظرشان است نرسم. ولی خودم فکر می‌کنم پیشرفت زیادی کرده‌ام. عضلاتم زیاد لاغر نشده است. روزی که عمل کردم پایم را 90 دقیقه خم کردم که دکتر تعجب کرده بود.

الان 120 کیلو شده‌ام. در این چند وقت اخیر فقط خورده‌ام و خوابیده‌ام.

آنها خودشان خواستند من مدیرفنی باشم. تصمیم گرفته‌ام کاری کنیم که این تیم نتیجه بگیرد.

رویانیان و هدایتی باهم هستند و تیم‌داری می‌کنند.

یک تعدادی گرفته‌ایم. دو تا خارجی هم باید بگیریم. البته با یکی از آنها به توافق رسیده‌ایم. دو تا روسی هستند. یکی در وزن 55 کیلوگرم اما دیگری هنوز مشخص نیست.

آنها با هیأت کشتی مازندران حرف زده بودند و به من هم پیشنهاد دادند.

نمی‌دانم اما من هنوز با خود آقای رویانیان جلسه‌ای نداشته‌ام.

بعد از قهرمانی مهدی حاجی‌‌زاده این روزها در یک کوچه چندتا قهرمان وجود دارند. بعد از مهدی من آمدم و بعد هم مسعود اسماعیل‌پور و کمیل قاسمی. همه این نام‌ها ادامه‌دهنده راه مهدی هستند. حاجی از باشگاه ما چهره شد.

از باشگاه شهیدرجایی کوی‌خیل. سه تا باشگاه هم در جویبار هست. شهید فقیهی و یک سالن هم به اسم مهدی حاجی‌‌زاده است. یک سالن هم در همان کوی‌خیل به نام من زده‌اند.

مربیگری که نه اما گاهی اوقات آنجا می‌روم و تمرین می‌کنم.

آقای اسماعیل‌پور و خود مهدی حاجی‌زاده. البته یادم رفت که این را بگویم؛ او در سالن قهرمانان جویبار تمرین می‌دهد. آقای حسین نقیبی هم مربی کمیل قاسمی است.

بعد از کسب مدال جهانی در وزن 84 کیلو زیاد موفق نبود. الان هم پس از یکی، دو سال استراحت کردن دارد مربیگری می‌کند.

بله اما آقا مهدی نتوانست دیگر ادامه بدهد. وقتی کسی به ورزش اول ایران بها ندهد دیگر انگیزه‌ای برای ادامه دادن باقی نمی‌ماند.

با مهدی خیلی بد رفتار کردند. الان کسی نمی‌داند کجاست.

نمی دانم اما کشتی‌گیر حرفه‌ای همیشه تمرین می‌کند.

مسابقات 8 صبح شروع می‌شد و ما باید از ساعت 6 صبح در سالن حاضر می‌شدیم. البته این برنامه‌ریزی برای همه بود حتی برای حریفان من.

آنهایی که در وزن 96 کیلوگرم خوب هستند وزن کم نمی‌کنند اما در وزن مهدی تقوی اکثر کشتی‌گیران وزن کم کردند. من خودم گادیسوف را در کشتی اول بردم. او تنها کسی بود که می‌توانست مانع از رسیدن من به مدال طلا شود. وقتی گادیسوف را بردم خیالم راحت شد. البته توان بدنی‌ام را از دست داده بودم. با این حال برنامه داشتم. قرعه مهدی هم بد بود. آدم وقتی به قرعه بد می‌خورد باید از داخل خودش را جمع و جور کند اما مهدی نتوانست این کار را انجام بدهد. او اگر بیشتر تمرکز می‌کرد می‌توانست طلا بگیرد.

نوروزی خوب کشتی می‌گرفت و به نظر من بهترین فرنگی‌کار بود.

من در کشتی دوم پایم جلوی حریف قرقیزستانی آسیب دید. صدای عجیبی داد. آن‌قدر عجیب که کشتی‌گیر قرقیز ایستاد. حتی داور حواسش نبود و بازی را قطع نکرد. بعد از آن با حریفی از اوکراین کشتی گرفتم. در کشتی با اسپری و مُسکن دردم کمتر شد اما مشکلی که به‌وجود آمد این بود که یک‌دفعه از آن برنامه‌ریزی خودم خارج شدم. کشتی من هجومی است اما تمام برنامه‌هایم به‌هم خورد. وقتی داخل تشک شدم همه چیز یادم رفت، آمدم فن بزنم که پایم جا ماند. درد می‌کرد و حس کردم رباطم پاره شده است. پزشکان آمدند بالای سرم و پایم را دیدند. آقای خادم می‌گفت اسپری بزن. کسی باورش نمی‌شد که ما در روز آخر این بلا سرمان بیاید. مدال طلا را برای ما کنار گذاشته بودند اما مهدی که در کشتی اول شکست خورد و من هم با بدشانسی روبه‌رو شدم.

با علی‌آبادی و شخص وزیر. حق آقارسول این نتایج نبود. بدشانسی بدی گریبان تیم‌ملی را گرفت.

به‌هر‌حال این اتفاقی بود که افتاد. باورش هنوز هم برای خودم سخت است.

نه، من فقط می‌خواهم کشتی بگیرم که مردم خوشحال باشند. وقتی بی‌محبتی و بی‌لطفی باشد همه بی‌انگیزه می‌شوند. من دوباره به کشتی برگشتم چون خیلی از علاقه‌مندان به کشتی از من خواستند وگرنه کارم تمام بود. خیلی سخت است که با این شرایط ورزشکاری دوباره به کشتی برگردد. در اینجا برای این کارها ارزش قائل نمی‌شوند ولی رقیب من خوشحال بود. این را کاملاً در چهره‌‌اش می‌دیدم.

من در کشتی با گادیسوف آسیب دیدم. کشتی خیلی سنگینی بود. به همین دلیل خیلی مراعات کردم.

او خودش هم گریه می‌کرد. گادیسوف امید طلای رو‌س‌ها بود.

الان وضعیت این وزن خوب است اما در زمان من کشتی‌گیران خوبی در این وزن بودند. من چند ماهی را به دلیل برخی از مشکلات تمرین نکردم و اضافه وزن چشم‌‌گیری داشتم. به همین دلیل تصمیم گرفتم تغییر وزن بدهم. سال اول بود و در ایران همه را برده بودم اما نتوانستم به جام‌جهانی‌ بروم. آن هم به دلیل یک سری اتفاقات خاص.

من در المپیک قبل زحمات زیادی کشیده بودم اما به دلیل بی‌تجربگی و اینکه هیچ حامی‌ای نداشتم آن مسابقات را از دست دادم. دوست نداشتم این المپیک را هم از دست بدهم. بعد از اینکه دو کشتی اول را بردم تقریباً 99 درصد راه را رفته بودم. دیگر نباید اشتباه می‌کردم و همه چیز دست خودم بود اما بدشانسی آوردم و مصدوم شدم. وقتی پایم آسیب دید باور نمی‌کردم که چنین بلایی سرم آمده باشد. گفتم باید با همین پا ادامه بدهم اما پایم کاملاً بی‌حس شده بود.

آنها شرایط من را درک می‌کردند. می‌گفتند اگر می‌توانی کشتی بگیر.

کی؟ خود من هم شوکه شدم؟

من و غلام محمدی؟ نه بابا. من در مسابقات آسیایی اول شدم و داشتم خودم را آماده می‌کردم تا برای مسابقات مسکو 2010 آماده شوم. قبل از مسابقات جهانی یک مسابقه‌ای بود در لهستان که من رفتم و پایم آسیب دید. وقتی برگشتم در عرض دو هفته پایم خوب شد و توانستم در تمرینات شرکت کنم. من از بقیه بچه‌ها عقب بودم و باید اضافه بر آنها تمرین می‌کردم. یک روز دور دریاچه دویدم و بعد ازظهر هم قرار بود بچه‌ها به تئاتر بروند. من آمدم با آقای صنعت‌کاران حرف زدم که به تئاتر نروم. داشتم فیزیوتراپی می‌کردم که غلام محمدی آمد. من نرسیدم به تئاتر بروم اما اختلافات از آنجا شروع شد و من نرفتم جام‌جهانی.

دعوایی که بخواهد برخورد فیزیکی داشته باشد نه. محمدی مربی من بوده و هرگز جسارت نمی‌کنم. آن زمان برای نخستین‌بار بود که می‌خواستم در وزن 96 کیلوگرم شرکت کنم که این اتفاق نیفتاد.

او زحمات زیادی برای ما کشیده. سال بعد من قهرمان شدم و بعد از آن در مسابقات جهانی استانبول با حمایت‌‌های ایشان به موفقیت رسیدم.

بله. بعد از این قضیه ایشان خیلی به بچه‌ها کمک کرد تا ما بتوانیم بهتر نتیجه بگیریم.

نمی‌دانم. چه بگویم. آقاغلام زحمات زیادی برای کشتی ایران کشیده است.

ما بدشانس بودیم و از این بد‌تر نمی‌شد.

آقاغلام با ما در تماس بود و کمک می‌کرد. ایشان خودش را کامل کنار نکشید و قطعاً موفقیت کشتی را می‌خواست. این باعث افتخار است. من کشتی‌گیر به خودم می‌بالم. آقاغلام هم فکر نکنم طرز فکری غیر از این داشته باشد. چون هدف همه ما یکی بود.

آمدن آقارسول تحول بزرگی را در کشتی آزاد به‌وجود آورد. ایشان با بچه‌ها شبانه‌روزی کار می‌کردند. در تمام هفت وزن خود آقارسول نظارت می‌کرد. ایشان زمان‌‌هایی را تعیین کرده بود که برای هر وزن مشخص بود و در آن زمان به‌صورت اختصاصی با بچه‌ها کار می‌کرد اما تمرینات بدنسازی ما به‌صورت دسته‌جمعی برگزار می‌شد.

دقیقاً. تخصصی کار می‌کرد. من تا به حال ندیدم که کسی از این کارها بکند. از نظر روحی و روانی بچه‌ها در شرایط ایده‌آلی بودند. کشتی تمام هجومی فقط بدن آماده نمی‌خواهد. باید از خیلی چیزها بگذری. بچه‌ها هم جنگیدند و کشتی گرفتند. از خودشان کم نگذاشتند.

بچه‌ها می‌خواستند سر و سامان بگیرند و غلام هم زحمت‌کشیده بود برای بچه‌ها و قطعاً کسی خوشحال نبود. البته آقارسول هم آمد و کار را شروع کرد. چند ماهی فرصت داشتیم. اگر قرار بود تزلزلی ایحاد شود تیم لطمه می‌خورد.

او روند رو به رشدی داشت. کارنامه‌‌اش هم خوب بود. در سال 2007 تیم را تحویل گرفت. آن زمان ما فقط یک برنز داشتیم و سال قبلش هم یک برنز در مسابقات جهانی را من گرفته بودم و نقره را هم سعید ابراهیمی. ایشان خوب کار کردند و مدال‌‌های خوبی گرفتند. سال ماقبل المپیک هم دو تا طلا و یک نقره و یک برنز در استانبول کسب کردیم. ما مدال‌‌های خوبی گرفتیم که نشان می‌دهد روی تیم کار شده است.

ماندن آقاغلام و اینکه بخواهد تأثیر داشته باشد قطعاً مثمرثمر بود. خود آقارسول هم گفتند، بماند.

نمی‌دانم ایشان چرا قبول نکردند اما هرگز دور از بچه‌ها نبودند. در المپیک هم آمدند. او می‌خواست زحماتی را که کشیده بود تکمیل کند.

نمی‌دانم اما بعد از المپیک آمده و دارد ادامه می‌دهد. من در جریان نیستم احتمالاً تا المپیک بعدی هم هستند.

الان یک تیم دارد به مسابقات جام علی‌اف اعزام می‌شود. در وزن 96 کیلوگرم 4 کشتی‌گیر شرکت دارند اما هیچ‌کدام از آنها عنوان‌دار جهانی نیستند. فقط ابراهیمی بود که او هم رفته 120 کیلوگرم. قبل از من ایشان عنوان‌دار وزن 96 کیلوگرم بودند. الان هم شرایطش زیاد خوب نیست. به‌هر‌حال هر نماینده‌ای که از ایران برود و نتیجه بگیرد به نفع ماست.

من کمتر وزنه می‌زنم. از لحاظ بدنی شیوه کشتی گرفتن من، حریفانم را اذیت می‌کند. من وزنه زیاد نمی‌زنم همین‌طوری بدنم سفت است.

بله‌، دوست داشتم. کورتانیدزه هم بدن سفتی دارد.

من بعد از باخت به گادیسوف منتظر بودم دوباره با او کشتی بگیرم. او از لحاظ بدنی از من آماده‌تر بود و شرایط بهتری هم داشت. قبل از المپیک در 5 تا مسابقه سنگین از جمله انتخابی روسیه، جام یاریگین، مسابقات قهرمانی اروپا و لیگ ایران شرکت داشت. همه را هم از دم برده بود. حتی من هم مقابل او شکست خورده بودم. در 120 کیلوگرم هم کسی نمی‌توانست او را شکست دهد. در کمتر از دو دقیقه آنها را ضربه فنی می‌کرد. اتفاق عجیبی بود. همه می‌خواستند ببینند که من چطور با او کشتی می‌گیرم. هرچیزی که در چنته داشتم، رو کردم. در تایم اول محتاط بودم و سه بر صفر بازی را باختم اما در تایم دوم تا پای جانم ایستادم. هرکدام از پاهایم 200 کیلو شده بود.

خودش هم فکرش را نمی‌کرد که من این‌طور کشتی بگیرم. او قبل از آغاز مسابقه مدام روی تشک می‌آمد و فیگور می‌گرفت اما خدا کمک کرد و من کشتی را بردم.

قطعاً همین‌طور است. کسی که در المپیک لندن قهرمان شد را من در مسابقات جهانی 10 بر صفر برده بودم. چندبار او را روی هوا بردم و کوبیدم زمین. من می‌دانستم که او به کشتی‌گیر آمریکایی می‌بازد چون اصلاً کشتی‌گیر نبود.

من تمام تلاشم را کردم اما باید بگویم که وزیر ورزش درد ما را نمی‌داند. من انتظاری ندارم اما ایشان اصلاً ورزشی نیست و به‌درد ورزش نمی‌خورد. آقای حسینی وزیر اقتصاد و آقای محسن رضایی و بقیه مسئولان استانی به من لطف داشتند. حتی شهردار ما هم پیگیر کارهای من بود اما دیگر کسی حال من را نپرسید. البته آقای‌ پورکاظمی رئیس فدراسیون پزشکی - ورزشی و شخص آقای خطیب هم پیگیر کارهای من بودند.

نمی‌دانم. حرفی در این مورد ندارم که بزنم.

من وقتی می‌گویم وزیر ورزش چیزی از ورزش نمی‌داند به همین دلیل است. ایشان می‌توانست حتی نماینده خودش را بفرستد. من عاشق کشتی هستم و به‌خاطر مردم دوباره کشتی می‌گیرم اما ورزشکاران با این بی‌توجهی‌ها دلسرد می‌شوند.

برنامه‌ریزی نیست. البته رسانه‌ها هم مقصر هستند. فوتبالیست‌‌های درجه 3 با دو تا تیتر زدن‌‌های شما معروف می‌شوند و رقم‌‌های میلیونی می‌گیرند اما ورزش اول ایران هرگز به چشم نمی‌‌آید. رضا یزدانی چه چیزی از این کشتی گرفته است؟ حداقل اگر این کارها را هم نمی‌کنند احترام بگذارند.

امیدوارم ورزش ما از بلاتکلیفی خارج شود. مشخص شدن رئیس فدراسیون می‌تواند خیلی از مشکلات را حل کند.

ما ارادت خاصی به ایشان داریم. چندبار ایشان را دیده‌ام و درباره کشتی‌‌هایش حرف زده‌ایم. ایشان در طول دوران ورزشی‌‌اش بدشانس بوده است اما من را خیلی تشویق کردند که دوباره به کشتی برگردم و به‌خاطر مردم کشتی بگیرم. آقای حسینی همیشه هوای کشتی‌گیران را داشته است. جایی که وزیر ورزش سه تا سکه به ما پاداش داده ایشان هم همین اندازه برای ما پاداش درنظر گرفته‌اند.