سید مهدی شجاعی: عباس نرفته بود که بماند

رفته بود که زود برگردد.

عباس نرفته بود که برود

آن هم اینطور غریبانه و جانسوز.

عباس اساساً قصد رفتن نداشت. تمام صبوری و سماجتش را برای ماندن به کار گرفت اما عزم این سو برای راندنش جزم بود.

باید بین کشته شدن و گریختن یکی را انتخاب می‌کرد، راه سومی وجود نداشت.

زنجیر قتل‌های زنجیره‌ای دور خانه‌اش و خودش حصار کشیده بود و هر لحظه این محاصره تنگ تر می شد.

می‌گفت هر بار که رادیو و تلویزیون آلمان می‌گوید

"عباس معروفی نویسنده تبعیدی از ایران" دلم گُر می‌گیرد.

از دبیرستان با هم بودیم. رفاقتی عمیق و شیرین و ماندنی که به قول خودش توپ هم نمی توانست پایه های آن را بلرزاند.

سید عباس معروفی را غربت و تنهایی از پا در آورد علیرغم اینکه تلاش می‌کرد سرپا بماند اما موریانه‌ی غربت از درون می‌خوردش و به سوی فرو ریختن می‌بردش.

باسی جون صدایش می کردم.

دوست داشتم این ترکیب را و خودش هم خیلی دوست داشت.

به خاطر عزیزی که در کودکی او را به این اسم صدا کرده بود.

من نقدا کاری به عرصه ادبیات و هنر و رمان و داستان و جایگاه او ندارم. چشم اشکبار به جای خالی یاری دبیرستانی دوخته‌ام که از مهر و عاطفه سرشار بود و آنقدر در حسرت بازگشت به وطن سوخت تا خاکستر شد.

از این سو خیلی تلاش شد برای اینکه کُفرش را در بیاورند و علم کنند اما ریشه‌ی باورهای او محکم تر از آن بود که هجمه‌ها و دسیسه ها بتواند از جا درشان بیاورد.

آنچه اکنون با اوست همان باورهاست.

خدا به جبران سختی های این جهان، آن جهانش را آباد کند و در پی سالها غربت و آوارگی در اقامتگاه صدق نزد ملیک مقتدر قرار و استقرارش ببخشد.

۵۷۵۷