شادباش میلاد رسول به استقبال سعدی

«بلغ العـــــلی بکمـــاله کشـــف الـــدجی بجمـــــاله»[۱] چه شود اگر مه مـــردمی قـدمی به دیـــده ما نهی

تو امیــــدی به مردم و رجا چه قدی چو قد تو رسـا تو که افتخـــــار بماسوا تو ز اهل زمین و سمـــا بِهی

همه عاشقنـــد به جمــال تو همه شیفته به کمــال تو شده خم به نزد جلال تو همــه گر چنار و سرو سهی

تویی شمع محفـل عاشقـان تویی عالِم سر و هم عیان تو که رهبری به همه جهان، نه به فکر تو همه جا تهی[۲]

اگر رسم تو نشـدی بیان همه شاهــدند که درآن زمان همه مستمند، همه با فغان، چه جهان دَرهم و برهـمی

به همه سری و تو سروری، ز جن و فرشتـه تو برتری به جهان تو آدمی پــــروری به تو ابتــــدا به تو منتهی

تو مکـرمی تو معظمی تو سراج و ختــم پیامبــــــری[۳] به تو داده شــــده کوثری[۴]، تو مطهـــری تو منـــزهی[۵]

چو جلال و حشمت تو عیـان همه بنده پیش تو خسروان بنموده عــزت خود نهــــان ز سر بنهنـــد کُلَه شهی

غم و غصه همه را خـوری[۶]، تو خرد و دانش بگستری[۷] چو طبیـــب عالم مهتـــری تو به زخمهـا بنـه مرهمی[۸]

تویی هم بشـــیر و تویی نذیر[۹] ز چه امتت شده اند فقیـر ز نــدانمی همــه مستجیر، به ثبات و صبر همه مشتهی[۱۰]

بنمـــا کرم به من فقیــــر شده بر عنایت تو اســــــــیر به خطـــا و هم گنهم مگیر به بهشت تو مگــرم رهی!

تو نگـــاه خود ز ره صفــا الا ای تویی شــه ارتضــــا بنما به مخلص خود «رضا»که نخواهد او زر و درهمی

۶۵۶۵