شمشیر بی گناه

یا رب، سلام!- 11

شمشیر- یا منتقم!(ای صاحب انتقام!)

یا رب، سلام!

از انحنای ترس...

         از پشت اقتدار...

               در دست روزگار...

                  روییده از چکاد هزاران چکاچکم

یادم نمی­رود...

        روز شکوه ننگ...

           روز بلندسایه­گی پستی عمل:

                                 صحرایی از جَمَل

یادم نمی­رود...

       آن روز بی­قراری سرهای اهلِ خیر...

                        آنان که با عبای صحابی...

                            بر زهد مصطفی...

                                       شمشیر می­زدند

با خیر طلحه­وار...

            ظاهر: زبیر و نفرتشان، پشت اِستتار

یادم نمی­رود...

            در دست مرد طایفه صبحگاه بدر...

                     گم می­شدم میان گیاهان هرزه­گرد

خط غروب زنده­گی تلخ می­زدم...

                              بر سینه­های سرد

یادم نمی­رود...

       گاهی که انحنای تنم، فخر می­فروخت...

                 وقتی لب کبود کسی را میان جنگ...

                          با شوق مرتضی...

                                     رو به همیشه دوخت

صفین را قبیله من، ناتمام کرد...

                   وقتی سکوت شَک...

                 گِرد غلاف سایه­نشین، ازدحام کرد

وقتی وفای اهل قیامت، تمام شد...

           وقتی بلور رنج...

                    مهمان چشمهای غریب امام شد...

                                من باز هم به دستِ وفادار بوده­ام

تا آخرین نفس...

              دور از غلاف حیرت و انکار بوده­ام...

                                        تا نیمه­های جنگ!

وقتی هوا به نفرت ابلیس، شد سیاه...

                           وقتی که بسته شد...

                           بر حکمت امیر سخن، چشمه­های راه...

وقتی شکست خورد...

                     فرقان سجده از نخِ تسبیح سجده­گاه...

 در چوب­چوب نِی...

       در هاله میان قدمها و برگها...

                               قرآن، غریب شد

آویز اسبها...

             گنج شکوه آیه«اَمَّن یُجیب» شد

من...

       کُندی گرفته­ام...

           از لابه­لای حیرت مردان منحنی...

                            وقتی میان قحطی عمار مانده­اند...

                                       تشنه میان بارش باران منحنی...

من...

   شمشیرِ پابه­پای زبان ابوذرم...

                    «صیقل­گرفته» از تب شبهای خِیبَرم...

من...

       تا شوق ذوالفقار...

                 با گردباد رزم بیابان رسیده­ام

با سالهای پیش...

              از کوره کلام علی آبدیده­ام

وقتی که روزها...

بر گردنم خیال نشستن به دست او...

                                     تکرار می­شود

وقتی غلاف من...

       هر صبح با خیال دمیدن کنار او...

                                     بیدار می­شود

این سرنوشت شوم...

         این همنشینی من و ابلیس نامراد...

                                   کِی شد مُقَدَّرم؟

آری منی که وقت هجوم کنایه­ها...

                         برهان سرخ را...

                      پای سکوت خلق پریشان گذاشتم...

من که میان جنگ...

                گلهای بوسه را به غلافش گذاشتم...

من آرزوی بوسه به پیشانی علی...

                           با انحنای صیقلی خود نداشتم

                                                    این بود«قدر» من؟!

یا رب، سلام!

حالا که من...

           حالا که از غلاف گذشته جدا شدم...

                             تنها رها شدم

حالا که شرمگین...

                    بی­اعتبار ساحت آل عبا شدم...

بگذار تا قصاص...

              صیقل زند به آبروی زخم­خورده­ام

با دستهای خالی و سرشار آرزو...

                                     از راه آمدم

                                      در سایه محمد و آل محمدم.