معمولاً در کشوری مثل انگلیس به ندرت میتوان از مسئولی درباره نقص کارکرد یک سیستم دولتی به خصوص سیستم زندانها مطلبی شنید و اصولا آمارها درباره 88هزار زندانی همیشه امیدوارکننده بوده است و همیشه یک نهاد نظارتی مثل خدمات مدیریت زندانیان کشور (Noms) به هیچ صدایی اجازه نمیدهد غیر از مطالب مثبت درباره زندانهای این کشور حرفی بزند.
البته شاید «جان پودمور» نویسنده و بازرس زندانهای انگلیس یک استثناء باشد که بعد از سالها در کتابش افشا می کند که زندانهای انگلیس به آن خوبی ها هم که در محافل عمومی گفته می شود، نیست. او خودش یک مقام ارشد در «نامز» یا همان نهاد نظارتی زندانهای انگلیس محسوب می شود که بعد از سالها در کتابش با عنوان «خارج از تصور، خارج از ذهن» افشا می کند که سیستم زندانهای انگلیس نه تنها کمتر مجرمی را اصلاح می کند بلکه موجب ترویج و افزایش جرم و جنایت در این کشور می شود.
وی در سال 2010 به شدت با مدیران این نهاد درگیری لفظی پیدا کرده بود که تمام این مشاجره ها را در کتابش ذکر کرده است. وی اعتقاد دارد اگر کسی از سیستم معیوب زندانها خبری نداشته باشد عدم کارکرد این سیستم منطقی به نظر می رسد ولی وقتی همه می دانند این سیستم موجب ترویج فساد می شود چرا کسی حرفی نمی زند؟
او در این کتاب به صراحت می نویسد در زندان های انگلیس هر نوع قاچاقی به راحتی صورت می گیرد و زندانیان به راحتی با بیرون از زندان تماس تلفنی دارند. پودمور در این کتاب در جمله ای به صراحت خلاصه ای از سیستم اصلاح و تادیب انگلیس را اینطور توضیح می دهد: «در سیستم زندانهای انگلیس سالانه برای هر زندانی حدود 41هزار یورو هزینه می شود ولی این پولها در حقیقت برای بالا بردن توان آنها برای فساد در خارج از زندان هزینه می شود و به صراحت باید گفت دو سوم از زندانیان هیچ وقت اصلاح نمی شوند و برای قربانیان بعدی خود نقشه می کشند.»
چنین سیستمی برای مردم جامعه یک هشدار و زنگ خطری محسوب می شود که گوش هر کسی را کر می کند ولی ظاهراً مسئولان زندان نمی توانند صدای آن را بشنوند. نویسنده در اصل به کسانی هشدار می دهد که در شرکت های خصوصی سهام دارند که مسئولیت زندانها را بر عهده دارند و این هزینه ها را پرداخت می کنند.
یکی از مطالب جالب این کتاب افشاگری درباره استفاده از مواد مخدر در خارج و داخل زندانها است. کتاب بخشی از خاطرات و یادداشت های شخصی نویسنده و بخشی از اسناد تاریخی تشکیل شده است که با زبانی کنایه و طنز به نقطه ای اشاره می کند که هم اکنون جامعه انگلیس در آن به سر می برد و اعتقاد دارد این جامعه به زندانهای خود اعتیاد پیدا کرده و تنها بخش محدودی از این جامعه در داخل آن به سر می برد و بقیه خارج از آن زندگی می کنند.
گاردین/ 29 ژانویه/ ترجمه محمد حسنلو
6060
نظر شما