هیچ استانی از نظر تولید سالانه کشاورزی، قبل مقایسه و رقابت با خوزستان نیست و در هیچ استانی، مزایایی که منطقه آزاد اروند برای شهروندان خوزستانی فراهم کرده، فراهم نشده.
علاوه بر این، خوزستان دستکم پنج تالاب رویایی: هورالعظیم، شادگان، شیمبار، میانگران و بامدژ دارد که هر کدام می‌تواند چون یک صندوق ارزی پایدار برای کشور پول بیافریند؛ همچنین خوزستان بیش از یک هزار سایت تاریخی ارزشمند دارد که هر کدام می‌تواند یک مقصد گردشگری بی‌رقیب برای دوستداران فرهنگ، تاریخ و میراث طبیعی در ایران و جهان باشد؛ دومیلیون نفر نخل در خوزستان و حضور نزدیک به پانصد نوع پرنده در این استان می‌توانست برای رونق اقتصادی و گردشگری یک کشور کافی باشد و البته این سیاهه غرورآفرین را پایانی نیست ...
اگر هنوز مردم در دغاغله و بسیاری از سکونتگاه‌های خوزستان از نعمت آب شرب برخوردار نیستند؛ اگر مرکز استان هنوز یک تصفیه‌خانه استاندارد ندارد؛ اگر بدترین شیوه مدیریت پسماند و پساب در خوزستان قابل مشاهده است؛ اگر بدترین و آب‌برترین محصولات ناسازگار با اقلیم و موقعیت جلگه‌ای استان در خوزستان کاشته می‌شود و اگر پیوسته بر وسعت چشمه‌های تولید گرد و خاک و کانون‌های بحرانی فرسایش بادی افزوده شد؛ فقط یک دلیل دارد! اینکه مدیران حاکم بر خوزستان و ایران فکر کردند نیازی به رعایت هنجارهای محیط‌زیستی در خوزستان برای تولید پول بیشتر و شغل بیشتر نیست و طبیعت اینک سیلی سخت خویش را به طبیعت‌ستیزان می‌زند؛ همان سیلی سختی که اگر به سرعت چیدمان توسعه را متناسب با واقعیت‌های بوم‌شناختی کشور تغییر ندهیم، در اصفهان، فارس، ارومیه، جازموریان، تهران، قم، خراسان، مازندران، گلستان، گیلان، لرستان، چهارمحال و بختیاری و ... هم شنیده خواهد شد.
آیا عبرت می‌گیریم یا همچنان آنهایی را که خواهان تغییر آرمان توسعه از خودکفایی در کشاورزی به تامین امنیت غذایی هستند، جاسوس و نفوذی دشمن خطاب کرده و ممنوع از تصویر و صدا و ... می‌کنیم؟!
نظر شما