فیلم جدید سیروس الوند با نام «پرتقال خونی» یک غافلگیری تمام‌عیار است از کارگردان باسابقه‌ای که پس از چند سال دوباره به سینما برگشته و آخرین تلاش سینماورزانه‌اش را به مخاطبانش عرضه کرده است.
الوند را با فیلم مهم و ارزشمند و تحسین‌برانگیز و خاطره‌انگیزی مثل «یک بار برای همیشه» می شناختیم که مژده حضور و ظهور یک کارگردان خوش‌قریحه و اجتماعی‌ساز متعهد را با خود آورده بود.
اینک اما با دیدن «پرتقال خونی» تمام انتظارها با یک شوک وحشتناک روبرو و تمام امیدها برای دیدن یک فیلم آبرومند به درک واصل شد!
«پرتقال خونی» حکایت مبهم و غرض‌ورزانه یک مجموعه خیانت جنسی است که در قامت مانیفستی برای لیبرالیسم جنسی، تمام تلاش خود را برای بازنمایی مدافعانه فضای سرد و بی‌هویت قشر تحت سیطره مدرنیته به انجام می‌رساند.
فیلم داستان تلخ و شیرین(!) جدایی یک زوج و ورود دختر جوان دیگری به این کارزار و در ادامه آن پیوستن عنصری دیگری به این ماجراست تا پازل اباحه‌گری و بی‌اخلاقی کامل شود و راه برای داستان‌سرایی ظاهری و در پس آن، ترویج لیبرالیسم جنسی فراهم گردد. به نحوی که حتی آن ایده تکراری و بی‌مزه پایانی هم که مثلا دختر به آغوش خانواده باز می‌گردد نیز نتیجه عکس می دهد و کمترین و کوچکترین تاثیری برنمی‌انگیزاند.
نمی‌شود شما کل فیلمتان بر یک و پایه و اساس و با یک رویکرد و شیوه پیش رود و بعد در آخرین لحظه بخواهید تمام بار پیام‌های مثبت فیلمتان را بر سر فیلم و داستان و آدم‌هایش آوار کنید. فیلم «پرتقال خونی» اجرای سینمایی مانیفست لیبرالیسم جنسی است البته با سطحی نازل و شیوه‌ای مبتذل و کهنه و رسوا که معلوم نیست چطور اجازه ساخت و نمایش پیدا کرده است!
58302
نظر شما