ایدز اکنون نه‌تنها دغدغه مدیران سلامت در جهان است، بلکه برای برخی کشورها تبدیل به کابوس سیاستمداران نیز شده است. برخی کشورها موفق شده‌اند با اتخاذ تدابیری میزان بروز موارد جدید ابتلا را کم کنند و برخی دیگر با ارائه خدمات و درمان‌های مناسب و حمایت از بیماران زندگی بهتری برای آنان فراهم کنند، اما در اکثر کشورهای دنیا تعداد مبتلایان رو به افزایش است. میزان بروز عفونت در بین جوانان بویژه در اروپای شرقی و آسیا رو به فزونی است و به رغم افزایش چشمگیر تعداد بیماران ایدزی، نیمی از کشورها راهبردی برای برخورد با این معضل ندارند و با آن‌که اکثر دولت‌ها راهبرد ملی برخورد با ایدز را تدوین کرده‌اند، اما اجرای آن عمدتا به دلیل کمبود منابع یا ظرفیت فنی با کندی مواجه است.
بیش از 3/33 میلیون نفر در دنیا با عفونت HIV و ایدز زندگی می‌کنند، سالانه 6/2 میلیون نفر از افراد تازه‌وارد به مجموعه مبتلایان به عفونت HIV و ایدز اضافه می‌شوند و 8/1 میلیون نفر در دنیا به دلیل این بیماری جان خود را از دست می‌دهند. 97 درصد از موارد جدید عفونت HIV و ایدز مربوط به کشورهای با درآمد کم یا متوسط است و به طور متوسط روزانه 1000 نفر جوان زیر 15 سال در دنیا به عفونت HIV و ایدز مبتلا و در مجموع روزانه 6000 نفر در دنیا درگیر این بیماری می‌شوند که 51 درصد آنها را زنان تشکیل می‌دهند و 41 درصد آنها در سنین 15 تا 24 سال قرار دارند. این آمار در دنیا هشدار بزرگی است.
به دلیل رشد چشمگیر درمان‌ها ممکن است در حالی‌که روز به روز به مبتلایان این بیماری اضافه شود از تعداد مرگ و میر آن کاسته شود. همچنین به علت مراقبت‌های زیاد و سرمایه‌گذاری‌هایی که در زمینه عفونتHIV و ایدز در دنیا صورت گرفته است و مرگ و میر ناشی از این بیماری کاهش یافته ممکن است در آینده تعداد کودکانی که به دلیل این بیماری والدین خود را از دست داده و یتیم شده‌اند، افزایش یابد و این مساله به عنوان یکی از مسائل اجتماعی کشورها در آینده مطرح شود.
هرچند اطلاعات درستی در خصوص وضعیت ایدز در منطقه امرو (مدیترانه شرقی) که ایران هم جزو آن محسوب می‌شود در دست نیست، اما بر اساس آمار موجود، 460 هزار نفر در منطقه امرو به عفونت HIV و ایدز مبتلا هستند. در مجموع منطقه امرو در مقایسه با کل جهان می‌تواند مشکلات بیشتری در مورد این بیماری داشته باشد. هرچند که وضعیت ایران از نظر ابتلا به عفونتHIV و ایدز در مقایسه با کل جهان وضعیت بدی نیست.
در ایران تخمین زده می‌شود حدود 80 هزار نفر مبتلا به عفونت HIV و ایدز وجود دارد که بیش از 20 هزار نفر آنها شناسایی شده‌اند. در برهه‌ای از زمان عفونتHIV و ایدز میان زندانیان و معتادان کشور شیوع یافته بود که خوشبختانه با اقدامات انجام شده و همکاری سایر دستگاه‌ها این موضوع کنترل شد. در حال حاضر وضعیت عفونت HIV و ایدز در ایران به صورت همگانی و اپیدمی نیست و هنوز در میان جمعیت خاصی با این موضوع روبه‌رو هستیم. خوشبختانه آمار مبتلایان به عفونت HIV و ایدز در زندان‌ها رو به کاهش است، اما متاسفانه بیماری ایدز در میان زنان کشور رو به افزایش است. این امر مقداری نگرانی ایجاد کرده است، هرچند از چند سال گذشته تعداد مبتلایان به عفونت HIV و ایدز در کشور رو به کاهش بوده است.
نیاز به انگ‌زدایی
سال‌هاست که ایدز با یک تابو همراه است. تابویی که فرد بیمار را یک منحرف می‌داند که باید از او دوری کرد، اما منزوی کردن افراد مبتلا به ایدز از جامعه باعث می‌شود احساس کنند که با مراقبت از خود یا دیگران چیزی را به دست نمی‌آورند و این امر مانع بزرگی در راه شناسایی داوطلبانه این بیماران و گسترش این بیماری است. در مقابل، وجود سیاست‌ها و قوانینی برای کاهش انگ اجتماعی این بیماری می‌تواند محیطی قابل اعتماد را برای همکاری و اعتماد متقابل ایجاد کند که برای مهار این بیماری حیاتی است. وجود قوانینی در بعضی کشورها مانند هند و مصر مبنی بر مجرم بودن افراد مبتلا به ایدز و دستگیری آنها باعث مشکلاتی در درمان بیماری و پیشگیری از آن می‌شود.
یک فرد به محض آگاه شدن از ابتلای خود به بیماری ایدز تلاش می‌کند این مساله را از خانواده خود پنهان کند، چون به دنبال اطلاع خانواده از آن، جامعه نیز به این نکته پی می‌برد. در این شرایط به این فرد انگ‌زده و با او تبعیض‌آمیز رفتار می‌شود و هیچ‌کس از بیمار حمایت نمی‌کند. اوایل ابتلای افراد به ایدز، وضعیت این بیماران خوب است. جامعه نیز باید نگاه مثبتی به مبتلایان به ایدز داشته باشد و مانند یک بیمار به آنان بنگرد، به این افراد انگ نزند و بین آنان و دیگران تبعیض قائل نشود.
بیماران مبتلا به این ویروس حق دارند که زندگی عادی را بدون داشتن برچسبی منفی و رفتار تبعیض‌آمیز جامعه داشته باشند که این امر طیف وسیع این بیماران در همه گروه‌های سنی و هر جنسیتی را شامل می‌شود. مبتلایان و آسیب‌دیدگان از این بیماری را باید حمایت کرد. انگ‌زدایی از آنان و آموزش صحیح به منظور عدم گسترش بیشتر، ارائه خدمات مناسب برای بیماران و مشاوره خانواده آسیب‌دیدگان در جلوگیری از گسترش ایدز بسیار موثر است.
فردی که به هر علت مبتلا به این بیماری شده عملاً دیگر جایی در جامعه ندارد. آیا این فرد واقعا در روابط عادی و کاری خود می‌تواند مشکلی برای دیگران ایجاد کند؟ جواب این سوال منفی است. اگر از مبتلایان به ایدز به اندازه کافی حمایت شود و این بیماران بتوانند کار و فعالیت کنند، آنان در زمینه کاهش انتقال این بیماری همکاری می‌کنند، اما در صورت طرد شدن از سوی جامعه ممکن است این افراد درصدد انتقام برآیند و تا زمانی که علایم بیماری در آنان ظاهر نشده است، افراد دیگر را آلوده کنند.
در حال حاضر بیان این که ایدز یک بیماری است و نه جرم، از ملزومات جامعه است و در این میان رسانه ملی می‌تواند همچون مساله اعتیاد، نقش موثری ایفا کند که مردم بپذیرند فرد بیمار نیازمند درمان است و دیدگاه فرهنگی که این بیماری اجتماعی را در ذهن بیشتر مردم یک گناه جلوه می‌دهد، در مسیر درست قرار دهد.
30145
نظر شما