محمود عزیزی: این همه را کنار بیان ساده اش قرار دهید که برای توضیح مفاهیم مورد نظرش از مثال های ورزشی استفاده می کند و البته گریزی هم به المپیک می زند. ندیمی 55 ساله از جمله مدیران دولت سازندگی است که توانسته با دولت اصولگرای محمود احمدی نژاد کار کند. بعد از رد صلاحیت در انتخابات مجلس هشتم، با روی کار آمدن دولت نهم مشاور معاون پارلمانی شد و در ادامه هم معاون پارلمانی وزات صنایع سابق شد. منتقدانش به علت این رفتار، او را قبیح می کنند ، اما خودش می گوید:«آدم سیاسی نیست و تعبیری درباره «تکنو کرات بودن» خودش را قبول دارد. در این گفت وگو درباره شخصیت سیاسی او و سرمایه گذاری دولت آینده برای استمرار حضور در قوه مجریه با ندیمی گفت وگو کردیم و او درباره سه ویژگی کاندیدای احتمالی دولت سخن گفت. مشرح این گفت وگو که در کافه خبر انجام شد اینک پیش روی شما است:
***
سابقه سیاسی تان و اینکه شما با همه دولتها- از هاشمی تا احمدی نژاد- کار کرده اید، به این معنی است که ما با یک چهره تکنوکرات مواجه هستیم؟
اینکه وجه کارشناسی در رفتار من در این سی و چند سال، غالب بوده است را قبول دارم. چون معتقدم در حکومت اگر سیاست را اصل قرار دهیم، ممکن است تصمیماتمان کارشناسی نباشد. بنده از سال 56 در وزارتخانه های مختلف مشغول کار بودم و همیشه وجه اجرایی ام بر امور سیاسی، غالب بوده است.
منتقدان شما می گویند که ندیمی که در مجلس ششم یک اصلاح طلب بوده است، چگونه در دولت نهم، با گرایش اصولگرایانه همراه می شود؟
من برای این کار توجیه دارم. ما وقتی می گویم دموکراسی، معنای این حرف باید معلوم شود. به نظر شما، رفتار پیش و پس از انتخابات باید یکی باشد؟
بنده موافق نامزد الف هستم، نفر ب رای می آورد. براساس یک روال معمول بنده، نباید با آقای ب کار کنیم؛ ولی بنده یک اعتقاد دیگر دارم که بارها گفتم. در همان مجلس ششم هم بنده این صحبت را کردم که عامل میثاق بنده با اشخاص و احزاب عبارت است از اسلام، امام، رهبری، نظام و قانون اساسی، عدالت و مردم.
ببیند! این حرف امروز ما نیست. این همان مجلسی است که شما از آن مثال زدید. عرض من این است که بنده در انتخابات ممکن است طرفدار شما باشم ولی کسی که رای آورده است از طرف وزارت کشور، شورای نگهبان و مقام معظم رهبری تائید شده باشد، از آن پس بنده خود را موظف به همکاری می دانم. برای من روسای قوا بعد از انتخابات تفاوتی ندارند.
من قاعده بازی و سوت داور را قبول می کنم. بنابراین آنچه من می گویم این است که ما یک نظام هستیم و داخل یک نظام باید با هم باید تعامل کنیم.در بازی فوتبال ما با هم حرف هایی داریم ولی بعد از پایان بازی مثل مربیان خارجی که باهم دست می دهند- بر خلاف ما که اول بازی به هم دست می دهیم و انتهای آن به هم فحش و بد و بیراه می دهیم- باید به هم دست بدهیم . این را باید تمرین کنیم و یاد بگیریم. این کار یعنی قاعده بازی را قبول می کنیم. مثلا همین رفتاری که اخیرا در مسابقات المپیک شد. رفتار بنا مربی تیم ملی کشتی فرنگی و عبدولی کاملا پسندیده بود ولی رفتار ورزشکار دیگر ما که صحنه را ترک کرد، علی رغم اینکه حق با او بود، غلط بود. درست است که حق با او بود، ولی قاعده بازی را رعایت نکرد.
شما می گوید به قانون اساسی پایبند هستید، اما خود شما وقتی در مجلس هفتم رد صلاحیت شدید، تعابیر تندی درباره شورای نگهبان به کار بردید.
سه رفتار در همان رد صلاحیت ما دیدیم. رفتار شورای نگهبان برای برخی دستمایه ای شد برای زدن این نهاد و نظام. یک گروهی می گویند اصلا چنین نهادی نباید باشد. من چنین حرفی نزدم. کسان دیگری حرفی نزدند ولی کلا خود را از نظام جدا کردند و رفتند خارج از کشور، پناهنده شدند یا اینکه به بخش خصوصی رفتند و کارهای خود را پیگیری کردند.
یک رفتار هم امثال من داشتند که آن براساس یک قاعده ای بوده است در نطقم در مجلس هفتم این طور گفتم که ما چطور باید ثابت کنیم که صلاحیت های ورود به مجلس را داریم. چطور باید ثابت کنیم که نظارت های شهرستانی و استانی بیش از آنکه دستمایه های نظارتی داشته باشد، دستمایه های انتخاباتی دارد.
مثلا بنده نامزد لاهیچان و سیاهکل هستم که یک نماینده بیشتر نمی خواهد. شاید اگر این حوزه دو نماینده می خواست، رقبا با ما عکس هم می گرفتند! ولی وقتی یک نفر باید به مجلس برود دعوا ها زیاد می شود. در همین دوره، فرماندار لاهیجان و همکارانش بنده را بند پنجی کردند. بند پنج یعنی اینکه فرد مورد نظر قاچاقچی موادمخدر است!
بنده البته فردای آن روز از طریق آقای دادستان این کار را باطل کردم و به آنها گفتم ندیمی که شما می گوید به اسم دیگری است در حالی که پدر من اسمش علی است. اضافه بر اینکه آن فرد سال 79 دستگیر شده است، در حالی که من در آن سال نماینده بودم. شما از یک تشابه اسمی استفاده یا سؤ استفاده کردید. در حالی که این امر برای شما مبرهن بود. بنابراین من برای حل مساله به شکل قاعده مند جلو رفتم و درگیری رسانه ای نداشتم. بالاخره ما یا نظام را باور داریم یا نداریم. به قول امام (ره) ممکن است بنده قانونی را قبول نداشته باشم ولی تا زمانی که قانون تغییر نکرده است، باید بدان پایبند باشیم.
بنده در مجلس ششم همه چهره های اقتصادی دولت را به مجلس آوردم. قانون اساسی آنها را با تنگناهایی مواجه کرده بود. من به آنها فضا می دادم. الان اصل 44 بخشی از این مشکل را حل کرده است. البته شخصا معتقدم خیلی از موضوعات دیگر در حوزه های بهداشت و آموزش هم قابل واگذاری است. اصل بر این است که آموزش رایگان فراهم شود ولی اگر کسی پول خرج می کند، ما که نمی توانیم جلویش را بگیریم. بنابراین من این تفسیر را قبول ندارم ولی این اصل قانون اساسی اش تفسیرش به بنده نیست. چون تفسیرش با شورای نگهبان است، ما قبول می کنیم. دولت مجبور است جلوی مردم را بگیرد که در دانشگاه غیر انتفاعی درس نخوانند.
شما هم دوره اصلاحات را تجربه کردید و حامی آن بودید و هم در دولت آقای احمدی نژاد فعالیت داشتید. الان از کدام سیستم اقتصادی این دو دولت دفاع می کنید؟
البته من به سوال شما یک تعریضی دارم! شما اگر تعداد تذکرات سئوالات استیضاح من را در مجلس ششم و هفتم ببینید، چنین نتیجه‌گیری نمی‌کنید. من رکوردار طرح تذکر، سئوال و... هستم. من کار خودم را انجام دادم اما از خروجی دفاع می‌کنم. ما به خروجی‌های نظام کار داریم. مردم به شما رای می‌دهند و ما با شما کار می‌کنیم. یعنی اصلا برای من اهمیت ندارد که آنهایی که از نظر شورای نگهبان، وزارت کشور، رهبری و مردم خروج کردند موافق سلیقه و نظرات بنده هستند یا نه؛ به من ربطی ندارد. البته ممکن است من در انتخابات با او همکاری نکنم. بنده در دوره اول انتخابات آقای احمدی‌نژاد به آقای هاشمی رای دادم. در مرحله دوم هم سخنرانی برایش کردم البته آقای هاشمی 6 سال و 7 سال پیش!
من به آقای هاشمی الان انتقادات زیادی دارم. بنده به عنوان نماینده مجلس باید از منتخب مردم حمایت کنم نه منتخب خودم. کلان قضیه چه شد؟ در تصمیمات بنده به موضع خودم عمل می‌کنم. همین اخیرا بنده 7 تا تذکر به وزرای آقای احمدی‌نژاد داشتیم. من در هر صندلی تعریفی دارم؛ مثلا من در معاون وزیری یک تعریفی برای خودم داشتم.در نمایندگی تعریفی دارم. بنده در مقام نمایندگی قسم خوردم از حقوق و منافع ملت ایران دفاع کنم. به من نگفتند از منافع دولت ایران به من نگفتند از منافع احزاب حمایت کن! بنابراین فرمایش شما از این جنبه کاملا درست است از این منطق من با همه دولت‌های قانونی پس از انقلاب از جمله آقای بازرگان کار کردم.
ما یک روزی از بعضی از اشخاص دفاع کردیم ولی بعدا حتی مرگ هم در نظام فکری خودمان به آنها گفتیم یعنی تعریف فرق میکند. یک روزی طرف به کودتا فکر کرده، ما هم موضع‌مان عوض شده است. یعنی مثلا فرض کن ما از قطب زاده یک روزی ما در مقابل جریان چلنگر، دفاع می کردیم ولی بعدا که خیانت کرد، موضوع مان عوض شد.
یک روزی بنی‌صدر با یک رای قابل اعتنایی، منتخب مردم ایران شد؛ همه ما تابع نظام شدیم. رهبر ما که امام ما بود، قبول کرد ولی همین امام هم فرمود: «من به او رای ندادم.» ولی آیا چون رای نداده جلویش را گرفت؟ نه، اتفاقا به او از همان اول اختیارات داد. اما یک روزی هم آن را پس گرفت. آیا شما می‌توانید امام را متهم بکنید؟ قائده این بوده که ایشان با اینکه فرمودند من به ایشان رای ندادم ولی طبق قانون رای عموم مطرح است. بنابراین ما باید با هم تفاهم کنیمکه قاعده‌مند باشیم.
این توضیحات شما پاسخ سوال من نبود، بین این دو دولت از کدام خروجی دفاع می‌کنید؟
ببینید! ما دو کارکرد داریم. رویکرد دولت آقای خاتمی بیشتر توسعه سیاسی بود، دولت آقای احمدی‌نژاد بیشتر اقتصادی است. این دو اصلا از جهت ماهیت متفاوت هستند. من مکرر در مجلس ششم می‌گفتم ما به توسعه «توسعه متوازن» نیازمندیم نه توسعه یک‌‌بعدی.
توسعه متوازن چه هست؟ کشور هم با آزادی نیاز دارد و هم به اقتصاد هم فرهنگ. بنابراین از جهت تنوع و تکثر نیاز‌ها نمی‌شود انتخاب کرد، اما در سخت‌کوشی و پرکاری و مردمی بودن دولت آقای احمدی‌نژاد هم نمی‌شود این کار را انکار کرد. ولی آیا اینکه هر سه سفراستانی موفق بوده است،نمی توان این طور گفت.
ببینید! دولت آقای احمدی‌نژاد، دولت اقتصادی عمل‌گرا بود، اما به اینکه حالا برنامه‌ای بودن مانند او یک بحثی هست که باید با هم بکنیم. عمل‌زدگی دولت باعث شده بسیاری اوقات برنامه پنجم تحت شعاع قرار بگیرد. این را هم نمی‌شود انکار کرد. منظورم از این عرض این است که واقعا خصوصیات فردی از جهت اشخاص یک تعریف است. خصوصیات علمی یک تعریف است و خصوصیات اجرایی یک تعریف، نتیجه هم یک تعریف است. در مجموع من معتقد هستم که دوره آقای هاشمی ما از جهت برون مرزی و داخلی وضعیت دیگری داشتیم که الان نداریم.
در اواسط دولت آقای خاتمی موضوعات هسته ای پر رنگ شد در حالی که اوایل اصلا نبود. یادم هست همان روزهای اول هم با من مصاحبه شد که در مورد همین مسائل هسته‌ای و آمریکا ما یک بحث ساده‌ای را مطرح کردیم که آن بحث را بعداً برای آقای احمدی‌نژاد هم مطرح کردم. به آقای رئیس جمهور عرض کردم «از سگ درنده ایمن می‌شود هر کس نشست.» یعنی اینکه آمریکا از نظر دین و اخلاق و وجدان و... اصلا محل بحث نیست و کاملا مورد تردید و انکار است، اما رفتار ما نباید طوری باشد که تحریک آمیز باشد. چون آنها شیطان هستند و توانمندی‌هایی دارند.
شما هم تجربه دولت را دارید و هم مجلس؛ الان فکر می کنید در شرایط مدیریتی کشور دولت و مجلس باهم جلو می روند یا اینکه هر کدام ساز خود را می زند یا اینکه باید فرض کنیم حالت سومی بین این دو وجود دارد و گاهی این اتفاق می افتد.
شما می گویید ما در نظام اداری کشور همسویی می بینیم یا خیر؟! طبیعتا مدیریت بدون هدف تعریف نمی شود. در رابطه با این موضوع مشخصاتی در جمهوری اسلامی داشتیم. یک موقع مدیریت سیاسی محض داشتیم. یک زمان می گفتند کار سیاسی برای رئیس جمهور، بقیه دولت کار کنند. یک دوره هم ما شاهد عملگرایی و پراگماتیسم بودیم. آنچه ما می توانیم جمع بندی کنیم این است که الان در دهه چهارم در کشور ما که دهه پیشرفت و عدالت است. پاسخ به این سوال که چقدر در این مسیر حرکت کردیم، میزان موفقیت مدیریت را مشخص می کند.
50 برنامه اصلی در قانون های کلی داریم باید دید این موارد محقق شده است یا خیر. به عنوان مثال ما می خواهیم خصوصی سازی کنیم. یعنی اینکه مالکیت و مدیریت به مردم برگردد. آیا واقعا اصل 44 الان در شرایطی است که بگوییم خصوصی سازی محقق شده است؟ واقعا نمی شود چنین ادعایی کرد. بخشی از بنگاه هایی که قابل واگذاری بودند را مالکیت و مدیریتش را به بخش خصوصی دادیم،ولی بخش عمده اش مانده است.
یا اجرای بودجه سنواتی که دخل و خرج مردم را تعیین می کند. مجلس هشتم یک نظامی در نظام بودجه ریزی تعریف کردند و یک اختیار بیش از اندازه به معاونت ها دادند و کسری بودجه را داخل بودجه، حل کردند و اجازه دادند در داخل بودجه 3 تا 15 درصد تغییرات رخ دهد.
خود این شیوه باعث می شود عملا جابجایی ها صورت بگیرد و ظاهرا کسری بودجه نداشته باشیم ولی درآمدهای متفاوتی که باید تحقق پیدا می کرد، گزارش های مالی نشان نمی دهد که محقق شده باشد. سرنوشت بخش تعاونی هم قابل توجه است. شما می دانید که ما تعریف کردیم که 25 درصد اقتصاد کشور مال تعاونی ها باشد. خوب باید تعریف کنیم که در طول برنامه چهارم توسعه این رقم افزایش یافته است یا نه؟ اینجا هم باید اعتراف کنم واقعیت بخش تعاونی ما غیر از این است. 25 درصد را در طول یک برنامه که سهل است باید این روش، طی 5 برنامه هم به آن نمی رسیم چون واقعیت اقتصاد و تعاون ما این نیست.
حوزه اداری و مدیریتی کشور را نگاه کنید! کثیری از مسائل مدیریت در ایران تحت الشعاع مسائل سیاست است. یک انتخابات که می شود تیم درست می شود و کسی کاری به شاخص های علمی و کارشناسی ندارد. بسیاری از اوقات برای مسئولان همراهی و معیت بیش از توانمندی و شایستگی اهمیت دارد. مجموعا می توانم عرض کنم که مدیریت در ایران دچار آفت است و با شاخص های دینی و علمی فاصله زیادی داریم. البته این را هم عرض کنم که این خاص یک دولت نیست. این یک واقعیت است که در عین اینکه بر روی تعهد تاکید می شود ولی عرضه و برش اجرایی ارزیابی نمی شود.
در مورد همین مثال هایی که بیان کردید، اشکال را در قانون گذاری می دانید یا اجرا؟
هر دو. مجلس با یک لایحه روبرو است که جایجایی ها را حداقلی انجام می دهد و اگر هم اصلاحی توسط مجلس انجام شود، با مخالف روبرو می شود و دولت می گوید که این دیگر لایحه ما نیست. خود مجلس هم مقصر است. چون مجلس باید بر نظارت پافشاری کند.
خود بنده طی 50 مکاتبه ای که با وزار داشتم، تک تک موارد برنامه را در ارزیابی کردم به هر کدام از وزار مسئولیت ها و اقداماتی که باید انجام دهند را یادآوری کردم. متاسفانه قوانین ما عمدتا به دولت واگذار می شود و نظارت مجلس را تحت تاثیر قرار می دهد. چون وقتی می گویم دولت یا هیات وزیران که در نهایت به رئیس جمهور می رسد. رئیس جمهور هم در کشور ما تا کنون داستانی پیدا کرده است که سوال یا نظارت بر او به حداقل رسیده است. بنابراین می توانیم بگویم دولت و مجلس توامان با هم مقصر هستند. مجلس هم بر آنچه تقنین می کند، اصرار نمی کند. و همه رفتارها غیر همسو را ابطالش را اعلام می کند یا درباره اعداد و ارقام و عدد گذاری نمی کند. مثلا در مورد همین بخش تعاونی ما باید تعریف می کردیم هر سال چه میزان این رقم باید محقق شود؟
این هدف گذاری ها هم وقتی در مجلس انجام می شود، در نهایت محقق نمی شود و ما معمولا در هر برنامه بودجه هم با میزانی از عدم محقق شدن اهداف روبرو هستیم.
اینکه ما اراده مان برنامه ریزی باشد با اینکه چه میزان از این امر محقق می شود، دو امر است؛ آنچه مردم از ما توقع دارند، این است که حدود قوانین و مقررات را رعایت کنیم، ولی به صرف اینکه شاخصی به دلایلی محقق نشود که به دلیل یا مشکل مجری باشد. طبیعتا اگر مجلس قانون خوب بنویسد و مجری هم از جهت امکانات خوب حرکت کند، اهداف محقق خواهد شد ولی مهم اراده ما است.
فکر می‌کنید این ایده نظام پارلمانی ما را در جلو رفتن کمک می کند و به قول شما به توسعه متوازن می انجامد؟
ما در جمهوری اسلامی یک قانون اساسی اول داشتیم، یک قانون اساسی الان داریم؛ در قانون اساسی اول ما سه قوه بود و رئیس جمهوردر حقیقت هماهنگ کننده سه قوه بود.
در بازنگری قانون اساسی، اختیارات پست نخست‌وزیری به رهبری رسید. یعنی بسیاری از این اختیارات رئیس جمهور به رهبری واگذار شد. مثلا الان همین اجرای قانون اساسی چرا محل بحث است؟ چون در بازنگری به این مساله توجه نکردند که این رئیس‌جمهور که حکم نخست‌وزیر را هم دارد دیگر نمی‌تواند مجری قانون اساسی باشد. آن رئیس‌جمهور که اجرا را مستقیماً دخالت نمی‌کرد و نخست‌وزیر داشت و نخست وزیر در حقیقت عنوان اجرایی را برعهده می‌کشید، متفاوت است. چون این دو مسئولیت را از هم جدا نکردند، الان رئیس‌جمهور مدعی است که مجری قانون اساسی من هستم چون واقعا در قانون اساسی این امر تصریح شده است، ولی قانون اساسی دچار بازنگری شده بود. این اختیار باید حذف می شد یا دوباره به رهبری انقلاب می دادند. چرا؟ چون در اصل یکصدم قانون اساسی هماهنگی قوا را که پیش از آن از وظایف رئیس جمهور بود، به مقام معظم رهبری رسید. یعنی چون این ناهماهنگی‌ها در آن شرایط زمانی پیش آمد، الان اختیارات تعریف نشده است.
در نظام پارلمانی ما اینطور می‌گوییم که مردم به قول امام اولین نعمت همه مسئولین هستند. اینجا ما می‌گوییم بقایش با مردم است خوب! مردم نمود دارند. یک جاهایی دموکراسی بدون واسطه است مثل انتخاب نماینده، مثل انتخاب شورا، مثل انتخاب رئیس‌جمهور. بقیه جاها با واسطه هست مثلا رئیس قوه قضائیه در حقیقت دو فیلتر را گذارانده است یا خبرگان رهبری.
خب! حالا در نظام پارلمانی ما دنبال چه می‌گردیم. ما می‌گوییم مردم سالاری دینی باشد خوب این یک اصل درستی است اما معنی این حرف این است که آیا می‌تواند قوه مقننه، مجریه باشد؟ نخیر. تفکیک قوا داریم یعنی در حقوق اساسی ما تعریف داریم. در حقوق اساسی تعریف می‌کنیم که این وظیفه این قوه است، این وظیفه این قوه است. این مجموعاً می‌تواند این رابطه می‌تواند با هم داشته باشد. مثلا در قانون اساسی فعلی ما همه این اختیارات از اصل یکصدم مربوط به رهبری است. بنابراین با چنین رویکردی ما باید متفاوت فکر کنیم.
منظورتان را از متفاوت متوجه نمی شوم؟
یعنی نمی‌توانیم اصرار داشته باشیم اگر پارلمان را راس امور می‌دانیم، مجلس بتواند در قوه قضائیه مداخله کند.
عرض من این است که اگر به این سمت برویم که در واقع دولتها از طریق پارلمان انتخاب شوند، این امر به نفع توسعه کشور است؟
این بحث را که مقام معظم رهبری در کرمانشاه مطرح کردند، فعلا یک ایده است. اما اینکه می‌توانیم به اصطلاح مجلس قوه مجریه را انتخاب کند ،خیرش چه است؟ برخی به دو دلیل به این امر اعتقاد دارند. برخی می گویند مجلس مردمی تر است. دولتی ها اما می گویند رای رئیس جمهور بالاتر است.
اینجا دو بحث پیش می آید. آیا مردم می خواهند که رای که تک تکشان می دهند، به منتخبین قبلی شان واگذار شود و مثلا شورای شهر، شهردار را انتخاب کند؟ هیچ رفراندمی در این زمینه برگزار نشده است و ما از نظر مردم در این زمینه در این زمینه آگاهی نداریم.
در همان بازنگری قانون اساسی هم تغییر قانون اساسی بدون نظر مردم، صلاحیت ندارد. اگر می خواهیم کاری کنیم باید وظایف و اختیارات را مشخص کنیم. اگر الان رئیس جمهور در مقابل مجلس قرار می گیرد، به این دلیل است که دقیق مشخص نشده است. بنابراین فعلا در شرایط چنین امری قرار نداریم و فعلا بیش از نظر مردم، طرح این ایده نتیجه و خروجی نخواهد داشت.
چون مدتی با دولت کار کردید می خواهم بدانم مهمترین ویژگی آقای احمدی نژاد را در چه چیز دیدید؟
آقای احمدی نژاد چند ویژگی دارد، که محل تامل است. اولینش استقامت در هدف است و هدفش برای او از همه چیز مهمتر است، حرف درستی است. البته این حرف بدین معنی نیست که خدای نکرده هدف های غیر دینی داشته باشد ولی در اینکه وقتی به نتجه ای می رسد، تغییر رویه نمی دهد، حرف درستی است.
برخی عناوین دیگری را برای این ویژگی در نظر گرفتند و می گویند ایشان لجباز است. به نظر من ثبات و پایداری در اهدافش تحسین بر انگیز است. به هر صورت مردم به کسانی علاقمند هستند که روی حرفی که می زند، بایستد. خیلی از آدمها هستند که حرفهایی می زنند ولی نمی شود اطمینان کرد این حرفها اجرایی شود.
درباره دوستانش هم این ویژگی را دارد که اگر به امری باور داشته باشد، نمی شود نظر او را تغییر دادن سخت است، مگر اینکه باورش را تغییر دهید. این تغییر باور هم زمانبر است.
از جهت مردمی بودن هم کم نظیر است. واقعا وقت می گذارد، کار می کند و برای مشکلات مردم قصه می خورد. اما از جهت ادبیات و رفتارش برخی ایراد میگیرند که ایشان ادبیات ساده و کوچه بازاری استفاده می کند. البته امام (ره) هم نه در جزئیات بلکه در کلان سعی می کرد از واژه ها و ادبیات مردمی استفاده کند. لذا هیچ گاه نفرمود: «جت فانتوم حمله کرد.» می فرمود:«یک طیاره حمله کرده است.» خیلی بین این دو واژه فرق است.
فکر می کنید در سال آینده، کسی که سکان دولت را می گیرد باید همین روش دولت نهم و دهم را پیگیری کند؟
به سه دلیل رئیس جمهور آینده گرفتار است. اولا بخشی از پروژه هایی که دولت کلنگش را زده است، برایش هزینه شده و به قولی زخمی شده است. بنابراین نمی شود کنار گذاشت. بنابراین مجبور است بخشی از کار را پیگیری کند. دوم اینکه مردم و نماینده ها هم دنبال این هستند که این پروژه به سرانجام برسد. سوم اینکه شرایط کشور هم به گونه ای نیست که بتواند پروژه های عمرانی را کنار گذاشت. معتقدم هر کس با هر تیپ و گرایش سیاسی رئیس جمهور آینده شود، اگر نگوییم 100 درصد مسیر دولت را باید طی کند می توانیم با قاطعیت بگوییم 70 تا 80 درصد این مسیر را باید برود.
پیش بینی می کنید سفر های استانی ادامه پیدا کند؟
سفر های استانی یکی از جهت ارتباط با مردم و یکی کارکرد مصوبات آن است. خوب این ویژگی دوم ممکن است جای خود را به نظارت بدهد. اما هیچ رئیس جمهور دیگری در این حجم نمی تواند سفر استانی داشته باشد. البته مردم هم حساسیتشان نسبت به سفر استانی تغییر کرده است و دنبال تسهیل و کارگشایی مشکلاتشان هستند.
فکر می کنید دولت برای انتخابات سال آینده گزینه ای را وارد صحنه انتخابات میکند؟
اسمی نیاوردند ولی هیچ کس نمی تواند نسبت به آینده خودش بی تفاوت باشد. بنده هم که نماینده هستم، اگر نخواهم در مجلس باشم، حتما نظری خواهم داشت یا اینکه اگر از من سوال شود، کسی را معرفی می کنم. حداقل از نظر زحماتی که کشیدم.
گزینه دولت را چه کسی می دانید؟
فکر می کنم گزینه دولت یک چهره اجرایی باشد.
یعنی آقای نیکزاد؟
من اسمی نگفتم. چون اسامی مطرح برای انتخابات تا شب عید قابل تغییر است. ولی این را می توانم بگویم که نیکزاد هم یکی از گزینه ها است، اما نمی توان گفت نفر اول یا گزینه آخر است.
قطعا آقای احمدی نژاد به دنبال کسی است که سه ویژگی داشته باشد. اولا به خود او کاملا نزدیک باشد. ثانیا از اقبال و پایه رای برخودار باشد. سومین ویژگی هم این است که چهره ای باشد که در میان نهادهای اجرایی پایگاه داشته باشد.
دولت کسی را وارد عرصه انتخابات نمی کند که رای نیاورد. چون هر قدر ما فکر کنیم دولت محبوبیتش کاهش یافته است ولی پایگاه رای دارد.
منتقدان دولت می گویند میزان محبوبیت شخص آقای رئیس جمهور بعد از ماجرای خانه نشینی 11 روزه کاهش یافته است. فکر می کنید اگر دولت چهره ای را برای انتخابات معرفی کند، پایگاه رای دارد؟
یک زمانی آقای احمدی نژاد در روستاها تا 75 درصد و در شهر ها تا 50 درصد محبوبیت داشت. و در کلان شهر ها 30 درصد. الان این درصد ها طبیعتا درصدیش حفظ شده است. مثلا در شهرها تا 40 درصد محبوبیت های آقای احمدی نژاد حفظ شده است و در شهری های بزرگ تا 15 درصد است.
این محبوبیتی که می گویید مربوط به گفتمان دولت است یا شخص رئیس جمهور ؟
هر دو. در بین گروه های مرجع میزان محبوبیت آقای احمدی نژاد کاهش قابل ملاحظه ای پیدا کرده است ولی در میان مردم این طور نیست. به توده های یارانه و خدمات توجه کنید! مردم و خصوصا طبقات مادون متوسط را نمی توایند با شاخص های طبقه متوسط تحلیل کنید! تحلیل های روزنامه نگارها مربوط به طبقات متوسط به بالا است ولی رای آقای احمدی نژاد مربوط به طبقه متوسط به پائین بود. اگر برخی از نخبگان احساس می کنند بین ایشان و مقام ولایت فقیه فاصله است، این احساس در بین توده های مردم نیست. البته مردم از راه معیشت ممکن است نظرشان تا آخر سال برگردد. مثل همین موضوع مرغ و گرانی های اخیر.
فکر می کنید سکوت مدت دار آقای رئیس جمهور همچنان تا انتخابات ادامه دار باشد یا سکوت قبل از طوفان است؟
آقای احمدی نژاد یک جوری حرفش را می زند، باید فهمید چه می گوید!
/27212
نظر شما