خبرهای خوش

«پارلمان» پدیده عجیبی است. به یک تعبیر مهم‌ترین حافظ دموکراسی، همین پارلمان است حتی اگر اکثریت پارلمان در زمره طرفداران و حامیان دولت باشند باز امید بستن به آن چندان بی‌وجه نیست. شاید همین امید به اقدامات یا تصمیمات قوه تقنینی است که امروز اخبار مذاکرات مجلس و اخبار صحن یا راهروی مجلس توجه همه را به خود جلب کرده است. حقیقتاً چیزی که بنیادش درست و صحیح باشد، در همه مواقع رفتاری امیدبخش خواهد داشت. شاید از همین منظر بود که امام خمینی(ره) این جمله تعیین‌کننده را فرمودند که «مجلس در رأس همه امور است.»

حقیقتاً مجلس - در هر شکل و نوعش - نهاد عجیبی است و بودنش تضمین استیفای بخش عظیمی از حقوق ملت است. برای همین اصل استبداد نه با نمایندگان که با اصل و اساس مجلس - و مفهوم - دشمنی دارند . شاید برای روزگار اولیه مشروطه و برای حاکمانی که تن به خواسته مردم داده بودند و قدرت خود را محدود به شروط کرده بودند، خریدن نمایندگان و به مجلس فرستادن دست نشاندگانشان کار سختی نبود- و از اتفاق این کار را هم به وفور کردند- اما چیزی که آنها را می‌رنجاند و بیش از پیش محدودشان می‌کرد، اصل مجلس بود . برای همین چاره کار را در هدم مجلس دیدند و برای اعمال قدرت استبدادی راهی جز به توپ بستن «خانه ملت» پیدا نکردند.

بعدتر هم که جز از مشروطه نامی نمانده بود و جز از مجلس یک سلسله تشریفات و فرمایشات چیزی دیده نمی‌شد و علناً در روزگار پهلوی اول و دوم، دست‌نشانده‌های عموماً فرصت‌طلب- خود را به عنوان نماینده ملت به پارلمان می‌فرستادند باز هم می‌دیدم که از کلیت مجلس اعمالی سر می‌زد و سخنانی بیرون می‌آمد که آن پدر و پسر و صاحبان قدرت را عصبانی می‌کرد و دستشان را برای اعمال قدرت می‌بست. برای همین هم هست که می‌گویم مجلس نهاد عجیبی است که معمولاً کلیت آن منتزع از اجزای آن است و البته بر منکرش لعنت که نگوید که نمایندگان واقعی مردم و دلسوزان و متعهدان و از جان‌گذشتگانی که از اتفاق امروز عکس بسیاری از آنها- از زمان سیدحسن مدرس به این طرف- زینت بخش صحن مجلس اسلامی شده است تاثیر بسیاری در این کلیت قابل ستایش داشته‌اند. اما با این همه کلیت این نهاد دموکراتیک فراتر از خواسته‌های نمایندگان است.

من نمی‌گویم که تا به حال از خروجی مجالس قوانینی بد و گفته‌های خائنانه و تصمیمات غلط بیرون نیامده است، اما می‌گویم به تناسب اگر حساب کنید حتی مجالس فرمایشی نیز، خیر و برکتشان بیش از نهادهای دیگر بوده است. توی اکثر خاطرات سیاسی مربوط به پهلوی‌ها- به کرات خوانده‌ایم- که حتی همین مجلس فرمایشی نیز که - به فرموده- عمل می‌کردند، باز هم حرف‌هایی می‌زدند و تصمیماتی می‌گرفتند که شاه و اعوان و انصارش را عصبانی می‌کرد. در جمهوری اسلامی، نهادهای با خیر و برکت زیادی تأسیس شدند که هرکدام در موقعیت‌های متفاوت مأموریت‌های خطیری به دوششان گذاشته شد و کارهای کارستانی کردند که همگی در تاریخ انقلاب ثبت و ضبط شده‌اند اما همین نهادها را هم اگر با هم قیاس کنیم، می‌بینیم که هیچ‌کدام به پای مجلس نمی‌رسند و همیشه و همه‌جا نمایندگان مردم توانستند که از حقوق آحاد ملت دفاع کنند و بالاتر از آن تضمین وجه دموکراتیک حاکمیت اسلامی باشند. تاریخ مجلس شورای اسلامی گواه این نکته است که اساس این نهاد، درست و اصولی پایه‌گذاری شده و هیچ سلیقه و گرایش و عقیده‌ای نمی‌تواند کلیت آن را تغییر دهد. حقیقتاً این جمله امام اشاره به همین کلیت دارد که‌: «مجلس در رأس همه امور است.»

براساس این کلیت، مهم نیست که قاطبه نمایندگان در جناح دولت باشند یا در جناح منتقدان دولت. اخبار خیری که از مجلس به گوش می‌رسد حکایت از همین کلیت مقدسی دارد که وکلا، حقوق حقه موکلین خود را حراست می‌کنند و جلوی تضییع آن را می‌گیرند. پارلمان نهاد عجیبی است...