به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین و به نقل از گاردین، وی می‌گوید تنها یهودی اسرائیلی است که به دلیل محکوم کردن مرگ غیرنظامیان در غزه بازداشت شده است و اگر او یک شهروند فلسطینی-اسرائیلی بود، این امر غیرعادی نبود.
به گفته این معلم تاریخ، بیشتر اسرائیلی‌ها چیز زیادی درباره فلسطینی‌ها نمی‌دانند و آنها خیال می‌کنند فلسطینی‌ها تروریست هستند، مردمی با تصاویر مبهم، بدون خانواده، بدون خانه و بدون امید هستند و کاری که من در پست‌های خود می‌کوشم انجام دهم این است که فلسطینی‌ها را به عنوان یک انسان معرفی کنم.
باروچین ۱۰ روز پس از انتشار پست فیس بوکی از شغل معلمی برکنارش کردند و کمتر از یک ماه بعد سر از زندان امنیتی سطح بالا درآورد تا پلیس فرصت بیشتری داشته باشد تا درباره دیدگاه‌های انتقادی که هرگز سعی نکرده پنهان کند، تحقیق کنند.
روزنامه نگاران کهنه کار، روشنفکران و فعالان حقوقی می‌گویند داخل اسرائیل فضای عمومی کمی برای مخالفت در مورد جنگ غزه وجود دارد، حتی سه ماه پس از حمله‌ای که باعث شهادت ۲۳ هزار فلسطینی شده و پایانی برای آن متصور نیستند.
اما باروچین به عنوان یک ابزار برای ارسال پیام سیاسی در اسرائیل مورد استفاده قرار گرفته است.
روزنامه باسابقه هاآرتص در سرمقاله خود نوشت: انگیزه دستگیری او بازدارندگی بود - خاموش کردن هرگونه انتقاد یا هر نشانه اعتراضی علیه سیاست اسرائیل.
باروچین می‌گوید بعد از این ماجرا صدها پیام خصوصی حمایتی از معلمان و دانش آموزان دریافت کرده اما آنها آنقدر ترسیده بودند که نمی‌توانستند پیامشان عمومی شود.
در طول جنگی که بیش از ۱۰۰ روز طول کشیده بیش از صدها نفر در اسرائیل به دلیل انتشار پست‌های انتقادی دستگیر و زندانی شده‌اند و یا شغل خود را از دست داده‌اند.
استانداردهای متفاوت آزادی بیان در اسرائیل برای شهروندان یهودی و فلسطینی توسط گروهی از افراد برجسته به صورت نامه سرگشاده، هشدار داد که تحریک به نسل کشی در اسرائیل عادی شده است.
ظاهرا به باروچین گفته شد به اداره پلیس برود و وقتی آنجا رسید بازو و مچ پاهایش را دستبند زدند و حکم بازرسی خانه را نشان داده و ۵ بازرس وی را تا خانه اسکورت کردند و آپارتمانش را زیر و رو کرده و دو لپ تاپ و ۶ هاردش را توقیف کردند.
سپس برای تحقیق بیشتر قاضی حکم بازداشت وی را صادر کرد.
او می‌گوید: «من اجازه نداشتم چیزی با خودم به سلول ببرم. با لباس‌هایم وارد شدم و چهار روز با همان لباس‌ها ماندم. آنجا دوش آب سرد، یک تکه صابون کوچک، دو پتو که از دود سیگار متعفن شده بود و یک حوله کوچک بود. من اجازه نداشتم کتاب، تلویزیون یا چیز دیگری داشته باشم. نگهبان‌ها اجازه نداشتند با من صحبت کنند و هیچ پنجره‌ای وجود نداشت، بنابراین من روز را از شب نمی‌شناختم. ساعتم را برداشتند. برای اینکه دیوانه نشوم، هر یک و نیم تا دو ساعت یکبار ورزش کردم. هر بار که نگهبان برای بررسی می‌آمد، می‌پرسیدم ساعت چند است، تا حساب کنم چقدر باقی مانده است.»
قبل از اینکه قاضی دوم دستور آزادی وی را صادر کند دوباره بازجویی شد و به او گفتند پست‌هایت در راس اسناد یهودستیزی در جهان است و من که معلم تاریخ هستم از انها پرسیدم آیا تا به حال آنها را خوانده‌اید؟ و آنها پاسخی ندادند.
وی قصد دارد از رسانه‌های اسرائیلی که به وی اتهام زدند شکایت کند.
5656
نظر شما