چرا یا خاتمی یا میرحسین موسوی؟

 نسرین وزیری:در فراز و فرودهای این تحلیل ها، حاشیه های بسیاری بر همین نقل قول زده شد. برخی آن را در ادامه بازی سیاسی "می آیم و نمی آیم های خاتمی" خواندند، برخی از آن به حضور قطعی خاتمی و اعلام کاندیداتوری رسمی وی تعبیر کردند و برخی دیگر برعکس، کفه حضور میرحسین موسوی را سنگین تر از خاتمی وزنه کردند.
فارغ از این حاشیه ها، اعلام رسمی اینکه یا خاتمی در رقابت های انتخاباتی حضور خواهد یافت یا میرحسین موسوی، حاوی چند پیام بود. نخستین پیام حضور قطعی یکی از این دو نفر به اصولگرایان بود تا تکلیف خود را در برابر جناح رقیب بدانند. چه آنکه تا کنون بسیاری از مدل سازان و تلاشگران اصولگرا برای ایجاد وحدت میان گروههای سیاسی این طیف، تصمیم نهایی در جرگه اصولگرایان را منوط به تعیین تکلیف در جناح اصلاح طلب بویژه مشخص شدن حضور خاتمی یا میرحسین موسوی دانسته بودند.
دومین پیام خاتمی اما مخاطبانی در میان اصلاح طلبان داشت و آن اینکه حامیان حضور خاتمی بدانند که اگر خاتمی نیاید، از کاندیداتوری میرحسین حمایت خواهد کرد و آرای خود و حامیان مردمی اش را به سبد آرای میرحسین خواهد ریخت. این پیام، اخطار جدی به حامیان سیاسی خاتمی یعنی اغلب احزاب اصلاح طلب بود که از هم اکنون چشم طمع به کابینه خاتمی دوخته اند و حمایتشان مشروط به سهم خواهی در این کابینه است. نتیجه این اخطار آن خواهد بود که بسیاری از چهره ها و گروههایی که زبانا از اعلام حضور میرحسین موسوی استقبال می کردند، ناگزیر می شوند باطن خویش را نمایان کنند و نشان دهند که در صورت مواجهه با کابینه ای که ممکن است سهمی در آن نداشته باشند، باز هم حاضر به حمایت از میرحسین موسوی خواهند بود یا نه. به این ترتیب هم صداقت سیاسی آنان محک زده می شود و هم در صورت انشعابشان از حمایت از موسوی، وزن سیاسی خود را در عرصه عمومی کشور عیان می کنند.
فارغ از اینها، اعلام حضور قطعی خاتمی یا میرحسین موسوی، در ذات خویش نیز حاوی نکاتی نهفته بود. از جمله آنکه هر دو این آقایان نیاز به حضور در عرصه را احساس کرده اند. چه خاتمی که اعلام کرده بود، بازنشسته سیاسی شده است و چه میرحسین موسوی که بیست سال مهر سکوت بر لبان خود زده بود. این احساس نیاز اگرچه ممکن است، "ادای به تکلیف" تعبیر شود اما نشان از آن دارد که خاتمی و موسوی شرایط و فضای حاکم بر کشور را به گونه ای دیده اند که اصلاح آن را بر خود واجب و نه حتی مستحب دانسته اند.
از آنجا که معمولا دوره ریاست جمهوری در ایران هشت ساله است، اعلام حضور این دو نفر نشان از اطمینان آنها از رای آوری شان در سراسر کشور دارد. چرا که آنها می خواهند با کسی به رقابت برخیزند که هم حمایت های گسترده ای را در انبان رقابتی خود دارد و هم به رسم مالوف در نظام سیاسی ایران، به تمدید حضورش در راس دولت امیدوار است.
با جمع این دو نکته (لزوم اصلاح امور اداری کشور از یکسو و اطمینان به رای آوری از سوی دیگر) به این موضوع می رسیم که گویا خاتمی و موسوی، خودشان را تنها مصلحان شرایط موجود می دانند. به عبارتی معتقدند که اصلاح شرایط و وضعیت موجود کشور تنها از عهده آنها بر می آید. به همین دلیل هم خودشان را برای حضور در رقابت انتخاباتی با احمدی نژاد آماده می کنند.