چه ترسی هست که نمی گذارند ۹۰ پخش شود؟

درست در حساس ترین زمان تصمیم سازی برای فوتبال ایران ، کاربردی ترین برنامه صدا و سیمای جمهوری اسلامی مجوز رفتن روی آنتن را ندارد. {90 این هفته هم پخش نمی شود}هفته قبل این برنامه با استدلالی منطقی اجازه پخش نیافت چون برنامه های تلویزیون اختصاص داشت به ویژه برنامه های انتخاباتی برای مجلس شورای اسلامی. دقت نظر ویژه مسئولان سیما از اینکه تریبون زنده پر مخاطب ترین برنامه شان تبدیل نشود برای بازارگرمی انتخاباتی ، راهکاری مناسب بود تا این برنامه در جدول هفتگی پخش نباشد اما در زمانی که کشور رقابت حساس انتخاباتی برای تشکیل پارلمان را پشت سر گذاشته و مشارکت بالای مردمی پای صندوق ها ، شکل گرفته است چرا تلویزیون ملی نمی خواهد بگذارد تا رسانه رسالتش را در تشریح و شفاف سازی انتخابات فدراسیون فوتبال، مهمترین فدراسیون ورزشی کشور که رئیسش بعد از رئیس جمهور شاید دومین جایگاه اجرایی اداری در کشور باشد که اهمیتی ملی برای همه مردم دارد و رئیسش از همه وزرای کابینه معروف تر می شود ، ایفا کند؟

شاید اگر مسئولان گروه ورزش سیما کمی دقت به خرج می دادند حتی مشروح این انتخاب را به صورت زنده روی آنتن می بردند و مخاطبی میلیونی را پای تلویزیون می نشاندند تا اقلا نشان دهند همانگونه که تصمیم سازان ورزش کشور می گویند این انتخاب در کمال شفافیت برگزار می شود. اما نه تنها این اتفاق نمی افتد که حتی 90 دقیقه وقت به عادل فردوسی پور داده نمی شود{اینجا }تا 3 نامزدی را که قرار است یکی از کلیدی ترین پست های مدیریت کلان کشور را در دست بگیرند را در برابر ملت بنشاند و از آنها بخواهد برنامه های شان را تشریح کنند. از این بگویند که این سر تیترهای شان به چه معناست. اینکه تیم ملی به جام جهانی صعود می کند یعنی چه؟ یعنی اینکه باز هم وقتی تیم ملی از سفر به تهران بر می گردد بدون اتوبوس می ماند{اینجا} یا قرار است به کروش وعده رویایی هواپیمای اختصاصی داده شود؟
می شد این برنامه را ترتیب داد تا اگر نامزد مورد نظر وزارت ورزش رای آورد و کرسی ریاست را در دست گرفت ، او اقلا نیم ساعتی را با مردم سخن گفته باشد و این حس آزارمان نمی داد که چرا مدیر دوست داشتنی قدیمی به یکباره بعد از چندین و چند سال دوری سر راه فوتبال قرار می گیرد ، آن هم سر راه فوتبال ملی و بی آنکه حتی کلامی درباره برنامه هایش حرف زده باشد یا اینکه حتی نشستی مشترک با صاحبان رای داشته باشد ، رئیس می شود و 4 سال سکان دار فوتبال مان می شود. آن وقت باید همه هم سر تکان دهیم که انتخابات بی هیچ دخالتی از سوی نهادهای متولی ورزش دولتی برگزار شده است.
اینکه چه هراسی سبب می شود تا رسانه ملی چنین حقی را از مردم بگیرد ، دغدغه ای شده برای همه فوتبال دوستان ایرانی. اینکه چطور صدا و سیما می تواند به طور همزمان اصلاح طلبان میانه رو را کنار طیف های مختلف اصولگرایان بنشاند و از انتخابات مجلس برنامه هایی روشنگرانه بسازد اما نمی تواند 3 کاندیدای فدراسیون فوتبال را که دو تای شان از سرداران جنگ و دیگری شان از نیروهای ارزشی مهمترین مدیریت های مالی کشور است را دور یک میز ببیند که قرار است از برنامه های شان بگویند برای افزایش حس غرور ملی به وسیله توسعه فوتبال کشور.