مجید جویا: تاثیرات پیچیده ذرات معلق در هوا بر روی آب‌وهوای ما هر روز خطرناک‌تر می‌شود: کسانی که شرایط آب‌وهوایی را مدل‌سازی می‌کنند، می‌گویند که این ذرات معلق می‌توانند قدرت متان را به عنوان یک گاز گلخانه‌ای افزایش دهد.
به گزارش نیچر، درو شیندل و همکارانش در انستیتوی تحقیقات فضایی گدارد ناسا واقع در نیویورک با اجرای گستره‌ای از مدل‌های کامپیوتری نشان داده‌اند که وقتی متان با ذرات معلق در هوا، (ذرات جوی همچون گرد وخاک، نمک دریایی، سولفات‌ها و کربن سیاه) ترکیب می‌شود، از توانایی بیشتری برای تشدید گرمایش کره زمین برخوردار می‌شود.
در محاسبات پانل بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی (IPCC) و معاهدات بین‌المللی از قبیل پیمان کیوتو، فرض بر این است که نقش هر تن متان در گرم کردن زمین، 25 بار نسبت به یک تن گاز دی‌اکسیدکربن بیشتر است. اما برهمکنش با ذرات معلق در هوا، توانایی نسبی آن را در گرم کردن زمین (GWP) افزایش می‌دهد و نسبت فوق را از 25 برابر به حدود 33 برابر افزایش می‌دهد، هر چند که با قطعیت نمی‌توان در مورد نسبت دقیق آن در مقایسه با دی‌اکسیدکربن اظهار نظر کرد. در پیمان کیوتو از جی‌دبلیو‌پی برای مدیریت بر تجارت کربن استفاده می‌شود. شیندل می‌گوید: «این تحقیق به ما می‌گوید که در محاسبه این مقادیر برای جی‌دبلیو‌پی باید دوباره بازنگری شود، به دلیل اینکه آنها یک عامل خیلی مهم را در محاسبات خود نادیده گرفته‌اند».
شیندل همچنین فکر می‌کند که سیاست‌گذاران آب‌وهوا باید به محدود کردن آلاینده‌های کم‌دوامی مثل متان، دی‌اکسیدکربن، ترکیبات فرار آلی و همچنین گرد و غبار توجه بیشتری نشان دهند. به گفته وی با انجام این کار می‌توان در زمان نسبتا کوتاهی تغییرات چشمگیری را در عرصه آب‌وهوای جهانی و محلی ایجاد کرد، در حالی که تلاش‌های اعمال شده برای کاهش انتشار دی‌اکسیدکربن که طول عمر بالایی دارد تا چندین سال تاثیر خود را نشان نخواهد داد. او می‌افزاید: «مواد با طول عمر کم بسیار قدرت گرم‌کنندگی خیلی بالایی دارند».
فرانک دنتنر، از موسسه محیط زیست کمیسیون اروپایی، ISPRA واقع در ایتالیا، می‌گوید که تاثیر تشدید شده‌ای که به متان نسبت داده می‌شود، جالب توجه است. او اشاره می‌کند که قطع انتشار متان عموما هیچ هزینه‌ای ندارد و واقعا می‌تواند به تولید ثروت هم ختم شود؛ امری که با جمع کردن گازها برای فروش، یا از طریق صرفه‌جویی در انتشار گاز با ابداع فرایندی موثرتر و ارزان‌تر امکان‌پذیر می‌شود.
مدل‌های ترکیبی
متان، ذرات معلق در هوا و دیگر آلاینده‌های با طول عمر کوتاه یک ارتباط پیچیده شیمیایی با هم دارند که تنها تعدادی از آنها را می‌توان در مدل‌های شیندل در نظر گرفت. برای مثال، متان منجر به افزایش تشکیل اوزون در لایه تروپوسفر هوا می‌شود، چیزی که می‌تواند به کاهش محصولات کشاورزی منتهی شود. همچنین این ترکیب در نهایت اکسیده شده و دی‌اکسیدکربن تولید می‌کند، و یا با واکنش‌های دیگر شیمیایی می‌تواند در لایه استراتوسفر هوا بخار آب تولید کند (که در این لایه، خود یک گاز گلخانه‌ای دیگر به شمار می‌رود). در یک مثال دیگر، واکنش متان با هیدروکسیل را می‌توان نام برد که منجر به کاهش یافتن مقدار آزاد این ماده شیمیایی می‌شود که برای تولید ذرات معلق سرد کننده سولفات لازم است.
این مدل‌ها هنوز نمی‌توانند همه فرایند های موجود را محاسبه کنند. اما به گفته دنتنر هیمن سعی برای ترکیب شیمی اوزون و شیمی مواد معلق در هوا، هر دو در یک مدل، یک پیشرفت محسوب می‌شود. او می‌گوید: «به جای تحقیق بر روی عناصر تشکیل دهنده، آنها با جزئیات خیلی بیشتری، تاثیری را که که انتشار این مولفه‌ها بر روی همه چیز خواهد داشت مورد بررسی قرار می‌دهند».
شیندل می‌گوید که مدل‌های آب‌وهوایی دراز مدت آینده باید شروع کنند به این که چیزی بیشتر از فرایندهای ثانویه محلی را تحت پوشش خود قرار دهند. وی می‌افزاید: «ما می‌دانیم که این پدیده‌ها در اتمسفر اتفاق می‌افتند. استراتژی کنونی که این تاثیرات را در نظر نمی‌گیرد، انتخاب ضعیفی است».
ذرات معلق و گازهای کم دوام، به طور کامل نادیده گرفته نمی شوند. گرگ کارمایکل، دانشمند هواشناسی در دانشگاه ایوا در آیوا سیتی می‌گوید: «این مقاله در بهترین زمان ممکن منتشر شد. به دلیل اینکه آگاهی روز افزونی در بین سیاست‌گذاران و انجمن‌های علمی در حال شکل‌گیری است که دوره پیش رو نمایانگر یک فرصت کلیدی و خیلی مهم برای ارتباط بین نگرانی‌ها در مورد هوا و وضعیت آب‌وهوایی خواهد بود». حتی در همین هفته‌ای که گذشت نیز، دانشمندان و سیاست‌گذاران در گوتنبرگ سوئد گرد هم آمدند تا در یک کارگاه راجع به سیاست های آب‌وهوایی میان مدت به بحث و گفتگو بپردازند.
دنتنر هشدار می‌دهد که محاسبات مرتبط با تعیین مقادیر جدید برای جی‌دبلیو‌پی ممکن است «تا حدی گول زننده» باشند. او دوست دارد که ببیند که دیگر مدل‌سازان به مشکل مشابهی توجه کنند و به یک توافق علمی برسند. اما او می‌افزاید که سیاست‌گذاران کم کم در حال دریافتن این نکته هستند که باید بین استراتژی‌های کوتاه مدت وبلند مدت خود توازن قائل ایجاد کنند.
آلموت آرنث از دانشگاه لاند سوئد، می‌گوید که باید به اثرات منفی و مثبت آلاینده‌های هوا به طور جدی پرداخته شود. او می‌افزاید که بیشتر تخمین‌ها بیانگر این است که در این زمان اثرات سردکنندگی سولفات‌ها از اثرات گرم‌کنندگی کربن سیاه حائز اهمیت بیشتری هستند. بنابراین وضع کردن قانونی برای حذف تمام آلاینده‌های هوا و به ویژه سولفات‌ها به فرایند گرمایش زمین سرعت خواهد بخشید. او همچنین در ادامه افزود: «اگر ما در زمینه آب‌وهوا، خواستار شروع سیاست‌گذاری‌های کاملا موفق هستیم، باید آلودگی‌های هوا را به درستی بررسی کنیم».
شیندل از آی‌پی‌سی‌سی می‌خواهد تا «فقط به آب‌وهوا نگاه نکنند، بلکه تمام اکوسیستم و تاثیرات رسیدگی به این آلاینده‌ها را هم در سیاست‌های خود در نظر بگیرند». کاری که که به گفته او، هم در کوتاه مدت وهم در بلند مدت تاثیر مثبتی خواهد داشت. او می‌افزاید: «من امیدوارم که آی‌پی‌سی‌سی در دور بعد بهتر از این عمل کند. من هنوز هم فکر نمی‌کنم که آنها به اهمیت راه حل‌های کوتاه مدت برای حل مشکل آب‌وهوا خیلی توجه داشته باشند».
نظر شما