امید صراف: تلاش های فیفا و ای اف سی برای ایجاد تغییرات در اساسنامه فدراسیون فوتبال ایران سال ها به طول کشید تا بلکه فوتبالی ها بتوانند بر مسند کار بیایند و انتخابات این فدراسیون عاری از هر گونه زد و بند ناسالم باشد.
در گام اول وزیر ورزش و معاونش از داشتن رای در مجمع انتخاباتی فدراسیون فوتبال منع شدند اما همچنان شائبه درباره حضور پر رنگ نزدیکان به وزارت ورزش در انتخابات وجود دارد.
همچنان از نزدیکان به ساختمان مرمری سئول خبر می‌رسد آنها برای ۱۰ اسفند بی گزینه نخواهند بود و خیلی از نامزدها هم سعی در برگزاری جلسات با این نهاد هستند. درست مثل انتخابات لغو شده سال قبل که همه می دانستند حسینعلی قریب با بلیت ساختمان سئول پا به رقابت گذاشته است!
در رقابتی که ده اسفند برگزار خواهد شد، حالا گزینه هایی مثل حیدر بهاروند و شهاب الدین عزیزی خادم و مصطفی آجورلو عزم جزم‌شان را برای ورود به انتخابات علنی کردند و کیومرث هاشمی هم پس از ناکامی در مسیر مجلس دوباره ستاد زده و این بار می خواهد به فوتبال بیاید. جایی که پیشتر یک بار در دوره انتقالی ، مسئولیتش را داشت و کارنامه ای غیر قابل دفاع از یک سال پر از ناکامی و گران برای فوتبال ایران بر جای گذاشت!
اینکه در میان این اسامی کیومرث هاشمی نزدیک ترین انتخاب برای سئول نشینان باشد اصلا عجیب نیست. او کارمند وزارت ورزش بوده و فصل مشترک دولتی ها و اصولگرایان صاحب شانس برای دولت آینده هم هست و برای همین بیشترین نزدیکی را با سئول نشینان برای انتخابات ده اسفند دارد.
او بر خلاف آجورلو که به اتکای رفقای سیاسی اش آمده ، یا بر خلاف تیم بهاروند و عزیزی خادم که فکر می کنند در ترکیب آرای هیات ها صاحب اقبال سنتی هستند، اتکایش به حمایت یک دوست سنتی است.
کسی که خودش چند ماه قبل می خواست رئیس فوتبال شود اما دو دهه است که دریافته در جایگاه دبیرکلی بهتر می توان نبض فوتبال را در اختیار داشت. مردی که کشوی جادویی اش در فوتبال ایران شهرتی همگانی یافته ، مردی است که مجمع ۱۰ اسفند را برگزار خواهد کرد.
او در ارتباط تنگاتنگ با کیومرث هاشمی ، مهدی تاج و آرایی که به مجمع اضافه شده و بر پایه رفاقت دیرین با مسئولان فعلی ساختمان سئول، صاحب این شانس است که یکی مثل کیومرث هاشمی را در رده گزینه مورد اجماع ، بالا بیاورد.
اتفاقی که انجامش به این شکل تنها تداوم بخش هم حوادث نامیمون فوتبالی است که گروگان غیر فوتبالی ها شده است.
غیر فوتبالی های میان رده ای که نه مدیران توانمند اقتصادی هستند و نه استراتژیست های سیاسی و تنها کارمندانی هستند که فوتبال و زرق و برقش برای شان خلاصه می شود در چند سفر، کمی پاداش دلاری و اتفاقاتی از این دست.
نه یک علم، نه یک صنعت و نه عامل ایجاد نشاط اجتماعی. کارمندانی که به چشم یک شغل روزمره به آن نگاه می کنند و می خواهند از مزایای کارمندی اش بهره ببرند.
حال سوال اساسی اینجاست؛ آیا با تکرار این مسیر رو به زوال در گذشته می توان فوتبال ورشکسته و کشتی کاملا به گل نشسته را نجات داد؟
یادمان باشد اسم آوردن از دو صعود به جام جهانی در این سال‌ها نمی تواند سرپوش مناسبی بر همه نا به سامانی هایی باشد که این فوتبال را ورشکسته کرده . فوتبالی که اگر بنا بر اداره اش با این مدیران میان رده شکست خورده تجربه پس داده باشد، خود فوتبالی ها بهتر توان اداره اش را دارند.
بیشتر بخوانید: سرخابی هایی که رطب می خورند و منع رطب می کنند!
253 251
نظر شما