افروغ: لاریجانی برای ریاست مجلس نهم مستقل​تر و قابل قبول​تر است

نسرین وزیری: عماد افروغ که حدادعادل را در ریاست مجلس هفتم «بیش از حد اهل ملاحظه و مصلحت» می​دانست در گفت​وگو با خبرآنلاین، از ماجرای حکمیت در مجلس هشتم نیز انتقاد کرد و گفت: اینکه کسی حکم شود، بدون اینکه اعطای حکمیت به او شده باشد و قول شرفی را اخذ کند، و برخی به آن اتکا کرده و استیضاح را ملغی کنند؛ کار عجیبی بود. در صورتیکه این استیضاح می توانست به یکی از نکات قوت این مجلس بدل شود و نگذارد که یک فرد مورد دار، یک پست کلیدی را اشغال کند. مجلس که جای این ریش و سبیل گرو گذاشتن​ها و حکمیت​ها نیست!

مشروح گفت​وگو با رئیس پیشین کمیسیون فرهنگی مجلس را در ادامه مطالعه فرمایید:

 

بنده از آرایش سیاسی مجلس نهم بی​اطلاعم. کسی هم نمی​تواند ادعا کند که دراین زمینه اطلاع کافی دارد. چون تا مجلس نهم تشکیل نشود و مواضع نمایندگان مشخص نشود، نمی​توان درباره آن داوری قطعی کرد. بویژه آنکه تعداد قابل توجهی از راه یافتگان به مجلس نهم، اصلا سابقه نمایندگی ندارند و برای اولین بار است که به عضویت خانه ملت در می​آیند.
بر اساس مواضع کنونی آنها هم نمی​توان اظهارنظر کرد و مواضع بعدی​شان را پیش بینی نمود، چرا که امکان تغییر در مواضع افراد وجود دارد. اما از بین کسانی که از تهران وارد مجلس نهم شدند، خوشحالم که چهره​هایی مستقل ومنتقد و موجه همچون آقایان مطهری، توکلی، مصباحی مقدم و نادارن به مجلس نهم راه یافته​اند که هر کدام وزنه​ای برای مجلس بودند و برای مجلس هشتم آبرو داری کردند. حضور این افراد در مجلس نهم مایه خوشحالی دلسوختگان نظام و انقلاب است.

 

رئیس مجلس در یک کلام باید در راس امور بودن مجلس را فهم کرده، حفظ و دنبال کند. هم در نظر و هم در عمل. در راس امور بودن مجلس ملزوماتی دارد که به حد کافی تمام ویژگی​ها را در خودش می گنجاند. همین که فهم شود که در راس امور بودن یعنی چه؟ و چه ملزوماتی دارد؟، کفایت می​کند.

جهت روشن شدن این مساله صفات دیگری چون شجاعت، اهل حقیقت بودن، قانونگرایی و برخورد با لابی​ها هم برای ریاست مجلس لازم است. چرا که برخی لابی​ها ممکن است مجلس را به بی​راهه بکشاند. از این رو رئیس مجلس، باید با استفاده از ابزارهای قوه مقننه مانع از این کار شود و نگذارد که مجلس و نمایندگان اسیر لابی شوند و در راس امور بودن و استقلال مجلس تحت الشعاع قرار نگیرد.

رئیس مجلس باید خودش را باور داشته باشد و متوجه وظایف ریاست باشد. از این رو فقط باید دل مشغولی مجلس را داشته باشد و به آن به عنوان سکوی پرشی برای مقامات بالاتر ننگرد. کما اینکه در تاریخ ما چنین شده است. اگر کسی با این چشم انداز خواستار ریاست مجلس باشد هم به جایگاه فعلی مجلس آسیب می زند و هم به جایگاه بعدی که وارد آن می​شود. البته کسی منکر این نیست که رئیس مجلس عندالاقتضاء می​تواند برای مقامات بعد کاندیدا شود. اما از الان نباید چنین خیزی بردارد و باید همه هم و غمش حضور در مجلس و مدیریت آن باشد.

متاسفانه مجلس ما هیچگاه در راس امور نبوده است. این موضوع نیاز به فهم مساله و بررسی فرصت​ها دارد. امیدوارم شاهد این موضوع باشیم که در مجلس نهم، عده​ای دور هم بنشینند و در مورد در راس امور بودن مجلس بررسی کرده و راهکار و طرح ارائه دهند تا قوه دیگری در امور مجلس دخالت نکند.

 

من نمی​خواهم وارد مصادیق شوم. ازاین رو مواضع گذشته​ام را در این زمینه تکرار می​کنم. من ریاست مجلس هفتم را نپسندیدم. چون بیش از حد اهل ملاحظه و مصلحت بود و جایی هم که از اختیارات خودش بود، مقامات دیگر را درگیر می​کرد و نشان می​داد که بی​توجه به این جایگاه است. در مجلس هشتم به استثنای مواردی که نپسندیدم، ریاست مجلس هشتم را قوی​تر از مجلس هفتم دیدم.

 

مواردی در این مجلس رخ داد که مرا ناراحت کرد و معتقدم که در کارنامه این مجلس نمی​توان این موارد را موفق دانست. یکی از این موارد نافرجامی استیضاح وزیر اقتصاد، علی رغم اختلاس سه هزار میلیارد تومانی بود. وزیر اقتصاد مسئول بلاوجه این مساله بود که عدم استیضاح وی و رای اعتماد مجدد  به او پیام خوبی برای جامعه نداشت و دلالت خوبی هم برای این موضوع نشد.

نکته بعدی، موضوع استعفای نمایندگان در اعتراض به عدم سوال از رئیس جمهور بود که آن هم پیام خوبی نداشت. نهایتا این سوال در صحن علنی مجلس مطرح شد و دیدم که اتفاقی هم نیفتاد. اما چرا باید کار به جایی می رسید که نماینده​ای برای انجام وظیفه قانونی خود، درخواست استعفا بدهد؟ این دو اتفاق در مجلس هشتم برای من و بسیاری از دیگر شهروندان شوک برانگیز بود. ما توقع چنین مدیریتی را در این مجلس نداشتیم. چرا که رئیس مجلس هشتم وجهه انتقادی، مستقل​تر و قابل قبول تری را به نسبت مجلس هفتم داشت.

داستان حکمیت در این مجلس نیز برای من خاطره بدی بود و مرا متاثر کرد. اینکه کسی حکم شود، بدون اینکه اعطای حکمیت به او شده باشد و قول شرفی را اخذ کند، و برخی به آن اتکا کرده و استیضاح را ملغی کنند، کار عجیبی بود. در صورتیکه این استیضاح می توانست به یکی از نکات قوت این مجلس بدل شود و نگذارد که یک فرد مورد دار، یک پست کلیدی را اشغال کند. مجلس که جای این ریش و سبیل گرو گذاشتن​ها و حکمیت​ها نیست! مجلس محل قانون است و هرچیز باید روال قانونی خود را طی کند.

اینکه چه کسانی در مجلس نهم کاندیدای ریاست بشوند را باید منتظر ماند و دید اما برای انتخاب وی، باید از گذشته درس عبرت گرفت.

 

من دقیقا به همین دلیل که خودم رئیس این کمیسیون بودم نباید به قضاوت درباره آن بنشینم. بهترین کسانی که در این باره می​توانند قضاوت کنند، نمایندگانی هستند که در هر دو کمیسیون حضور داشته​اند. در دوره ریاست من، 11 طرح اساسی از جمله طرح ساماندهی مد و لباس، طرح دسترسی آزاد به اطلاعات و تسهیل ازدواج جوانان و سه تحقیق و تفحص بزرگ انجام شد.هرچند که متاسفانه دولت هرگز قانون تسهیل ازدواج جوانان را ابلاغ نکرد که اجرایی شود و رئیس وقت مجلس نیز متاسفانه هیچ واکنشی نشان نداد و مساله را مسکوت گذاشت.

خود شما می​دانید که کمیسیون مجلس هشتم چند طرح ابداعی​ای داشت که به سرانجام هم رسید؟ زمانی که من مسئولیت این کمیسیون را داشتم، تمام وقتم را در مجلس صرف می​کردم اما باز هم وقت کم می​آوردم. در ابتدای مجلس هفتم من کارگروه​هایی را تشکیل دادم تا مواردی را که می توان بررسی کرد در حوزه​های مختلف استخراج کرده و اولویت​بندی کنند. حتی از مرکز پژوهش​ها هم خواستم که درباره هر یک از این موارد همراهی کرده و نظر مشورتی بدهد. اما واقعا در کمیسیون فرهنگی مجلس هشتم چه کارهایی انجام شد؟ بهتر است نمایندگان عضو این کمیسیون در مجلس جاری به این سوال پاسخ دهند.

/2929