به گزارش خبرآنلاین، کتاب «چگونه مشکلات فیلمنامهمان را حل کنیم» نوشته سید فیلد با ترجمه حمیدرضا گرشاسبی از سوی انتظارات بنیاد سینمایی فارابی روانه بازار نشر شد. این کتاب که مرجع فوق العاده ای برای علاقمندان سینما بویژه فیلمنامه نویسی است در چهار بخش به «مشکلات عمومی، مشکلات پیرنگ، مشکلات شخصیت و مشکلات ساختار»ی در یک فیلمنامه می پردازد.
بنابراین گزارش در بخشی از کتاب با عنوان «نزدیک شدن به مشکل» می خوانیم:
تنها را ه واقعی برای نزدیک شدن به مشکل این است که فکر کنیم دوباره آن را بنویسیم؛ فرقی نمی کند که این مشکل چگونه اتفاق افتاده است. یک ضرب المثل قدیمی می گوید نوشتن، دوباره نوشتن است و این، یک حقیقت است. شما ممکن است پروسه بازنویسی را دوست نداشته باشید، اما آن هم برای خودش یک پروسه است. آن چه شما امروز می نویسید و کارمی کنید، ممکن است با نوشته های فردایتان فرق داشته باشد و همین طور نوشته های فردایتان با دست نویس های پس فردای شما.
فیلمنامه نویسی یک پروسه است و بزرگ تر از چیزی است که شما هستید. فیلمنامه نویسی یک موجود زنده است؛ درست مثل یک رابطه که هر روز تغییر می کند یا پیشرفت می یابد. راه و روش این کار، همین است. پس آن را بپذیرید وانجامش دهید. وقتی آماده اید که با مشکل روبه رو شوید، اولین پیشنهاد من این است که برای خودتان چشم اندازی ترسیم کنید. مدار و مصالح کارتان را دوباره تعریف کرده وآنها را مشخص کنید. ببینید آن چه نوشته اید تا چه اندازه عینی نوشته شده و سعی کنید ازالصاق تعابیر ذهنی به آنها خودداری کنید. ببینید چه چیزهایی را دوست ندارید و از چه چیزهایی خوشتان نمی آید.
من به دانشجویانم درهرکشور و منطقه ای باشند، می گویم که از مواد و مصالح کارتان فاصله بگیرد و خود را در چشم اندازی از آنها احساس کنید. می توانید به این مواد به عنوان کلیت نگاه کنید و آنها را در یک صفحه یا یک صفحه و نیم بنویسید. اما قبل از این کار شما نخست باید فیلمنامه تان را از آغازتا پایان بخوانید؛ آن هم دریک جلسه و بدون این که عمل خواندن را قطع کنید.
نباید تلفن بزنید یا به تلفنی جواب بدهید و نباید احساس کنید که می خواهید به آشپزخانه بروید تا کف آن را تمیز کنید. بنابراین نباید هیچ جور آشفتگی ای وجود داشته باشد. از همه مهم تر این که باید کاغذ وقلم خود را داخل کشوی میزتان بگذارید. این یک تمرین است.
در حالی که دارید فیلمنامه تان را می خوانید، به برخی تغییر ات احساسی نیز توجه خواهید کرد. شما یک صحنه از فیلم نامه را می خوانید و تعجب می کنید که چطور یک نفر چنین چیز مزخرفی را نوشته است. یا ممکن است فکر کنید این بدترین چیزی است که تا به حال خوانده اید. یا شاید گمان کنید حوادث و رویدادهای داستان آن قدر عجیب و غریب نوشته شده اند که کسی آنها را باور نمی کند. شما احساس افسردگی می کنید، اما باید به خواندن ادامه دهید. بعد صفحه ای را می خوانید که متوجه می شوید خیلی هم بد نیست و بعدتر، صفحه ای دیگر را از نوشته تان می خوانید که فکر می کنید چقدر خوب است. برخی صحنه ها هستند که پس از خواندن آنها، متوجه می شوید خیلی طولانی و پرگو از آب درآمده اند، اما خوب می دانید که می توانید آنها را حذف یا پالوده کنید. در این صورت است که روی پاندولی بین احساس سرخوشی و ناامیدی تاب می خورید. وقتی دارید فیلمنامه می خوانید، تجربه بالا و پایین رفتن با یک یویوی احساسی را تجربه می کنید.
هنگامی که خواندن فیلمنامه را تمام می کنید، زمانی دراختیار دارید تا به آن فکرکنید؛ باید به آن احساس کلی ای که از داستان، شخصیت ها و کنش به دست آورده اید، فکر کنید. وقتی در روند پیشبرد داستان به کند و کاو می پردازید و داستان را از سر تا ته دنبال می کنید، به یک تعادل می رسید و خود را در چشم اندازی قرارمی دهید تا به روابط بین اجزا و کل و رابطه بین پرده های اول، دوم وسوم پی ببرید.باید به آن چه خوانده اید، فکر کنید. آیا مقدمه داستان به درستی نوشته شده؟ رابطه بین شخصیت ها خوب است؟ آیا آنها قابل باورهستند؟ آیا شخصیت ها زیاد حرف می زنند و زیاد توضیح می دهند؟ چه موانعی در پرده دوم وجود دارد؟ کشمکش ها خوب است؟ آیا پایان فیلمنامه، به درد بخور است؟ شما می توانید هر کاری را که دلتان بخواهد انجام دهید. خب، می خواهید چه تغییری در آن به وجود آورید؟ به این موضوع فکر کنید. با دنبال کردن فیلمنامه از آغاز تا پایان و ازطریق شخصیت ها و کنش ها، این کار را انجام دهید. اکنون باید سه نکته را درنظر بگیرید.
نکته اول: به این سؤال جواب دهید: چه چیز تازه ای در فیلمنامه وجود دارد که شما را به خود جذب کرده است؟ چه ایده ای باعث شده که شما مسحور آن بشوید؟ آیا خود شخصیت است که شما را جذب کرده یا موقعیتی که شخصیت در آن قرار گرفته؟ به این موضوع فکر کنید. اگر به عقب تر بر گردید و به آن لحظه ای که اولین نکته خلاقانه را احساس کردید توجه کنید، باید بدانید که آن نکته چه بوده است؟ خب حالا وقت آن است که کاغذی بر دارید و هر فکر، ایده یا کلمه ای که باعث جذب شما شده را روی آن بنویسید. نگران دستور زبان، املای کلمات و نقطه گذاری نباشید. فقط افکارتان را روی کاغذ بریزید. وقتی من این کار را می کنم، قطعه ای می نویسم که در همان لحظه به ذهنم رسیده است؛ بدون این که سیری منطقی داشته باشد. این یک پروسه آزاد است. فقط سعی کنید به آن نکته های بدیع و تازه دست یابید و آنها را دوباره تعریف کنید.
نکته دوم: به این سؤال جواب دهید: این قصه ای که من نوشته ام، چه نوع داستانی است؟ باید بگوییم که گاهی ما داستانی را شروع می کنیم و وقتی آن را تمام می کنیم، می بینیم که آغاز و پایان ماجرا در یک دسته بندی از انوع داستان قرار نمی گیرد و با هم فرق دارند. مثلاً ممکن است شما یک تریلر دادگاه را شروع کنید و در پایان به یک قطعه عاشقانه برسید. یا این که ممکن است با یک قطعه کاملاً دراماتیک همراه با کمی خوش طبعی آغاز کنید و آن را با ترکیبی از درام و کمدی تمام کنید. برای مثال، جیمز ال. بروکس نوشتن فیلمنامه هر کاری خواهم کرد را به عنوان یک کمدی موزیکال آغاز کرد و متوجه شد که قطعات موسیقیایی آن خوب نیستند. وقتی که او موسیقی را حذف کرد، متوجه شد که آن فیلمنامه به عنوان یک کمدی نیز از آب در نیامده است. در پروسه نوشتن، کاملاً طبیعی است که ما با یک چیز آغاز کنیم و با چیزی دیگر آن را تمام کنیم. بنابراین به داستانتان مرجعه کنید و ببینید که تا چه اندازه با ایده اولیه تان مرتبط است. دوباره، کاغذ و یک یا دو صفحه افکار ریخته شده روی آن.
نکته سوم: به این سوال جواب دهید: چه تغبیراتی باید ایجاد کنم تا به آن چه می خواستم انجام دهم، برسم؟ به بیانی دیگر باید گفت که قصد شما باید با نتیجه کارتان برابر باشد. باز هم باید افکارتان را روی کاغذ بیاورید. ممکن است فکر کنید که باید چندین صفحه در پرده اول را گسترش دهید یا مثلاً چهار یا پنج صفحه به این پرده اضافه کنید و چند تا را حذف کنید و کنش دراماتیک را کمی زودتر آغاز کنید. چه تغییراتی باید بدهید تا به خواسته تان برسید؟ شما ممکن است که روی شخصیت اصلیتان متمرکز شوید یا این که یک پیرنگ فرعی را به فیلمنامه اضافه کنید. هر کاری که می کنید در راستای این تغییرات است. ممکن است نوشته نهایی شما خیلی بهتر از چیزی باشد که با آن شروع کرده اید.
خب، چه خوب! اما شما باید به عقب برگردید؛ به پرده اول و نیمه اول پرده دوم. اکنون باید داستان را با یک ارزش دراماتیک حداکثری بنا کنید.
آن چه مهم است این است که شما باید نگاهی شفاف به نوشته تان و تغییرات آن داشته باشید. پس به آن سه نکته توجه کنید. آلوین سارجنت (مردم معمولی، جولیا، کاخ سفید) این پروسه را این طور توصیف می کند: «چراغ ها را خاموش کرده و چشمانتان را ببندید. آن چه انگشتانتان می خواهند بگویند را بنویسید. تا آنجا که می توانید آزاد و رها باشید. نگران مفاهیم نباشید، آنها خودشان ظاهر می شوند.مطمئن باشید آنها خواهند آمد. روشنایی می رود و حقیقت هویدا می شود. وبعد، وقتی چراغ ها روشن می شوند، شما مثل این که یک الک دست گرفته باشید، آنها را غربال می کنید؛ درست مثل الک کردن طلا. به تدریج گل و لای کنار می روند و حداقل یک یا دو دانه طلاپیدا می شوند. چشمانتان را ببندید و دوباره بنویسید...»
وقتی مشکل را تشخیص دادید، بهترین راه نزدیک شدن به مشکل این است که روی بخش ها و واحدهای دراماتیک فیلمنامه کارکنید. هر پرده، بخشی منفرد و مجزاست که با کلیت اثر در ارتباط است. پرده اول نیز خود یک کلیت است، چرا که با آغاز فیلمنامه آغاز می شود و با پایان پیچ اول پیرنگ، پایان می گیرد و شامل بافتی دراماتیک می شود که ما آن را مقدمه می نامیم. نیمه اول پرده دوم، از آغاز پرده دوم تاقلاب میانی را شامل می شود و در یک بافت دراماتیک قرار می گیرد که ما به آن خط کنش می گوییم. نیمه دوم پرده دوم از قلاب میانی آغاز شده و تا پیچ دوم پیرنگ در پایان پرده دوم ادامه پیدا می کند و دریک بافت دراماتیک قرار می گیرد که به آن خط کنش می گوییم. پرده سوم واحدی از کنش دراماتیک است که آغاز آن، شروع پرده سوم و پایان آن، پایان فیلمنامه است. این واحد در یک بافت دراماتیک قرار دارد که ما به آن نتیجه می گوییم...
این کتاب در 390 صفحه و با قیمت 6هزار تومان منتشرشده است.
ساکنان پایتخت برای تهیه این کتاب کافیست با شماره 20- 88557016 سامانه اشتراک محصولات فرهنگی؛ سام تماس بگیرند و کتاب را در محل کار یا منزل _ بدون هزینه ارسال _ دریافت کنند. هموطنان سایر شهر‌ها نیز با پرداخت هزینه پستی ارسال، می‌توانند تلفنی سفارش خرید بدهند.
6060
نظر شما