همه ی آنها که از نزدیک با این عزیز بزرگ حشر و نشری - هر چند کوتاه- داشته اند به زیبایی های روح و زبان او واقف اند. در این روزگار بدسرشت که جای امثال او خالی و یاد او در تلخی زمانه ی ما به فراموشی سپرده شده، حیفم آمد که تنها خاطره شیرینم را از آن مرحوم ننویسم.
در دورانی که مدیر روابط عمومی انتشارات سروش بودم، دو دیدارکوتاه با آن مرد شریف داشتم که یکی از آن دو دیدار، به خاطره ای ماندگار برایم بدل شد. سال 1378 بود که ایشان را برای مراسم افطار در ماه مبارک رمضان به انتشارات سروش دعوت کرده بودیم. دم در سالن پذیرایی طبقه ی اول ساختمانِ سروش ایستاده بودم که جناب صابری وارد شد. پرسید دستشویی کجاست؟ ایشان را راهنمایی کردم و ایستادم تا دم در سالن پذیرایی مشایعتش کنم.
وقتی برگشت رو کرد و گفت: می دانی ملاک یک مدیر خوب فرهنگی و یک مجموعه خوب فرهنگی را از کجا می شود تشخیص داد؟ با لبخندی از ایشان پرسیدم، از کجا؟
آن ظریفِ نازک اندیش گفت:" یکی از توالتِ مجموعه و دیگری از رنگ چای و پذیرایی مدیر." بعد هم خندید و گفت:" توالت تان که خوشبو بود حالا برویم ببینیم چای تان هم به خوش بویی توالت تان هست یا نه؟"
خدایش بیامرزد و روحش غریق رحمت ایزدی باد.
نظر شما