عباس عبدی ، رئیس انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران :
شخصیت حقیقی آقای دعایی و شخصیت حقوقی ایشان در مقام مدیر موسسه اطلاعات و شخصیت ایشان به عنوان کنشگر سیاسی را باید از هم تفکیک کرد. هر سه وجه بر هم اثر دارد. بوسیدن دست آقای رئیسی جزو اشتباهات آقای دعایی بود چون ایشان میان شخصیت حقیقی و سیاسی باید تمایز قائل می‌شد.
تردید ندارم آقای دعایی این کار را با همه افراد انجام میدهد. چنین کاری با یک نویسنده با انجام این کار با یک شخصیت سیاسی (فارغ از اینکه رئیسی باشد یا خاتمی)، فرق دارد و این حق مردم است که آن را طور دیگری ارزیابی کنند.
در وجه شخصی آقای دعایی بسیار فرد متواضع و خوش‌برخوردی بود. او نان به نرخ روز خور نبود. فردی نبود که یار افراد در قدرت باشد. شخصیت انسانی او بسیار نمره بالایی می‌گیرد. وجه دوم به عنوان مدیرمسئول روزنامه اطلاعات، می‌توان گفت در مقاطعی این روزنامه خلاقیت خاص خود را داشت. در ابتدای کار تیم بسیار حرفه‌ای در آن فعالیت می‌کردند. مجله اطلاعات سیاسی - اقتصادی از مجلات بسیار تاثیرگذار در تحولات فکری و سیاسی ایران بوده است. مهمترین مزیت مدیریت ایشان این بود که نگذاشت اطلاعات، تبدیل به کیهان شود. عملکرد این بخش هم مثبت بوده است.
مهمترین وجه همان شخصیت سیاسی ایشان است. آقای دعایی قبل از انقلاب با منش سیاسی که در رادیو بغداد داشتند، با دعایی بعد از انقلاب دچار تغییر جدی شده است و ثبات و پایداری این تغییر را حفظ کرده است.
اقامه نماز بر پیکر هنرمندان یک رفتار سیاسی است گرچه متاثر از ویژگی‌های فردی است. او اصول سیاسی خود را رعایت می‌کرد و بر حسب شرایط از ویژگی‌های فردی و رفتاری استفاده می‌کرد تا در جهت هدف خودش را ضربه‌پذیر نکند و درک درستی از شرایط داشت.
شایسته است که ارزیابی جدی‌تری در کارنامه سیاسی آقای دعایی صورت بگیرد.
۲۱۲۱
نظر شما