به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، روز دوشنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۰، عبدالوهاب شهیدی، خواننده، نوازنده و آهنگساز تاثیرگذار موسیقی ایرانی چشم از جهان فروبست.
عبدالحسین مختاباد در فقدان او، با اشاره به این که «برآمدن از پس سه کار دشوارِ درست خواندن، درست نواختن و درست فهمیدن و اداکردن شعر در یک لحظه» تنها یکی از وجوه شخصیت هنری عبدالوهاب شهیدی بود، گفت: «ایشان یکی از خوانندگان بی‌نظیر تاریخ موسیقی ایرانی بودند. جناب شهیدی و مرحوم غلامحسین بنان، این عادت دیرینه را که خواننده باید با صدایی بالا بخواند تا خواننده باشد به چالش کشیدند و به بهترین نحو نشان دادند که به عنوان مثال با دو دانگ صدا هم می‌توان خواننده‌ای تاثیرگذار در تاریخ موسیقی بود.»
این خواننده موسیقی ایرانی ادامه داد: «جناب شهیدی از نظر بیان آوازی، ردیف خود را داشتند و آهنگسازی بسیاری از آوازهایی را که می‌خواندند، خود انجام می‌دادند و از پس گوشه‌هایی که ساختار ردیفی نداشتند، با زیرکی و تردستی هنرمندانه‌ای برمی‌آمدند. جناب شهیدی چه هنگامی که دشتی می‌خواند و چه اصفهان و... و گوشه‌ها مشخصا براساس ضوابط ردیفی جلو نمی‌رفت، به عنوان یک استادکار و معمار این قطعات را چنان کنار هم می‌چید و آهنگسازی می‌کرد که بی‌نظیر بود. ایشان هم نوازنده متبحری بود و هم بداهه‌نوازی چیره‌دست و هم خواننده‌ای خوش‌صدا.»
خواننده آلبوم‌های بارها شنیده‌شده‌ای چون «تمنای وصال»، «سفر عشق»، «شِکوه»، «شبانگان» و... با بیان این‌که «عبدالوهاب شهیدی در کنار خوانندگانی مانند غلامحسین بنان، تاج اصفهانی و... خوش درخشید و آثارش از جهت سبک و روش آوازخوانی در موسیقی ایرانی به عنوان کتابخانه‌ای مستقل مطرح بود»، گفت: «ایشان محضر بسیار گرمی هم داشتند و عارف و اندیشمند بودند.»
او همچنین اضافه کرد: «ایشان از دهه ۴۰ که به صورت جدی وارد عرصه موسیقی شدند، آثاری بی‌نظیر ارائه کردند، یکی از ستون‌های برنامه «برگ سبز» و «گل‌ها» و همنشین جلیل شهناز، فرامرز پایور، حسین کسایی و... شدند و باغ شگرف موسیقی ایرانی را در کنار این استوانه‌ها ایجاد کردند.»
متن کامل این گفت‌وگو را می‌توانید در چرا صدای عبدالوهاب شهیدی در اوج پختگی، خاموش شد؟ بخوانید.
۵۸۲۵۹
نظر شما