اگر چه تا حدودی با این منطقه آشنایی داشتم ولی این سفر دستاوردهای علمی ارزشمندی برایم داشت. برای من که دو سه سالی است تحقیقات اکتشافی در مورد رویشگاه های گچی را آغاز کرده ام، آشنایی دقیق تر یکی از گچی ترین بخش های ایران لازم بود.
در آخرین شب اقامتم با اتفاق دوست عزیزم آقای محمد داسمه، وکیل جوان محیط زیستی که پرونده های جنجالی و مهمی را پیگیری کرده است، به بافت قدیمی بهبهان رفتیم. در یکی از خانه های قدیمی موسوم به چهل دری که میراث فرهنگی حفظ و در حال حاضر توسط خانم اعتبار مدیریت می شود با شنیدن درد دل های مدیر این خانه فهمیدم که بهبهان آب دارد، زیاد هم دارد.
آنها مجبورند شبانه روز با پمپ آب را بکشند و به فاضلاب هدایت کنند. همراهانم توضیح دادند که این مشکل در بسیاری از نقاط بهبهان وجود دارد. آب تحت الارضی بسیار بالاست. مدیر این ساختمان نه تنها از نفوذ آب به ساختمانی که مرتب در معرض رطوب و فروریختگی است شکایت داشت، بلکه می گفت چرا مسئولین از این آب استفاده نمی کنند. پاسخ درد دلش را می دانستم.
مسئولینی که می توانند با توجیه های عجیب ساخت سد گتوند، سد چم شیر، سد مارون، سد کوثر و صدها سد دیگر را بسازند، چرا باید گوشه چشمی به فراوانی آب در بهبهان داشته باشند تا یکی از قدیمی ترین خانه های شهر که محل جذب گردشگر است غرق در آب نشود.
ایران نه از فرط خشکسالی که از فرط خشک اندیشی مسئولانش و کارشناسانی در گرداب گردو غبار، گرداب سیل و آلودگی افتاده است که کارشان آب دزدی است. آنقدر آب دزدی بهشون مزه داده که ترجیح می دهند آب لیوان دهنی همسایه را بخورند ولی آب گوارای خود را به فاضلاب بریزند. در این درد من فرقی بین استان ها نمی گذارم، فکر می کنم همه دچار آن هستیم.
ما گرفتار بی اخلاقی شدید هستیم، بی اخلاقی که متاسفانه سخت در بدنه تکنوکرات ما ریشه دوانده و برای پول درآوردن و به یغما بردن بیت المال هر کاری می کنیم، جز کارهای ساده ای مانند استفاده از این آب زیر زمینی در شهر و یا حفظ قنات ها. ما عاشق ساخت سازه های عظیم هستیم، سازه هایی که بتوان هزاران میلیارد پول از صندوق دولت بیرون کشید و با آن سرزمین ایران را تخریب کرد.
* استاد گیاه شناسی دانشگاه تهران
نظر شما